O doktrynie reinkarnacji pisaliśmy całkiem sporo, jednak do tej pory nie zaprezentowaliśmy poglądów rabinów, tych bardzo mocno obeznanych z Kodem Biblii, jak oni to widzą, w co wierzą na podstawie Pisma, które wersety interpretują by się „zgadzały” z wiarą w wędrówkę dusz, w piekło ciągłego odradzania się i męczarni bezkresnej walki z przeciwnościami istnienia w ciele z gliny, nieskończonego cierpienia reinkarnacyjnego. Rabini, zwłaszcza kabaliści, wierzą we wspomnianą doktrynę, są nią przesiąknięci, a wszystko to, cały ten problem, bo nie mają wiary w Maszijacha Jeuszę – Jezusa Chrystusa, Ha Maszijach ! W judaizmie ortodoksyjnym reinkarnacja nie jest powszechnie akceptowana (dominuje zmartwychwstanie), ale w kabale i chasydyzmie jest centralnym elementem ! Wszystkich katolików prosimy o odmówienie modlitwy do Chrystusa, byście nie doznali uszczerbku czytając ten tekst. Prosimy także o modlitwę za twórców Argonauty, za naszą rodzinę. Bóg zapłać !
Sefer HaGilgulim („Księga Reinkarnacji”) to kluczowe dzieło kabalistyczne autorstwa rabina Chaima Witala (1543–1620), głównego ucznia i redaktora nauk rabina Izaaka Lurii (Ari, 1534–1572), jednego z największych mistyków w historii judaizmu. Tekst ten jest częścią szerszego korpusu pism lurianicznej kabały, w szczególności związany z Etz Chaim („Drzewo Życia”), i skupia się na szczegółowym wyjaśnieniu koncepcji gilgul neszamot – wędrówki dusz (reinkarnacji) – w kontekście kosmicznej naprawy świata (tikkun olam). Poniżej przedstawiam zreferowanie tego dzieła, omawiając jego strukturę, główne idee, cytaty i znaczenie, w miarę skrótowo.
Chociaż formalnie autorem jest Chaim Wital, Sefer HaGilgulim opiera się na ustnych naukach Ari, które Wital spisał i usystematyzował po śmierci mistrza. Tekst powstał w Safedzie (dzisiejszy Izrael), centrum kabały w XVI wieku. Dzieło składa się z kilkudziesięciu rozdziałów (w zależności od edycji), podzielonych na wprowadzenie (hakdama) i szczegółowe omówienie różnych aspektów reinkarnacji. Jest to tekst trudny, pełen symboliki kabalistycznej, wymagający znajomości Zoharu i wcześniejszych pism mistycznych. Ari i Wital czerpią z Zoharu, Tory, Talmudu oraz własnych objawień mistycznych, reinterpretując je w ramach lurianicznej wizji kosmologii Nowej Ery kwadratu przestrzeni. Sefer HaGilgulim przedstawia reinkarnację jako centralny mechanizm duchowy w judaizmie kabalistycznym.
Wszystkie dusze wywodzą się z Adama, pierwszego człowieka. Po jego grzechu w Edenie dusze „rozpadły się” na iskry (nicocot), które rozproszyły się w materialnym świecie. Gilgul to proces zbierania tych iskier z powrotem do boskiego źródła, zacytujmy tu zdanie: „„Dusze są jak liście drzewa Adama – każda musi powrócić na swoje miejsce, by Drzewo Życia mogło znów zakwitnąć.”, trzeba przyznać, że ta koncepcja, kosmicznego drzewa, jest niesamowicie pociągająca ! Jak państwo pamiętają napisaliśmy tekst o „kosmicznych ogrodnikach„, ale i „Ogrodnicy, siewcy, rybacy, myśliwi i żniwiarze”, wszystko jest doglądane i pielęgnowane, a na końcu czasów „wszyscy zostaną posegregowani i umieszczeni w odpowiednich składach”, prosimy sprawdzić tekst pt.: „Tajemnica kosmiczno-innowymiarowego Ogrodu Eden, rolników medytacji i duchowego Siewcy Logoi spermatikos (św. Kodu joginów Chrystusa)” oraz odsyłamy do „roślin medytacji szuach„, czyli do tekstu „Najbardziej starożytna duchowa Inteligencja Zbawiciela Yeshui może być udzielana chrześcijanom – gigantyczne rośliny medytacji „szuach”.
