Analizując raporty ufologów, stosując zasady filozofii, można dojść do zaskakujących wniosków. Niestety spora część wielbicieli UFOnautów, jak i badaczy tego fenomenu, odrzuca logiczne wnioski, wolą wierzyć w „teorię starożytnych kosmitów”, propagowaną przykładowo przez amerykański kanał „History Channel”. Ponieważ interesujemy się starożytnością, a to oznacza także starożytną nauką, filozofią – więc zastosowaliśmy przy analizie zjawiska UFO logikę, co pozwoliło dojść do nieoczekiwanych wniosków w sprawie istot nadnaturalnych, objawiających się ludzkości jako tzw. „kosmici”. Jeżeli ogromny odsetek porwań informuje nas o tym, że „kosmici”: biją porwanych, co objawia się siniakami, gwałcą, siłą zmuszają do czynów seksualnych, jak i homoseksualnych, wymazują pamięć ofiarom, wszczepiają inne istoty duchowe w ciała porwanych, opętują, wprowadzają w błąd porwanych, kłamią… (itp, itd…), to raczej nie są to tzw. „kosmici”, ale inny typ inteligencji, możliwe że (także) z kosmosu, lecz niekoniecznie.
Tak to wygląda, zagadnienie „przybyszy z gwiazd”, z perspektywy logiki, nauki o sposobach jasnego i ścisłego formułowania myśli, regułach poprawnego rozumowania i uzasadniania twierdzeń. Przypomnijmy, nazwa logika pochodzi z jęz. greckiego, jest to λόγος, logos, rozum, słowo, myśl. Skoro „logika” to także myśl, to przejdzmy szybko do Ew. Marka 1-15 „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Zmieniajcie myśl, zastanawiajcie się (Nawracajcie się) i wierzcie w Ewangelię!” Ew. Marka 1-15 – „nawracajcie się” – w oryginale użyte słowo to: μετανοέω (metanoio) – Według Słownika Popowskiego znaczenie jest następujące: „zastanawiać się (po fakcie) , zmieniać myśl, odwracać myśl od czegoś” w dalszym przekształceniu znaczeniowym można to tłumaczyć jako: „żałować, nawracać się” – (μετανοέω,v \{met-an-o-eh’-o} 1) to change one’s mind, i.e. to repent 2) to change one’s mind for better, heartily to amend with abhorrence of one’s past sins For Synonyms see entry 5862). Dlaczego o tym wspominamy ? Ponieważ w artykule pt.: „Duchowa archeologia inteligencji nieziemskich, starożytnego kodu znaków – część II – „Tchnął w niego i człowiek stał się istotą…” zacytowaliśmy świętego Justyna Męczennika:
W 2 Apologii Justyn powtarza przekonanie, że dobrzy ludzie i słudzy prawdy, jak Sokrates, „z powodu działania owych złych demonów są prześladowani i zakuwani w kajdany”. Z tym większą nienawiścią pałają teraz demony do chrześcijan, którzy ujawniają ich machinacje, pragną żyć nie tylko według nasion Logosu, ale znają i kontemplują cały Logos, Chrystusa (2 Apol. 7,3; 8,2-3). Z tego właśnie powodu, że chrześcijanie nauczają prawdy o boskim Logosie, demony rzucają na nich oszczerstwa i pobudzają rządzących do skazywania ich na śmierć (2 Apol. 11,1; 13,1-2).
Spora część ufologów to chrześcijanie, żyją i badają te sprawy jako nasiona Logosu, ale nawet ci uczciwi nie chrześcijanie ujawniający ich machinacje, giną w niewyjaśnionych okolicznościach, umierają w dziwny sposób…, dlatego powinniśmy zapoznać się z tajemnicą słowa „Logos”, by przetrwać, by nie dać się, nie dać sobie odebrać duszy (rozumu-psyche-życia): „strzeż się i pilnuj swojej duszy” – hebr. néfesz [נֶפֶשׁ] i gr. psyché [ψυχή]
Definicja logosu podana przez zaawansowanych badaczy mówi nam, że LOGOS oznacza: zbierać, mówić, myśleć, także: słowo, mowa, rozum ludzki (okres przedfilozoficzny i filozofia); również co należy podkreślić: zasada metafizyczna kierująca światem i człowiekiem (filozofia); byt lub rozum Boski podporządkowany (zazwyczaj) najwyższemu Bogu, pośrednik między Bogiem a światem i człowiekiem. Swą wieloznaczność termin „logos” zawdzięcza m.in. stałej obecności w greckim języku potocznym, z którego czerpały kolejne prądy filozoficzne i religijne, nadając mu dodatkowe znaczenie techniczne w obrębie różnych dziedzin wiedzy. Pomimo późniejszych prób jego tłumaczenia na łacinę oraz języki nowożytne, żaden z powstałych terminów nie wyraził w pełni pierwotnego bogactwa znaczeniowego; z tego względu termin „logos” pozostał również w późniejszym języku filozoficznym i teologicznym (religijnym) mało rozpoznany.
