Kolejna sensacyjna seria filmów o potworach „Wielkiej Stopy” – rewelacyjne nagrania zmiennokształtnych owłosionych „predatorów” !

Dr John Edward Mack (1929-2004) był cenionym amerykańskim psychiatrą, profesorem psychiatrii na Harvard Medical School i laureatem Nagrody Pulitzera (1977) za biografię T.E. Lawrence’a (A Prince of Our Disorder). W latach 90. XX wieku zasłynął jako badacz zjawiska uprowadzeń przez UFO, co przyniosło mu zarówno uznanie, jak i kontrowersje. Mack podchodził do relacji o spotkaniach z UFO z perspektywy psychologicznej, traktując je jako realne doświadczenia subiektywne, które mogą mieć głębsze znaczenie dla ludzkiej świadomości, niezależnie od fizycznej realności istot pozaziemskich.

Mack dowiedział się o incydencie w Ariel School od korespondenta BBC w Zimbabwe, Tima Leacha, który skontaktował się z nim krótko po wydarzeniu. Leach, doświadczony reporter wojenny, był zdezorientowany relacjami dzieci i szukał kogoś, kto mógłby nadać im wiarygodność. Mack, który w tym czasie przygotowywał się do podróży do RPA w celu badania afrykańskich przypadków UFO, zmienił plany i w listopadzie 1994 roku przybył do Ruwa, dwa miesiące po incydencie. Przeprowadził wywiady z 12 uczniami (choć niektóre źródła podają, że rozmawiał z większą liczbą), nauczycielami i świadkami z okolicy. Jego podejście różniło się od typowych śledztw ufologicznych – zamiast szukać fizycznych dowodów (np. śladów lądowania), skupił się na emocjonalnych i psychologicznych aspektach przeżyć dzieci:

Mack nagrywał rozmowy na wideo, zadając otwarte pytania, by uniknąć sugestii. Pytał dzieci, co widziały, co czuły i jakie miały przemyślenia po zdarzeniu. Był pod wrażeniem spójności relacji i autentyczności emocji. Dzieci nie znały się wcześniej z Mackiem ani nie miały kontaktu z popularną kulturą UFO (np. filmami o kosmitach), co wykluczało wpływ mediów. Mack stwierdził: „Ich szczerość i strach są nie do podrobienia. To nie jest coś, co dzieci mogłyby wymyślić.”

Incydent w Ariel School stał się dla Macka jednym z najważniejszych dowodów na zbiorowe spotkania z UFO. W swojej książce Passport to the Cosmos (1999) opisał go jako „najbardziej wiarygodne spotkanie trzeciego stopnia lat 90.”, wskazując na: liczbę świadków: 62 dzieci to niespotykana skala w porównaniu z typowymi relacjami pojedynczych osób. Brak motywacji do kłamstwa: Dzieci nie miały korzyści z wymyślenia takiej historii, a ich strach i trauma były autentyczne. Kulturowa izolacja: Uczniowie Ariel School, pochodzący z zamożnych rodzin w wiejskim Zimbabwe, nie byli wystawieni na zachodnią popkulturę UFO, co wzmacniało wiarygodność ich relacji.

Mack rozwinął koncepcję, że zbiorowe spotkania z UFO – jak w Ariel School – są formą interwencji „innej inteligencji”, która komunikuje się z ludzkością w sposób wykraczający poza materialistyczny paradygmat Zachodu. W przeciwieństwie do Budd Hopkinsa, który podkreślał fizyczną realność kosmitów, Mack sugerował, że te doświadczenia mogą być jednocześnie fizyczne i duchowe, istniejąc w „innej wymiarowości”. Zdarzenie w Ariel School starano się podciągnąć pod „zbiorową halucynację”, jednak naukowe badania w tym kierunku obalają takie podejście, jedyne jakie ciągle jeszcze wciska się ludzkości, albo sceptykom, czy sekcie ewolucjonistycznej.

Zbiorowa halucynacja w potocznym rozumieniu zakłada, że grupa ludzi doświadcza podobnych wrażeń zmysłowych (np. widzi, słyszy coś, czego nie ma w rzeczywistości) w tym samym czasie, bez obiektywnego bodźca zewnętrznego. W psychiatrii halucynacje definiuje się jako percepcje zmysłowe bez odpowiadającego im źródła w rzeczywistości (np. głosy w schizofrenii). Jednak w przypadku zbiorowych doświadczeń jakie zostały przebadane w Ariel School nic takiego nie nastąpiło, wręcz przeciwnie, tak wielka ilość zdrowych świadków potwierdza realność zdarzenia.