W opinii wspomnianych, głównie rabinackich kabalistów dusza powraca w nowych ciałach, by naprawić grzechy z poprzednich wcieleń i wypełnić micwy (przykazania), których nie zrealizowała wcześniej. To część tikkun – naprawy wszechświata. Oto cytat z ich dzieła o reinkarnacji (Rozdział 1): „Każda dusza ma swoje zadanie w tym świecie. Jeśli go nie wypełni, powróci, aż osiągnie doskonałość.”. Wyróżniają różne rodzaje reinkarnacji: Gilgul prosty: Dusza wraca w nowym ciele od narodzin, by kontynuować swoją misję. Ibur: Dusza zmarłego „przyczepia się” do żyjącej osoby na krótki czas, by pomóc w jej zadaniu lub dokończyć własne. Dybuk: Rzadki przypadek, gdy dusza grzesznika „przylega” do ciała, powodując cierpienie (później rozwinięte w folklorze żydowskim) i teraz mocny cytat z ich dzieła (Rozdział 8): „Czasem dwie dusze mieszkają w jednym ciele – jedna jest gospodarzem, druga gościem, wspierając ją w micwie.”
Prosimy się nie denerwować, w buddyźmie możliwe jest połączenie trzech dusz, jako jednej duszy, ale przykładowo w trzech ludzkich osobnych ciałach. To też ma swoje odpowiedniki w ufologii, ale jest to problematyka strasznie zawiła, jak z horroru i mogąca spowodować uszczerbek w psyche osoby to czytającej nie przygotowanej, dlatego przejdzmy dalej. Rabin Ari nauczał, że większość dusz ma do trzech wcieleń, ale wyjątkowo obciążone grzechami mogą powracać więcej razy. Po trzech nieudanych żywotach dusza może trafić do niższych poziomów duchowych lub wymagać szczególnej łaski. Cytat z ich dzieła (Rozdział 3): „Trzy razy Bóg daje duszy szansę, jak napisano: ‘Oto czyni to dwa lub trzy razy’ [Hiob 33:29].” – tu mamy cytat z Biblii, i ich interpretację Kodu.
Rabin Ari interpretuje historie biblijne jako dowody gilgul. Na przykład: Kain powraca jako Jetro i Heber Kenita, by naprawić morderstwo Abla. Dusza Abla reinkarnuje się w Mojżeszu, by osiągnąć pełnię. Cytat z ich dzieła (Rozdział 22): „Mojżesz nosił duszę Abla, by wyzwolić naród, który Kain zniewolił w Egipcie.” Reinkarnacja rabinów jest związana z teorią szewirat ha-kelim (rozbicia naczyń) – pierwotnego chaosu po stworzeniu świata. Dusze muszą zebrać święte iskry uwięzione w „skorupach” (kelipot), by przywrócić harmonię. Cytat z ich dzieła (Rozdział 5): „Świat jest jak rozbity dzban – dusze wracają, by poskładać jego części.”.
Rabin Wital (1543–1620) opisuje różne poziomy dusz (np. nefesz, ruach, neszama), z których każda może podlegać gilgul na innym etapie. Dusze wyższe (neszama) rzadziej się reinkarnują, bo są bliżej Boga. Płeć i reinkarnacja są według uznania, albo wyższych sefirot: Dusza może powracać w ciele innej płci, jeśli wymaga tego jej naprawa (np. kobieta w jednym życiu, mężczyzna w drugim), po prostu ciągłe cierpienie, ale może być jeszcze gorzej. W rzadkich przypadkach dusza grzesznika może zstąpić do niższych form życia jako kara, choć to kontrowersyjna idea w kabale. Cytat z ich dzieła (Rozdział 11): „Grzesznik, który zdradził bliźniego, może powrócić jako drzewo, by dawać cień temu, kogo skrzywdził.”. W ich opinii Gilgul jest wyrazem łaski – zamiast wiecznego potępienia dusza dostaje szansę na poprawę, w sumie logiczne, ale straszne.
