Tὸ Πνεύμα τὸ ἅγιον – רוּחַ הַקֹּדֶשׁ

Jako świeżo nawrócony chrześcijanin bardzo poważnie podchodzę do treści świętego Przekazu, Biblii. Boski tekst przenosi wiele niezwykłych informacji, czy tylko informację są tam zawarte ?! Słowo „informacja” to z języka łacińskiego „informatio”, odnośnie człowieka można go określić jako proces kształtowania wewnętrznego, wnętrza, informacji DNA oraz wkładu duchowego – duszy. Jak można odkodować tajemnice Świętych znaków ? By Święty Kod mógł zostać odszyfrowany jest potrzebny specjalny komponent ! W przypadku chrześcijan jest nim Duch Święty.

Za pomocą jakiej metody Duchowy – Boski Nadawca może chcieć się komunikować z istotami zwanymi ludzmi ? Aby można rozpocząć proces komunikacji z Bytem Najwyższym należy przyjąć treści zawarte w Jego przekazie oraz zrozumieć Święty Kod (kosmiczny) W wyniku formacji wewnętrznej, poprzez specjalistyczną informacje, następuję tzw. proces alchemiczny i człowiek staje się zdolny do komunikacji duchowej. Aby lepiej to zrozumieć przytoczmy tu wybraną cybernetyczną definicję informacji, plus dodatek duchowy w nawiasach kwadratowych: „Informacja jest to wyróżnienie przez pewien układ informacyjny (odbiorcę [ducha – duchowego odbiorcę]), ze swojego repertuaru, pewnego stanu wyróżnionego (przez odróżnienie go od innego stanu wyróżnionego [duchowego]), odbijające wyróżnienie stanu wyróżnionego układu informacyjnego będącego nadawcą”

O informacji można tu mówić jedynie w odniesieniu do układu (biologicznego bądz duchowego), który jest zdolny ją odebrać (odbić wyróżnienie stanu wyróżnionego nadawcy), i tylko w takim zakresie, w jakim jest zdolny. Różne układy informacyjne mogą odbijać (rozpoznawać) różne stany wyróżnione z różnych repertuarów. Tych repertuarów w Biblii jest bardzo wiele !

Odpowiedni rodzaj informacji jest wysyłany do odpowiedniego odbiornika. Bity zer i jedynek są sposobem komunikacji materialnego komputera/ów. DNA jest informacją biologicznych komponentów organizmów białkowych. Człowiek może odbierać różne informacje poprzez zmysły słuchu, wzroku, dotyku, umysłu oraz DUCHA, natomiast do nowo narodzonych ludzi zaczynają docierać informacje Ducha Świętego/duchowe.

„…Wiatr wieje dokąd chce, i szum jego słyszysz i nie wiesz skąd przychodzi i dokąd idzie, tak jest z każdym, kto narodził się z Ducha…” (Jana 3:8)

„…Jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego…” (Jana 3:3)

Ponieważ informacja jest fundamentalną wielkością niematerialną, która nie może pochodzić z procesu materialnego, a człowiek jest w stanie tworzyć informację, możemy wnioskować, że człowiek musi posiadać także niematerialną komponentę, czyli ducha, do niego zostało dopasowane specjalistyczne przesłanie, zwane Biblią, tekstem natchnionym. Na czym więc polega owe natchnienie ?

Duch Święty to z języka hebrajskiego: רוּחַ הַקֹּדֶשׁ – Ruach ha-Kodesz, z geki: τὸ ἅγιον Πνεύμα – to hagion Pneuma lub τὸ Πνεύμα τὸ ἅγιον, czyli to Pneuma to hagion, w łacińskim Spiritus Sanctus. W religii chrześcijańskiej to trzecia Osoba Trójcy Świętej, równa Ojcu i Synowi w bóstwie, równa także w majestacie, substancji i naturze. Nie jest bytem zrodzonym, ani stworzonym. Pochodzenie Ducha Świętego interpretowane jest zależnie od tradycji chrześcijańskiej. Według tradycji zachodniej Duch pochodzi od Ojca i Syna, natomiast w tradycji wschodniej – od Ojca przez Syna. Według doktryn antytrynitarnych nie jest Osobą Boską, często uważana jest jedynie za przejaw działalności Bożej lub moc Bożą.

Duch Święty pojawia się wedle części komentatorów w Starym Testamencie już w drugim wersecie Księgi Rodzaju: „…a Duch Boży unosił się nad wodami…”, jednakże można podejrzewać, iż użyte tam pojęcie Ducha Bożego (ruah) należy rozumieć także jako wiatr, powiew, powietrze lub tchnienie. Stąd w podanym tekście nie musi oznaczać osoby Ducha Świętego, lecz twórczą moc Bożą. Duch Boży był czynny także w akcie stwórczym człowieka („Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywiącą”).

W języku hebrajskim występuje w rodzaju żeńskim. Nie jest zbiorem Trzech Osób Boga, lecz mocą Jego działania. Chrześcijanie wierzą, że prorocy mówili za sprawą właśnie Ducha Świętego, co znalazło swój wyraz w powszechnym wyznaniu wiary: „…i mówił przez proroków…” Księgi prorockie stanowią większą część Starego Testamentu, w którym Duch Jahwe był mocą nieosobową, przedstawianą w sposób antropomorficzny: jako ramię, oblicze lub tchnienie Boga. Sam zaś Stary Testament objawia Ducha Świętego jako dar, jako działającą moc Bożą, lecz nie jako osobę. Także Jezus, jako Mesjasz, miał działać pod wpływem mocy Bożej, gdy spoczął na nim Duch Jahwe. Duch ten nie oznaczał trzeciej osoby Trójcy, lecz nieosobową moc. Także Nowy Testament nie zna pełnej manifestacji Trójcy jako Ducha Świętego.