Incydent w Ariel School pozostaje jednym z najbardziej przekonujących przypadków zbiorowego spotkania z UFO dzięki liczbie świadków, ich spójnym relacjom i brakowi oczywistych motywów do kłamstwa. Dzieci, dziś dorośli, podtrzymują swoje opowieści, co odsyła nas do serii filmów o Wielkiej Stopie, jako solidnego dokumentu w sprawie innego świata, innych istot, często duchowych, albo pochodzących bardziej ze świata ducha, ewentualnie z „mordoru”, materializujących się w tej czasoprzestrzeni, na tej planecie. Zajmujemy się tymi rzeczami tu na Argonaucie, bo wierzymy w Boga Jezusa, w duchy, w aniołow, tak jak w demony i diabła. Wielokrotnie pisaliśmy o duchach, że spraw duchów w ufologii, czy szerzej w historii ludzkości jest kluczowa. Z tego powodu badamy własne wnętrze, własnego ducha, własną duszę, tak by poznać Ducha Świętego i nie dać się porwać UFO istotom, by nie dać się zainstalowaźć w ciałach bionicznych potworaków.

Wiara w Ducha Świętego jest jednym z fundamentalnych elementów chrześcijaństwa, wynikającym zarówno z nauczania biblijnego, jak i tradycji teologicznej. Duch Święty jest trzecią Osobą Trójcy Świętej – obok Boga Ojca i Syna, Jezusa Chrystusa – i odgrywa kluczową rolę w życiu wierzącego, w Kościele oraz w realizacji Bożego planu zbawienia ucieczki z diabelskiego kołą samsary. Już na samym początku Biblii Duch Święty (hebr. Ruach Elohim, „Duch Boga”) jest obecny w procesie stworzenia, wskazując na Jego boską moc i aktywność. Wiara w Niego jest konieczna, by uznać pełnię Bożej mocy stwórczej i Jego wszechobecność od zarania świata. Prorok Joel zapowiada zesłanie Ducha Świętego jako znak czasów mesjańskich. Wiara w Ducha jest więc wyrazem zaufania w Boże obietnice i ich wypełnienie w Nowym Testamencie, co potwierdza się w dniu Pięćdziesiątnicy (Dz 2).

Jezus wyraźnie nazywa Ducha Świętego Pocieszycielem (Parakletos), który jest posłany przez Ojca w Jego imieniu. Wiara w Ducha jest konieczna, ponieważ to On kontynuuje dzieło Jezusa, ucząc i prowadząc wierzących po Jego wniebowstąpieniu. Biblia ukazuje Ducha Świętego jako siłę, która uzdalnia ludzi do wiary, nawrócenia i życia zgodnego z wolą Bożą. Bez Niego człowiek pozostaje duchowo bezradny i podatny na działanie demonów, ufo potworaków i sektę loży wolnomurarskich, prowadzących ludzkość ku zagładzie. Wydarzenie Pięćdziesiątnicy jest narodzinami Kościoła – Duch Święty zstępuje na apostołów, dając im odwagę i moc do głoszenia Ewangelii. Wiara w Ducha jest niezbędna, bo to On zapoczątkował misję chrześcijańską i nadal ożywia Kościół. Jezus w rozmowie z Nikodemem podkreśla, że odrodzenie duchowe – tajemnicy z „wody i z Ducha” to warunek wejścia do Królestwa Bożego – jest możliwe tylko przez działanie Ducha Świętego. Bez wiary w Niego nie ma pełnego zrozumienia chrztu i nowego życia w Bogu.

Jezus obiecuje apostołom moc Ducha Świętego, która umożliwi im głoszenie Ewangelii na całym świecie. Wiara w Ducha jest konieczna, by przyjąć tę misję i być świadkiem Chrystusa. Św. Paweł opisuje Ducha Świętego jako znak przynależności do Boga i potwierdzenie zbawienia. Wiara w Ducha jest wyrazem zaufania w Bożą obietnicę życia wiecznego. Duch Święty jest „zadatkiem” – przedsmakiem przyszłej chwały w niebie. Wiara w Niego daje wierzącym pewność, że są dziećmi Bożymi i współdziedzicami Chrystusa (Rz 8,17). Duch Święty potwierdza wewnętrzną relację wierzącego z Bogiem jako Ojcem. Bez wiary w Niego człowiek nie może w pełni doświadczyć tej bliskości i pewności bycia dzieckiem Bożym.

Wiara w Ducha Świętego jest konieczna, ponieważ Biblia przedstawia Go jako: Osobę Boga obecną w stworzeniu i zbawieniu (Rdz 1,2; Dz 2,4). Źródło mocy, odnowy i świętości dla wierzących (J 3,5; 1 Kor 6,11). Gwarancję zbawienia i jedności Kościoła (Ef 1,13-14; Ef 4,3). Przewodnika w prawdzie i modlitwie (J 16,13; Rz 8,26). Bez wiary w Ducha Świętego nie można w pełni przyjąć objawienia Trójcy, doświadczyć odkupienia ani żyć zgodnie z wolą Bożą. Jego rola jest wszechobecna w Piśmie – od Ks. Rodzaju po Apokalipsę – co czyni Go nieodzownym elementem chrześcijańskiej wiary. Bez wiary w Ducha Świętego jesteśmy niczym, prochem, błotem, istotami hodowanymi przez ufo istoty, co w pewnym procencie zaprezentowaliśmy w filmie pt.: „Mieszkańcy Niebios nagrani na video, tajemnice biblijnej ufologii oraz istot duchowych innegowymiaru„.