Wniebowzięcie

W starożytności na terenie obecnych Niemiec zamieszkiwały plemiona Bałtów i Celtów. Germanie zamieszkiwali podobno w Skandynawii i na wyspach Morza Bałtyckiego. Uznaje się, że zanim zostali po raz pierwszy wzmiankowani w źródle historycznym, zaczęli migrować wzdłuż wybrzeży Bałtyku. Po raz pierwszy wspomniał o nich Posejdonios z Ampei (około 140-130 p.n.e. – zm. około 50 p.n.e). Nauka akademicka uznaje, że w tzw. epoce brązu zamieszkiwali tereny Skandynawii, Jutlandii i części Niemiec. Mają być zlepkiem różnych plemion i kultur, jednak pewności w tej kwestii nie ma i pewnie nie będzie, choć najpewniejszą teorią wydawać się może ta Biblijna, o wspólnym pochodzeniu ludów z rodziny Noego.

Republika Federalna Niemiec jest obecnie państwem wywierającym bezpośredni (lub skryty) nacisk na kraje Europy. Nazywane przez niektórych „enerde-fenem”, państwo niemieckie jest od wieków zródłem poważnych problemów cywilizacyjnych. Pojawienie się (niemieckiego) antychrysta Hitlera rozpoczęło jeden z najgorszych etapów ludzkiej historii, wielu odnosi wrażenie, że ten zły duch nadal wpływa na decyzje rządów tego państwa, na autodestrukcyjny kierunek w jakim zmierza ta narodowość (coraz bardziej multi kulti). Oczywiście na przestrzeni wieków i wśród Niemców pojawiały się jednostki wybitne duchowo, a mówimy tu o świętych Kościoła Katolickiego, było ich około trzydziestu pięciu. Najbardziej interesujące i cenne wydają się przekazy dwóch niemieckich mistyczek – stygmatyczek: Katarzyny Emmerich (ur. 8 września 1774 – zm. 9 lutego 1824) oraz Teresy Neumann z Konnersreuth (ur. 9 kwietnia 1898 , zm. 18 września 1962). O Katarzynie pisaliśmy w artykule pt.: „Boskie wizje objawiającego kosmicznego umysłu„,

tym razem proponujemy państwu, jak wierzymy, nadzwyczajną historię przekazaną jej w wizji, za przyczyną Ducha Świętego, wygłoszoną następnie przez Neumann. Teresa urodziła się w katolickiej rodzinie krawca w Bawarii. 10 marca 1918 ratując bydło z płonącej stajni wuja, uległa wypadkowi, którego skutkami był paraliż i ślepota. Jednak nadzwyczajne wypadki prowadzą Teresę do pełni zdrowia. Pośredniczką w uzdrowieniu okazać się miała Teresa z Lisieux (zmarła w roku 1897) beatyfikowana 29.4.1923 roku i kanonizowana 17.5.1925 roku. Obie te daty zgodne są z datą uzdrowienia Teresy Neumann ze ślepoty (1923) i choroby kręgosłupa (1925). Po otrzymaniu stygmatów nastąpiły liczne wizje (w sumie ponad 700) i niezliczone ekstazy, jak również mistyczne przeżycia o różnym charakterze (trwające latami nie przyjmowanie pokarmów, mówienie w nieznanych językach, lewitacja itd.). Jej wizje są podobne do wizji Marii z Agredy (1665) i wspomnianej Anny Katarzyny Emmerich , przy czym można gdzieniegdzie stwierdzić różnice (np. dotyczące śmierci Maryi).

Wizje dokonywały się w swoistej ekstazie, w uwzniośleniu, podczas spoczynku. Z Teresą Neumann można było wówczas rozmawiać, równocześnie jednak wykazywała przebłyski poznawcze oraz wiedzę wykraczające poza jej stan normalny. Mimo iż ten przypadek należy do najlepiej zbadanych, Kościół do dziś nie podjął ostatecznej decyzji. Oto kilka niezwykłych urywków Teresy, które gdy się o nich pomyśli, powodować mogą przedziwne stany emocjonalne, silne przemyślenia na temat kim tak na prawdę jest człowiek, gdzie się znajdujemy, czym jest wszechświat gwiezdny, a czym rzeczywistość planetarna, gdzie się udajemy po śmierci ciała fizycznego, o nieznanych istotach świetlistych aniołach, o stanie cywilizacyjnym ludzkości XXI wieku i wielu tym podobnym. Najbardziej poruszająca, czy może wręcz szokującą, jest wizja wniebowzięcia Maryi. Gdy się dobrze zastanowić na tym nadprzyrodzonym zdarzeniem, dla lepszego ogarnięcia paranormalnych rzeczywistości i fenomenu pochwycenia, przywołać można obrazy z takich filmów jak Odyseja Kosmicznej 2001 i 2010.