We wczesnej literaturze greckiej termin „logos” wiązał się z obszarem znaczeniowym dotyczącym mowy („bez przypowieści nic im nie mówił„) i języka, choć od początku towarzyszyło mu również znaczenie „rozumności” lub „rozumu” („„Zastanówmy się teraz nad tym, co Pan każe powiedzieć ludowi. Idź i mów do ludu: 'Będziecie słyszeć, a nie zrozumiecie…”). U Homera termin [legein] występował jeszcze w pierwotnym sensie, jako „zbierać”, „ponownie wiązać”, „liczyć” („Tu jest mądrość. Kto ma rozum, niech obliczy liczbę” Obj 13:18) U późniejszych autorów zaczął oznaczać nie tylko pojedyncze słowo, lecz całą wypowiedzianą, napisaną lub pomyślaną wypowiedź. Takiego znaczenia nabrał zwłaszcza w gramatyce, w obrębie której filozofowie rozważają wewnętrzną strukturę mowy, obejmującą podział na zdania, części mowy, sylaby i litery – np. Demokryt, Platon, Arystoteles, stoicy, Dionizy Trak – a także dostrzegają różnicę pomiędzy mową, która przekazuje sens, a dźwiękami pozbawionymi znaczenia (Heraklit, stoicy).
Według Arystotelesa warunkiem koniecznym zaistnienia logosu perswazyjnego jest obecność mówcy, słuchacza i przedmiotu mowy, jego celem zaś jest takie wpłynięcie na słuchającego, by wytworzyć w nim nowy sąd, zgodny z prawdą („Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” Jana 14:6). Powiązanie „mowy” i „rozumu”, źródłowo obecne w terminie „logos”, ujawnia się przede wszystkim na terenie psychologii, a także logiki, która dla myślicieli okresu szkół hellenistycznych nie ograniczała się do rozważań nad formalną strukturą ludzkiego myślenia, lecz obejmowała także badanie relacji ludzkiego logosu (rozumu, poznania) do bytu, czyli zagadnień z zakresu epistemologii: „Doświadczanie wymiaru kosmosu „kiedy intelekt pojmuje siebie” – Tajemnice świętego episteme Logosu !” – pisaliśmy tam: „Aby więc pojąć znaczenie nazwy Słowo trzeba wiedzieć, że według Filozofa dźwięki głosu są znakami tego, co znajduje się w duszy, doznań, Także i w Piśmie Świętym rzeczywistości oznaczane są oznaczane zazwyczaj nazwami jakiś znaków)
Wśród starożytnych Greków twórcą pierwszej koncepcji logosu był Parmenides, który termin „logos” odnosił do ludzkiego rozumu, władnego osądzać byt a także do całości dyskursu na temat prawdy (bytu), przeciwstawionego „mniemaniom” śmiertelników (którzy ugrzęźli w 5 skupiskach). U Heraklita z Efezu logos-słowo jest wyrazicielem znaczeń, których źródłem jest logos duszy, rozum. U Platona logos w ujęciu epistemologicznym jest kryterium, zasadą, według której rzeczy określa się jako prawdziwe. Także Arystoteles traktował logos jako osądzający rzeczywistość dyskurs o prawdzie i fałszu, a także jako zdanie oznajmujące oraz sąd logiczny w nim wyrażony, w którym orzeka się o prawdzie lub fałszu stanu rzeczy ” Rzekł do Niego Piłat: «Cóż to jest prawda?”. W innym znaczeniu logos jest równoważny z definicją, w której określa się sens danego słowa („To oznaczenie, dzięki któremu rzeczy oznaczane przez słowa znaczą ponownie inne rzeczy, należy do sensu mistycznego” Tomasz z Akwinu, In Ep, ad Gal, Opera omnia, Paris 1876, tom 21, 230)., a przez nią logos wskazuje na istotę rzeczy. Logos może też oznaczać logiczne wnioskowanie („Nadzwyczajny przekaz do prawdziwych Żydów – Duchowi Mnisi, obserwujący duchowy umsył – Logos Chrystusa„).