Jezus nazywa Go „Duchem-Pocieszycielem” , w języku greckim: Parakletos – Obrońca, na przykład w sądzie; w opozycji do Diabolos – Oskarżyciela, oraz „Duchem Prawdy”. Pierwsze objawienie Ducha Świętego ma miejsce podczas chrztu Jezusa. Wówczas Duch Święty objawił się pod postacią białej gołębicy i zwyczajowo tak się go przedstawia na wszelkich obrazach. Czy był to faktycznie „obraz” gołębia czy tylko go przypominał w jakichś zarysach, pozostanie tajemnicą. Jezus obiecuje go zesłać na apostołów jako moc po swoim Wniebowstąpieniu. Wydarzenie to miało miejsce pięćdziesiąt dni po Jego śmierci kiedy Duch objawił się poprzez języki jakby z ognia nad głowami apostołów oraz szum z nieba, jakby podmuch silnego wiatru, który napełnił pomieszczenie, w którym przebywali i zaczęli mówić innymi językami tak jak im Duch podawał.

Nie były to języki wyuczone, ale języki potwierdzające, że na Apostołów zstąpił Duch Święty. Biblia w Nowym Testamencie używa określeń: zadatek, pieczęć Ducha Świetego, rękojmia dziedzictwa naszego. Odtąd apostołowie rozpoczęli głoszenie Ewangelii na całym świecie w duchowej mocy Bożej, a nie w mądrości ludzkiej. Dodatkowo Jezus przyrzekł, że w chwili prześladowań Duch pomoże stawić czoła wrogom, co jest dla nas chrześcijan wielką nadzieją, zwłaszcza na stawianie czoła dzisiejszym diabolos. W dwunastym rozdziale Ewangelii Mateusza Jezus napomina, że każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone, co ma ogromne znaczenie, dla zrozumienia pojęcia i roli Ducha Świętego.

„…Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego…” (Ew. Mateusza 28:19)

Podkreślić należy pewną NIEZWYKŁĄ trudność w tym, że w żadnym tekście Pisma nie znajdujemy dialogu Ducha Świętego z Synem lub Ojcem. Nigdzie też Pismo wprost nie mówi, że Duch Święty jest Bogiem. Jednak w Dziejach Apostolskich Piotr Apostoł w rozmowie z Ananiaszem zwraca się do niego w słowach: „…dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu i odłożyłeś sobie część zapłaty za ziemię.(…) Jakże mogłeś dopuścić myśl o takim uczynku? Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu…” Dzieje Apostolskie 5:3-4

Dary Ducha Świętego, zwane również darami łaski (nie można na nie zasłużyć, udziela ich Bóg według własnej woli) są nadprzyrodzonym wyposażeniem Kościoła, jako zgromadzenia wiernych w następujących celach: ewangelizacji w charakterze powszechnym (jako obowiązek każdego wierzącego, pełnienia różnego rodzaju służb w Kościele, dawania świadectwa uświęconego życia. Duch Święty w literaturze pierwszych wieków przedstawiany jest nie tylko jako istniejący, ale przede wszystkim jako działający.

Spośród wielu pism chrześcijańskich mędrców należy przytoczyć tu mądrości na przykład Orygenesa, które odnoszą się do Ducha, w jego ocenie Duch Święty objawia się natchnieniem Pisma, jego zrozumieniem, pod postaciami darów nadprzyrodzonych oraz uświęcenia. Według Orygenesa, Duch Święty, wraz z Synem, nie stoi na równym poziomie z Ojcem. Według niego, Duch nie ma formy, postaci i kształtu. Z kolei w tekstach świętego Ireneusza ciężko znaleźć znamiona osoby Ducha. Jest raczej Bożą substancją i mocą działającą ku porządkowaniu. Nie wydaje się więc aby tworzył Trójcę osób. Na Jezusa zstępuje jako moc, nie jako osoba. Według Ireneusza, Duch Święty jest palcem Bożym.

Euzebiusz z Cezarei – podobnie jak Orygenes – uznaje Ducha Świętego za pierwsze z Bożych dzieł. Euzebiusz pisze o Duchu jako o wtórnym światła odblasku. Największy obrońca Ducha Świętego, Bazyli Wielki, nigdy nie mówi wprost, że Duch Święty jest Bogiem, ograniczając się jedynie do terminologii biblijnej. Niemal wszyscy pisarze chrześcijańscy są zgodni co do pochodzenia Ducha Świętego: pochodzi od Ojca. Syn posyła Go do swych uczniów. Takie stanowisko zajmuje święty Augustyn z Hippony. Czym w swojej istocie jest Duch Święty, skoro Bóg jest Duchem ? Chyba nie będzie błędem określić Go słowami Biblii jako TCHNIENIE wychodzące z Ducha Boga. (Chociaż znawca Derek Prince ma trochę inny pogląd, film poniżej, główny wykład zaczyna się od minuty 19)

„…Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, bo zbawienie pochodzi od Żydów. Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali. Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie..” Jana. 4:20-24

Pomocne linki: