Pieczęć Ezechiasza – moją mocą jest JHWH

W roku 2015 obiegła świat archeologiczny sensacyjna wiadomość o odkopaniu królewskiej pieczęci króla Ezechiasza. Tym razem artefakt został znaleziony w czasie wykopalisk zawodowych archeologów, a nie kupiony od kolekcjonerów. Z tego względu mamy pewność, że jest autentykiem. W centralnej części pieczęci znajduje się symbol, który wyglądem przypomina mistycznego Ahura Mazdę (Pan Mądrego, Pana Wszystkowiedzącego) lub (ewentualnie) skrzydlate słońce, widywane/y też na innych pieczęciach z tego okresu. Obok niego widnieją dwa znaki anch, wywodzące się z tzw. pisma egipskiego. Zanim przejdziemy do opisu pieczęci, przypomnijmy historię Judejskiego króla, co ma dla analizy znaczenie.

Ezechiasz lub Hiskiasz to hebrajskie Chizkij(j)ahu; skrócona forma imienia Jechizkij(j)ahu – moją mocą jest JHWH. Ezechiasz był królem Judy w latach 722 p.n.e. – 699 p.n.e., panował przez 29 lat (727–698 p.n.e.); objął po ojcu rządy mając lat 25 . Stan całkowitego uzależnienia kraju od imperium asyryjskiego, wydawał się Ezechiaszowi nie do przyjęcia. Monarcha, przez lata, z rozwagą, przygotowywał się do wprowadzenia zmian w Królestwie Południowym, zwanym Judą. Pamiętajmy, że po śmierci Salomona Zjednoczone Królestwo Salomona uległo podziałowi na państwo północne (Izrael) pod panowaniem Jeroboama i południowe (Judę) pod panowaniem Roboama. Stolicą Judy była Jerozolima.

Widok miejsca z lotu ptaka, gdzie odkopano pieczęć.

Kres istnieniu państwa położyła inwazja Nabuchodonozora II z roku 586 p.n.e. Ezechiasz porządki rozpoczął od reformy religijnej; oficjalnie uznaje się, że zlikwidował miejsca i przedmioty obcych kultów, centralizując kult JHWH w Świątyni Jerozolimskiej, którą także oczyścił z przedmiotów, związanych ze sprawowaniem kultów asyryjskich. Na odnalezionej pieczęci widać coś co bardzo przypomina Faravahara, jeden z najbardziej znanych symboli religijnych zaratusztrianizmu, symbolizujący drogę ludzkiej duszy od narodzin do śmierci człowieka, czyli życie w tym wymiarze, w ludzkiej biologicznej powłoce, a także „wybór najwyższego dobra„, wybór „ducha najwyższego lotu„, i to ostatnie wydaje się nam najodpowiedniejsze, zwłaszcza patrząc z punktu archeologiczno-chrześcijańskiego-duchowego rozumienia symboli (Jogini ziemscy – Jogini duchowi). Zoroastryzm założony przez Zaratusztrę, do którego należy symbol, miał powstać w około 1000 roku.p.n.e. Religia ta zdaniem „naukowego” (i często ewolucyjnego) mainstreamu wywodzić się ma z „pierwotnych wierzeń” ludów indoeuropejskich, żyjących na terenach obecnego północnego Iranu.

W zjęciowej kompilacji symboli widzimy w znaku „Faravahara” koło większe i trzymane mniejsze (także i inne bardzo ważne informacje ! często 'niewidoczne/zakryte’) więcej w artykule pt.: „Dwie starożytne nadprzyrodzone potęgi„

Muzułmanie nazywają jej wyznawców czcicielami ognia („Bo Pan, Bóg wasz, jest ogniem trawiącym. On jest Bogiem zazdrosnym.” Ks. Powt. Prawa 4:24). Ciekawe, że postać „Faravahara” w wersji hebrajskiej została zastąpiona trzema „kreskami” u góry i u dołu. O ile te u dołu były by odzwierciedleniem jeszcze 'zoroastrycznym’, to górne są czymś „nowym” (Lub ogólnie „Trzy skrzyżowane Belki„). Naszym zdaniem symbolizować mogą Trójcę Świętą, znaną starożytnym Hebrajczykom (przekierowanie). Uważa się, że Zoroastryzm wywarł wyraźny wpływ na judaizm, a poprzez niego także na chrześcijaństwo oraz islam. Upadek tej religii wiąże się z ekspansją islamu, na który po podboju arabskim przeszła większość Irańczyków. W samym Iranie pozostało obecnie ok. 40 000 zaratusztrian, cieszących się statusem konstytucyjnej mniejszości, w praktyce administracyjnej jednak często dyskryminowanych, ale wróćmy do pieczęci Ezechiasza.

Wspomnieliśmy, że Zjednoczone Królestwo Salomona rozpadło się na dwa mniejsze. Możliwe, że dwa symbole Ankh, widoczne na pieczęci, symbolizują dwa królestwa: Judę oraz Izrael (Albo dwie nadprzyrodzone potęgi ?). Anch to inaczej „crux ansata” – „krzyż egipski„, w mitologii egipskiej hieroglif oznaczający życie. Ankh w starożytnym Egipcie był podobno symbolem płodności, a jego kształt miał symbolizować kobiece łono. Współcześnie nadaje mu się mistyczne oraz magiczne znaczenie, był trzymany przez bogów u góry. Stał się egipskim znakiem życia oraz symbolem i atrybutem wszystkich wiecznie żyjących bóstw – istot nadprzyrodzonych, z których jeden „spadł z nieba jak błyskawica” Ew. Łukasza 10:18. Był też symbolem zjednania z bogami w zaświatach, dając tym samym wieczne i szczęśliwe życie. W niektórych przypadkach postrzega się go jako symbol piątego (obok Powietrza, Wody, Ognia i Ziemi) z żywiołów – Ducha. Starożytni koptyjscy chrześcijanie używali crux ansata, natomiast nowożytni koptowie stosują krzyż o równych ramionach.

Pierwsze zdjęcie to Crux ansata w rękopisie biblijnym Codex Glazier

Kolejne zdjęcie to starożytny Ankh ze starożytnej Ameryki południowej ! (Bardzo prawdopodobne, że symbol sprzed potopu… Tego który daje [duchowe] życie)

Kierująca wykopaliskami dr Eilat Mazar (na zdjęciu), która prezentowała artefakt, odnośnie symboli egipskich, twierdzi że: „to wcale nie było dla Hebrajczyków tak, iż symbol ankch znaczył to samo co dla Egipcjan. Egipskie motywy były rozpowszechnione na tych obszarach w całym drugim tysiącleciu p.n.e., a uskrzydlony dysk mógł oznaczać dla Ezechiasza: Moja moc pochodzi z Boskiej protekcji„. Zastanówmy się jeszcze chwilę nad działalnością Ezechiasza. Jako pierwszego po wiekach nazywano go królem Izraela, przy czym „Izrael” oznaczał w tym wypadku złączony wspólną wiarą lud Izraela, a nie mieszkańców Królestwa Północnego. Dzieło ocalenia narodowego, podjęte przez tego monarchę, objęło także spuściznę literacką Izraela, która w znacznej mierze związana była z religią.

Chrześcijańskie anamnesis

Król powołał specjalną komisję; jej członkowie mieli za zadanie zbierać i redagować zarówno tradycję ustną, jak i pisemną (dokumenty, utwory oraz całe zbiory literackie). Reforma religijna oraz działalność, mająca na celu ocalenie tradycji i dorobku poprzednich pokoleń, były ze sobą ściśle połączone, co może mieć znaczenie przy rozszyfrowywaniu znajdowanych pieczęci. W czasach jego rządów analizowano stare przepisy religijno-prawne, uzgadniano rozmaite ich wersje, łączono i uzupełniano, przystosowując do nowych warunków i potrzeb (!); nastąpił też rozwój piśmiennictwa o charakterze prawniczym. Ezechiasz sposobił się również do wojny z Asyrią; zgromadził potrzebne środki, ufortyfikował Jerozolimę, przygotowując ją do oblężenia, zaopatrzył miasto w wodę.

Niewidoczna Rzeczywistość – Unseen Realm” – wykład

Poparcie przez Ezechiasza nieudanego wystąpienia nowo zawiązanej przez kilka państw ligi antyasyryjskiej, osłabiło zaufanie króla asyryjskiego, Sargona, do monarchy judzkiego. Choć zmiany na tronie asyryjskim mogły rokować dla Judy nadzieję wyzwolenia, to jednak ciężka choroba uniemożliwiła mu podjęcie jakichkolwiek, zmierzających ku temu działań. Kiedy jednak król wyzdrowiał, przyłączył się do wspomnianej ligi. W wyprawie przeciwko zbuntowanym król Asyrii, Sennacheryb, odniósł zwycięstwo (ok. roku 701 p.n.e.). Pokonał wojska egipskie, zwyciężył inne państwa palestyńskie, obległ ufortyfikowane miasta Judy i zdobył je, dzieląc następnie pomiędzy królów sąsiednich państewek, które pozostały wierne Asyrii; wziął do niewoli wielu mieszkańców tych ziem i zebrał wielkie łupy wojenne.

Dwie starożytne nadprzyrodzone potęgi

Wobec dezercji części wojska Ezechiasz poddał Jerozolimę. By miasta nie zburzono, musiał złożyć wielki okup; dla zapłacenia go ogołocił Świątynię oraz skarbiec królewski; pośród darów dla monarchy asyryjskiego znalazło się kilka córek Ezechiasza. Wojska asyryjskie, nękane w Judzie szerzącą się zarazą, rychło przystąpiły do odwrotu, co wcześniej zapowiedział prorok Izajasz (2 Krl 19,14–34). Jerozolima, mimo poniesionych kosztów, ocalała. Król Ezechiasz musiał podźwignąć kraj ze zniszczeń (Iz 1,7–8); wkrótce w jego władaniu znowu znalazły się utracone ziemie. Kraj rozkwitł na nowo, a lud uwierzył w rozpościerającą się nad nim i nad miastem Dawidowym opiekuńczą moc Bożą. Po śmierci Ezechiasza na tronie zasiadł jego syn Manasses,