Wspomniane hollywoodzkie filmy wydają się czasami mroczne i przerażające, jednak w jakiejś mierze dobrze oddają problem styku ubogiego duchowo świata (sztucznej) cywilizacji technologicznej z siłami nadprzyrodzonymi, wyrażają przeogromną ograniczoność najbardziej śmiałych wizji technokratów w stosunku do Stwórcy (YHWH). Cudowne zdarzenia anielskiego WZIĘCIA Maryi do innego wymiaru (Nieba), prowadzą nas chrześcijan wprost do sytuacji, w których Jej przemienione anielskie ciało, pojawia się w ziemskiej rzeczywistości za sprawą Boskiej lub anielskiej „technologii” materializacji, dzieje się to często wraz z towarzyszącymi temu anomalnymi zjawiskami, o których standardowi ufolodzy-protestanci twierdzą, iż pochodzić mają od złego (UFO). W całej tej sytuacji, jak wielokrotnie pisaliśmy, nie wolno zwracać uwagi tylko i wyłącznie na (anielskie) efekty specjalne, ale głównie na bardzo duchowy i LUDZKI przekaz informacyjny pochodzący od pojawiającej się Maryi, a także cudowne i bardzo liczne uzdrowienia z przeróżnych batogów (dotyczących trzech rodzajów: ciała, umysłu i duszy).

Śmierć Maryi

Pierwsza wizja: Teresa widzi Maryję i apostołów zebranych w jednej sali, którą zna już z wcześniejszych wizji. Jest to boczna sala pomieszczenia, gdzie odbywała się wieczerza. W sali tej swego czasu zebrały się święte kobiety podczas wieczerzy i modląc się przygotowywały się do święta Paschy. Apostołowie postarzeli się znacznie, ale Teresa rozpoznała wszystkich. Brakuje jej Jakuba (któremu w 44 r. Herod ściął głowę) i Tomasza. Znajduje się wśród nich natomiast żywy, niespokojny Paweł, którego Teresa zna z innych wizji i jeszcze jeden mężczyzna, którego apostołowie traktują jak równego sobie, a którego ona jednak nie zna i nie widziała w żadnej innej wizji. Zdaniem proboszcza Nabera mógł to być Barnaba (Dz 9,27; 11,22-30; 13,1-16; 15). Apostołowie siedzą, lub mówiąc dokładniej, leżą, takjak to było wtedy w zwyczaju, wokół Maryi. Spoczywają na wyściełanych meblach, które po jednej stronie mają ukośne oparcie na plecy.

Teresa zauważa również innych dawniejszych uczniów Jezusa oraz inne nieznane kobiety i mężczyzn, lecz ,,oni rozsiedli się bardziej na zewnątrz”. Spośród kobiet żadna nie jest jej znana. W rzędzie apostołów nie siedziały żadne kobiety. Rozmawiają oni o Jezusie. Maryja wskutek tego jest radośnie poruszona, a jednocześnie przejęta tęsknotą i największą miłością. Nagle słabnie, robi się blada i osuwa się do tyłu. Jan podtrzymuje ją, a ona z głową opartą o pierś swego,, drugiego syna ” umiera w jego ramionach. W tej samej chwili Teresa widzi, jak dusza Maryi występuje z ciała w żywej, lecz bezcielesnej świetlanej postaci. Ukazuje się Zbawiciel w najjaśniejszym świetle, z radosnym spojrzeniem i przyjmuje duszę Maryi, po czym świetlane postaci znikają z pola widzenia Teresy. Apostołowie stoją smutni wokół zwłok. Jan zamyka martwej Matce Bożej oczy i usta, i całuje ją w czoło, w prawy policzek i w usta, co czynią też po nim pozostali apostołowie i kobiety. Wszyscy apostołowie płaczą. Teresa bierze udział w opłakiwaniu, a w trakcie wizji po policzkach spływają jej łzy. Kiedy później opowiada o tym, popada znów w stan widzenia i następuje druga wizja – złożenie ciała do grobu.