Według stoików, człowiek jako jedyny ze wszystkich stworzeń ma podwójny logos: wewnętrzny, tożsamy z rozumnym elementem duszy, i zewnętrzny logos, czyli wypowiedzianą mowę. Oba rodzaje logosu są częścią logosu kosmicznego („Wszyscy ludzie są częścią rozumu świata, czyli kosmicznego logosu„) i powstają dzięki jego racjom zarodkowym [logoi spermatikoi] – „Magiczna teoria przerywanej równowagi – kontra – starożytna logoi spermatikoi„) wszczepionym w naturę.
Podkreślana przez Parmenidesa jakaś odpowiedniość myśli i bytu pozwoliła mu na przejście od logosu subiektywnego (rozumu) do logosu obiektywnego (bytu) przy założeniu, że pierwotne cechy tego bytu (rozumność i zrozumiałość) są odkrywane bezpośrednio w samym myśleniu. Jak się wydaje, dla Parmenidesa i jego greckich następców logos subiektywny jest uprzedni tylko według porządku odkrycia, natomiast według porządku uzasadniania poprzedza go logos obiektywny, traktowany jako arche całej rzeczywistości. Logos stał się więc przedmiotem rozważań metafizyki !!!
I teraz bardzo ciekawe rzeczy ! U Heraklita logos był prawem świata i jego rozumem, zasadą ciągłego rozwoju, który odbywa się w rytmie kołowym „…To, co jest, już było, a to, co ma być kiedyś, już jest; Bóg przywraca to, co przeminęło…” Księga Koheleta 3:15. Był nazywany „boskim” lub „bogiem”, który rządzi światem, utrzymując świat w jego granicach, przeznaczeniem, które porządkuje bieg rzeczy i zespala przeciwieństwa. Mędrca od głupca odróżnia umiejętność dostrzeżenia tego logosu, w którym ma on udział dzięki swemu własnemu rozumowi !!! Mimo że wszyscy ludzie mają dostęp do wspólnego logosu, tylko niektórzy są tego świadomi i podążają za nim, uczestnicząc tym samym w jego jednoczącym działaniu.
U Platona i Arystotelesa zasada metafizyczna nie jest oznaczona terminem „logos”, choć dla Platona zarówno idee rozumiane jako racje rzeczy, jak i rozumne działanie demiurga są znakiem obecności szerzej pojmowanego logosu-rozumu w świecie – zarówno u jego mitycznego początku, jak i w bezczasowo pojętej strukturze metafizycznej. Dla Arystotelesa natomiast swoistym logosem rzeczy zmysłowych są ich formy, jako racja poznawalności substancji, jednak, w przeciwieństwie do Platona, a zwłaszcza Heraklita, są one tak bardzo zróżnicowane, jak same substancje, przykładowo substancja: „glina”. Dlatego też autorzy czasów starożytnego kodu-znaków komentujący Święte Wersety próbowali wyjaśnić, czym była owa substancja i z jakiego powodu Pan Bóg posłużył się takim a nie innym materiałem w dziele stworzenia człowieka.
Według Stagiryty, to znaczy Arystotelesa, Bóg nie jest rozumem, który bezpośrednio kieruje światem i czyni go w ten sposób poznawalnym, ale zarówno jego natura „myśli myślącej siebie”, jak i bycie ostateczną racją ruchu (jako przyczyna celowa), świadczą o tym, że dla Arystotelesa, podobnie jak dla jego poprzedników i następców, racjonalność świata jest czymś obiektywnym i uprzednim wobec jego rozumnego poznawania „Żelazna logika naukowca kreacjonisty – dr Thomas Kindell„. Starożytna nauka o logosie jako principium metafizycznym osiągnęła apogeum w szkole stoickiej. Logos jako zasada czynna działająca na zasadę bierną jest przyczyną jednoczącą, aktywną i produktywną, utożsamianą z bogiem o wiele wyraźniej niż u Heraklita (logos theos). Ten logos ma wiele imion jest nazywany bogiem, intelektem, fatum, Zeusem, a także rozumnym ogniem („Wtedy ogień wyszedł od Pana i pochłonął ich. Umarli przed Panem” Kpł, 10, 1-5), naturą, pneumą w świecie nieustannie jako logos nasienny (logos spermatikos), a racje zarodkowe w nim zawarte zapewniają poszczególnym procesom ich uporządkowane następowanie po sobie – jest więc jednocześnie łańcuchem przyczyn i przeznaczeniem.
Nasiona zawarte w logosie dają początek ludzkiemu rozumowi (zrodzeniu się z „wody„), który dzięki temu ma udział w powszechnym logosie, a po śmierci człowieka rozumna dusza powraca do logosu nasiennego. Tak więc sam logos nasienny jest wieczny – nie podlega zognieniu i daje początek kolejnym cyklom świata pięciu skupisk. Podobnie jak dla Heraklita, także dla stoików dostrzeżenie organicznego związku własnego rozumu z rozumem powszechnym jest warunkiem dobrego moralnie życia i osiągnięcia szczęścia („Archeologia mistyczno-medytacyjna, podobnie jak duchowa – to zaawansowane metody zrozumienia najbardziej starożytnej Istoty – Logosu„).
W systemie emanacyjnym Plotyna logos jest obecny i działa na wszystkich poziomach rzeczywistości, zapewniając jedność i spójność rzeczywistości oraz samego systemu. Zasadą rzeczywistości jest rozumność, której pierwotnym źródłem jest Jedno. Logos stanowił przedmiot zainteresowania starożytnej teologii. Już dla Heraklita i stoików logos rozumiany jako zasada metafizyczna posiadał cechy boskie, przez co rozumieli oni jej doskonałość i powszechność. Fakt, że stoicy nazywali logos „Zeusem” oraz „wieloimiennym”, nie oznacza, że przypisywali logosowi cechy osobowe. Logos choć nadal pojmowany przez sporą część starożytnych greckich znawców „kodu” jako zasada rzeczywistości – z czasem zaczął być traktowany jako boski byt posiadający niektóre (lub wszystkie) cechy osobowe. Logos ten może być pojmowany trojako: 1) jako niższy od najwyższego Boga, autonomiczny byt, Jego posłaniec, pośrednik między Nim i światem; 2) jako byt tożsamy z najwyższym Bogiem, lub jakiś aspekt, który poznawczo można w tym Bogu wyodrębnić, jak Mądrość, Moc, Rozum, Słowo; 3) jako jedna z trzech osób Boskich, odrębna od nich pod względem pochodzenia i relacji w obrębie Trójcy, ale tożsama z nimi ze względu na istotę.
Zanim przejdziemy dalej, do głębszych pokładów duchowej archeologii („Przygotowania, albo wprowadzenie do duchowej archeologii„), musimy państwu podać definicję alegorezy – jest to dwustopniowa metoda interpretacji przekazów znakowych (słownych i ikonograficznych). Najpierw odczytuje się znaczenie dosłowne, bezpośrednie, następnie szuka się ukrytego znaczenia głównego. Metoda ta rozwinęła się w okresie starożytności, wykorzystywano ją oczywiście przy odczytywaniu tekstów biblijnych. W alegorycznej interpretacji Biblii szuka się poziomu pozaliteralnego w celu pogłębiania chrześcijańskiego poznania!
W myśli inspirowanej religią i mitologią grecką , zwłaszcza w stoickiej alegorezie, bóg Hermes nazywany jest logosem, wysłańcem bogów, który ma z ludzi uczynić istoty rozumne (nasion Logosu) – „…wskutek czego stał się człowiek istotą żywą” (Rodzaju 2, 7) – zaawansowani rabini, mocno osadzeni w starożytnym kodzie, tłumaczą ten werset jako „stał się istotą inteligentną-rozumną” ! Funkcja posłannictwa – przekazywania ludziom woli bogów przez Hermesa-logos – była podkreślana. Przez stoików był Hermes utożsamiany także z logosem pomyślanym i wypowiedzianym. Podobne funkcje przypisywano Merkuremu. Imię Hermesa interpretowano jako lub logos hermeneutikos (logos wyjaśniający), przypisywano mu także rolę twórczą, organizatora harmonii sfer. Spośród innych bóstw greckiej mitologii z logosem utożsamiany był także Pan, a zwłaszcza Helios, który w czasach hellenistycznych został uznany za jedno z bóstw solarnych („Bo Pan Bóg jest słońcem i tarczą” Ps 84, 12). Początki jego kultu wiążą się z personifikacją i spirytualizacją Słońca, obecną już u Platona (według którego Słońce jest synem Dobra, równym bogu najwyższemu!!!)