Złożenie ciała do grobu

Druga wizja: Zwłoki przygotowane są już przez kobiety do złożenia do grobu, namaszczone i spowite bandażami, pomiędzy które włożono przejmująco wonne zioła. Piotr i Jakub (Młodszy) udają się do doliny rzeki Cedron i rozglądają się za grobem, w którym winny być pochowane zwłoki Maryi. Jest on wykuty w skałach wznoszących się z doliny, w ten sposób, że wejście do niego wykuto pochyło, a nie poziomo (jak w grobie Chrystusa) czy pionowo (jak w grobie Łazarza). Schodzi się kilka stopni w dół (u Łazarza dużo niżej, u Jezusa nie ma schodów), a dalej pomieszczenie mieszczące grób przechodzi w podziemny chodnik. Grób nie ma żadnego przedsionka, tak jak u Zbawiciela, lecz tylko pochyłe drzwi nad wejściem. Jeszcze tego samego dnia, w sobotę, zwłoki zostają złożone do grobu, a on sam zamknięty. (Określenie,, sobota ” nie pochodzi z doznań i widzeń Teresy, lecz uzyskano je dzięki wypytywaniu jej już potem. Również inne dni tygodnia podane podczas kolejnych wizji ustalono w ten sam sposób). Śmierć Maryi nastąpiła tego samego dnia, ale dość wcześnie rano. Tę porę dnia Teresa rozpoznała podczas widzenia na podstawie pozycji słońca i kąta padania jego promieni, jako że to miejsce (salę) oglądała również w innych porach dnia (przy wieczerzy).

Wniebowzięcie

Następna, trzecia wizja jest najpiękniejsza i najbardziej porywająca – główna wizja święta Wniebowzięcia Maryi. Teresa widzi się przeniesiona przed grób Maryi. Jest wczesny ranek (niedziela): wokół nie widać żywej duszy. Nagle z góry pojawia się światło: zniżają się dwaj aniołowie ze świetlaną postacią duszy Maryi. Teresa rozpoznaje jednego z nich: to ten, który powiedział: „Schełam lich Mirjam”, a więc anioł Zwiastowania – Gabriel, drugiego nie zna (według podanych później danych jest to Anioł Stróż Maryi). Trzy świetliste postacie unoszą się w stronę grobu, przy czym zamknięte drzwi nie stanowią dla nich przeszkody. Znowu się pojawiają, lecz Maryja nie jest już przejrzysto-świetlaną postacią, ale wychodzi w swym żywym ciele lśniąc, i odziana w świetliste szaty. Nie da się tego opisać: najtrafniejsze będzie określenie, że ma blask świeżego śniegu w słońcu. Oddaje ono to jednak o wiele za słabo. Głowa i ręce nie są przykryte, a można również nieco dostrzec stopy.

Wspaniałość i radość tego objawienia udzielają się też samej widzącej, a obecni również mogą częściowo w nim uczestniczyć, ponieważ jest im dane oglądać jej promieniejące tak jak nigdy oblicze. Aniołowie prowadzą Maryję, jedną ręką podtrzymując Ją pod ramię, drugą ręką dotykając Jej pleców i unoszą Ją do góry. To unoszenie należy traktować raczej jako akt czci, a nie jako konieczność, gdyż ciało Maryi pozbawione jest oczywiście już ciężaru (przemknęło ono również przez zamknięte drzwi grobu). Spojrzenie Teresy podąża za postaciami i nagle radość na jej obliczu wzrasta do najwyższego stopnia. Z wysoka pojawia się Chrystus w nieopisanym blasku i w otoczeniu niebiańskiego orszaku z niezliczonymi aniołami i świętymi.

Zbawiciel kieruje się w stronę Maryi, obok Niego – nie w cielesnej powłoce, lecz możliwy do rozpoznania – święty Józef. Przy spotkaniu Zbawiciel i święty Józef zaczynają towarzyszyć Maryi zamiast aniołów, aby Ją, za której zgodą zaślubiają się ziemia i niebo, odprowadzić jako Królową nieba i ziemi wśród okrzyków radości błogosławionej gromadki, tłumnie otaczającej Zbawiciela, śpiewającej nieziemsko pięknie. Teresa bierze udział w tym wspaniałym i radosnym wydarzeniu i poruszona w takim stopniu, jak rzadko można obserwować przy innych widzeniach, podskakuje i woła: „Z tobą, z tobą „, wyciągając ręce do unoszących się postaci. Staje na czubkach palców, tak iż mimo woli patrzę, czy znajduje się jeszcze na ziemi. W rzeczywistości, cały szereg wiarygodnych świadków, w tym kapłanów, twierdziło, że kiedy podczas tej wizji Teresa znajdowała się w 1938 r., w klasztorze w Tirschenreuth, została nieco uniesiona do góry i przez chwilę zawisła w powietrzu. 24.9.1950 r. spotkałem w Konnersreuth naocznego świadka tego wydarzenia, p. Dosta z Hildesheim, który poręcza za jego prawdziwość. Teresa podobno uniosła się około 15-20 cm nad podłogą i wytrwała przez jakiś czas w tym stanie lewitacji. Ja sam w roku 1947 nie mogłem stwierdzić jakiegoś odstępu od ziemi…