Jesteście gotowi na więcej duchowej archeologii najbardziej starożytnej Istoty ?! Dalsza odkrywaka, dlasze odkopywanie jest często związane z wrogością z jaką atakują nas istoty innowymiarowe, również za pośrednictwem osób będących pod władzą określonych inteligencji anielskich „Z tego właśnie powodu, że chrześcijanie nauczają prawdy o boskim Logosie, demony rzucają na nich oszczerstwa i pobudzają rządzących do skazywania ich na śmierć (2 Apol. 11,1; 13,1-2).” – pisał święty Justyn. Dla Filona z Aleksandrii Słońce (helios) jest obrazem zarówno najwyższego Boga, jak i Logosu, a logos jest porównywany do światła słonecznego wybiegającego z Bożego źródła. Nauka o logosie inspirowana była również przez religię egipską. Z logosem utożsamiany był Ozyrys, czczony w Egipcie i w całym cesarstwie rzymskim w okresie hellenistycznym. Według Plutarcha jego imię ma być złożeniem słów hosios oraz hieros, ponieważ Ozyrys jako logos łączy rzeczy w niebie i w Hadesie – niebiańskie – podziemne, pojawiając się w dwóch wcieleniach, jako Anubis i Hermanubis.
Ozyrysa identyfikowano również z greckim Hermesem, frygijskim Attisem, Korybasem i innymi bóstwami utożsamianymi z logosem. Innym egipipskim odpowiednikiem Hermesa był Tot, według tradycji – wynalazca pisma (pisał Platon), uważany za pisarza bogów, ich logos, czyli interpretatora i posłańca. Jego dwoistą naturę symbolizuje ptak ibis: czarne pióra oznaczają logos pomyślany, białe – wypowiedziany. Figura Logosu jako bóstwa podporządkowanego pojawiła się w myśli gnostyckiej. W tekstach z Nag Hammadi występuje logos jako emanacja podczas stworzenia, jego funkcją jest objawianie i zbawianie (np. Ewangelia Prawdy).
U Bazylidesa Logos zajmuje miejsce w ciągu pośredników, w którym poprzedzają go niezrodzony Ojciec i Rozum, a on sam, jako twórcza Myśl rodzi Ideę, z niej powstaje Mądrość, dalej Siła, Moce, Władza, Aniołowie. W myśli tej Logos nosi cechy osobowe i pełni funkcję pośrednika. Również inni gnostycy, działający na styku judaizmu, religii synkretycznych (wschodnich) i rodzącego się chrześcijaństwa oddzielali najwyższego Boga od preegzystującego Logosu (Chrystusa), który był niższy od Boga, zajmował miejsce pośród innych pośredników (aniołów, Myśli, mądrości) i był uważany za właściwego stwórcę (demiurga) świata.
W super zaawansowanym hermetyzmie Logos rozumiany jest jako osoba, która jednocześnie pełni funkcje pośrednika: na szczycie hierarchii znajduje się najwyższy Bóg – niecielesny, transcendentny i nieskończony, Dobro i Ojciec wszystkich rzeczy, przyczyna wszystkiego, utożsamiany z umysłem („Bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy„) Między nim i światem znajduje się szereg pośredników, przekazujących jego działanie stwórcze i wspomagających człowieka w mistycznym zjednoczeniu się z Najwyższym. Logos jest pierworodnym synem Boga; tuż po nim został zrodzony Umysł demiurgiczny – „światłość” („Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!»” Rodzaju 1:3), współistotny Logosowi – oba te byty, oddziałując na mrok przeciwny Bogu (który jest światłem: „oddzielił ją od ciemności” Rodz 1:4), tworzą kosmos i wprowadzają w ruch jego 7 sfer, a dzięki nim powstają nierozumne byty żyjące !!! Patrz „Duchowa archeologia inteligencji nieziemskich, starożytnego kodu znaków – część II – „Tchnął w niego i człowiek stał się istotą…”. Na trzecim miejscu został przez Boga utworzony Anthropos – człowiek niecielesny, a na końcu umysł dany każdemu człowiekowi.
W myśli judaistycznej i tradycji Starego Testamentu istotną rolę pełni koncepcja Bożego Słowa, które tłumaczone jest w Septuagincie i greckich pismach Starego Testamentu jako logos Pełni ono zasadniczo dwie role: stwarzającą (Rdz 1, 1–31; Ps 33, 6) i objawiającą Boga (Ps 147, 15.18); jest również przedstawiane jako byt względnie autonomiczny, wysłannik Boga (Iz 55, 11; Ps 107, 20), pośrednik między Bogiem i ludźmi, który ich chroni (Ps 18, 31), poucza (Syr 2, 5), uzdrawia (Mdr 16, 12), ale też sądzi (Iz 45, 23) i karze (Mdr 18, 15). Nauka o Logosie pełni szczególną rolę u Filona z Aleksandrii, skupiając w sobie wszystkie dotychczasowe rozumienia logosu jako zasady metafizycznej!
U początków chrześcijaństwa w ramach koncepcji nieortodoksyjnych również sprowadzano Logos do jednej z mocy lub aspektów Boga, a więc faktycznie utożsamiano go z Bogiem. Według modalizmu (lub monarchianizmu) faktyczna wielość Bożych osób jest jedynie pozorem
skrywającym jedynego Boga. W myśli chrześcijańskiej i poglądach mistyczno-acheologicznych Logos jest Bogiem, jedną z trzech osób boskich, w Chrystusie zespolonym z naturą ludzką. W listach tradycji Pawłowej Chrystus, Syn Boży, jest utożsamiony ze Słowem-Logosem pochodzącym od Boga, tożsamym z Jego istotą (Hbr 1, 1–3). Pojawia się On przed aktem stwórczym, pełni istotną rolę w powstawaniu świata i jest zasadą wszelkiego stworzenia (Kol 1, 15–17), jak było to ukazane powyżej: „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.” Ks. Rodz 1:1
Wszystkie główne funkcje przypisywane w Pawłowej tradycji Chrystusowi-Logosu, a mianowicie objawianie Boga, zbawianie oraz rola w stworzeniu i kierowaniu kosmosem pojawiają się w Ewangelii św. Jana, który spośród pisarzy Nowego Testamentu w sposób najbardziej wyrazisty przedstawia koncepcję wcielonego Logosu-Słowa. Logos wciela się, nie tracąc nic ze swej boskości; przez ofiarę krzyża przynosi ludziom życie (zbawienie). Logos chrześcijan nosi wyraźne cechy osobowe, w przeciwieństwie do bezosobowej mocy (działania) Boga w tradycji mądrościowej i u Filona. Pomimo werbalnych podobieństw z logosem filozoficznym, szczególnie stoickim i platońskim (Logos-Słowo jako preegzystująca zasada stworzenia, przenikająca świat), zasadnicze rozumienie wcielonego Logosu-Chrystusa jest niezależne od filozofii i wyrasta z wiary religijnej istot zrodzonych z wody, wcześniej podlewanych nasion Logosu !!! „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Zmieniajcie myśl, zastanawiajcie się (Nawracajcie się) i wierzcie w Ewangelię!” Ew. Marka 1-15
Linki związane z Logosem:
Logos nakazał byśmy mieli Matkę ! Zaawansowana symbolika Świętej Nauki
Wszyscy ludzie są częścią rozumu świata, czyli kosmicznego logosu
Duchowa i kosmiczna medytacja chrześcijańskich joginów
Medytacja, albo kontemplacja świętej Pamięci Total Recall, a to znaczy „polecił im usiąść”
WIZJA Ezechiela czy „statek kosmiczny” ? – duchowa archeologia, część I
Strażnicy, cherubimy, serafimy i Sfinksy – Duchowa archeologia, część II
Doświadczanie wymiaru kosmosu „kiedy intelekt pojmuje siebie” – Tajemnice świętego episteme Logosu !”
Magiczna teoria przerywanej równowagi – kontra – starożytna logoi spermatikoi”
W tym temacie polecamy szczególnie tekst pt.: Biblijna archeologia istot innowymiarowych – rządców świata”
Część II starożytnych procesów – Odczytywanie świętej duchowej pamięci przedpotopowej planety Adamów
Mistyczne symbole anielskich istot zabierających ludzi do innych wymiarów, tajemnice Biblii- Hoggard
Starożytny naród duchowych istot z Nieba – Wspaniale symbole Biblii powoli odszyfrowywane – Hoggard
Analiza cywilizacji ufo hybrydalnej powstającej na naszych oczach !!! – super kazanie Ks. Natanka
Jezus Chrystus, DNA i Pismo Święte 2012 Edycja PL napisy
Żelazna logika naukowca kreacjonisty – dr Thomas Kindell
Prawdziwa Joga Jezusa Chrystusa – Jedynego Jogina Zbawiciela Logosu, prowadzącego do Domu Ojca!
Semantyczny zaawansowany kod Biblii – Twórca tego kodu podróżuje na obłokach !
Istoty anielskie tworzą na niebie pokazy hylemorfizmu ! – analiza nagrań UFO manifestacji
20