Każda dusza przyczynia się do tikkun olam, przyspieszając nadejście Mesjasza. W kabalistycznej myśli, zwłaszcza w naukach Izaaka Lurii (XVI w.), tikkun olam wiąże się z kosmologiczną wizją stworzenia i upadku świata. Kluczowe elementy są ciekawe, ale nie będziemy ich tu teraz rozwijać. Gdy wszystkie dusze ukończą swoje cykle, świat osiągnie stan pierwotnej jedności, co zakończy potrzebę reinkarnacji. Idee Ari z Sefer HaGilgulim zostały zaadaptowane przez chasydów, np. Baal Szem Towa czy Rabbi Nachmana, którzy podkreślali praktyczne aspekty gilgul (np. naprawę poprzez modlitwę i dobre uczynki). W głównym nurcie judaizmu reinkarnacja pozostaje kontrowersyjna – wielu rabinów (np. Majmonides) odrzuca ją na rzecz zmartwychwstania (techijat ha-metim), no i to jest coś pozytywnego ! Sefer HaGilgulim wpłynął na żydowski folklor (np. opowieści o dybukach) i literaturę mistyczną.
Oto kilka cytatów z ich dzieła: „Dusza sprawiedliwego może powrócić, by nauczać, a grzesznika – by cierpieć i się oczyścić.”. „Gdy człowiek umiera, jego dusza stoi przed sądem – jeśli nie jest gotowa, wraca na świat w nowym płaszczu.”. „Niektóre dusze powracają w zwierzętach, inne w ludziach – wszystko zależy od ich czynów.” Sefer HaGilgulim to kompleksowe dzieło, które przedstawia reinkarnację jako dynamiczny proces duchowy i kosmiczny. Rabini Ari i Wital uczynili gilgul nie tylko indywidualną podróżą duszy, ale także kluczowym elementem naprawy wszechświata. Tekst jest pełen symboliki (np. iskry, naczynia) i praktycznych przykładów (reinkarnacje biblijne), co czyni go jednym z najważniejszych źródeł kabalistycznych na temat wędrówki dusz, ciągłego cierpienia i braku nadziei na uwolnienie się z tej męczarni – dzięki Mesjaszowi Jeszui.
Choć Talmud (ok. 200–500 n.e.) nie omawia reinkarnacji wprost, niektórzy rabini znajdują w nim pośrednie odniesienia: Talmud Babiloński, Szabat 152b, cytat: „Rabbi Eliezer powiedział: ‘Dusze sprawiedliwych są ukryte pod tronem chwały, jak napisano [w Lamentacjach 3:23]: «Nowe są co rano».’ Rabbi Abbahu zapytał: ‘Dlaczego nowe co rano? Bo każda dusza wraca, by naprawić to, co zepsuła.’”. W Talmudzie dominuje idea zmartwychwstania (techijat ha-metim), ale niektórzy rabini sugerują cykle życia dusz. Zohar (XIII wiek, przypisywany Mojżeszowi de Leonowi, choć tradycyjnie Szimonowi bar Jochajowi) to fundamentalny tekst super kabały („przepływu świadomości„), szczytu symboliki, który wprowadza reinkarnację jako kluczowy element mistycznej teologii.
Zohar, Szemot 2:94b, cytat: „Wszystkie dusze muszą przejść gilgul, powracając do świata, aż wypełnią swoje zadanie. Jeśli człowiek nie ukończy swej misji, dusza jego powraca w nowym ciele, by naprawić to, co zostało do naprawy”. Zohar łączy reinkarnację z ideą tikkun – naprawy duchowych „iskier” uwiezionych w materialnym świecie po rozbiciu naczyń (szewirat ha-kelim). Zohar, Misznat 1:131a, cytat: „Dlaczego sprawiedliwy cierpi, a niegodziwy prosperuje? Bo sprawiedliwy był kiedyś grzesznikiem w innym życiu i teraz płaci, a niegodziwy był sprawiedliwy i teraz zbiera nagrody.”
Chasydzcy rabini, opierając się na kabale, często odwoływali się do gilgul w swoich naukach, zwłaszcza w kontekście moralnym i duchowym. Baal Szem Tow (Beszt), założyciel chasydyzmu (XVIII wiek), z pism uczniów dowiadujemy się, np. Toledot Jaakow Josef: „Dusza powraca na świat, by naprawić najmniejszy grzech, bo nic nie ginie w oczach Boga.” Rabbi Nachman z Bracławia, Likutej Moharan 8:3, cytat: „Czasem człowiek rodzi się ponownie, by odnaleźć jedną utraconą modlitwę, którą zaniedbał w poprzednim życiu.” Rabbi Jicchak Ginsburgh (XX/XXI wiek, kabalista chasydzki), cytat z jego nauk: „Gilgul neszamot to miłosierdzie Boga – daje On duszy szansę powrotu, by mogła osiągnąć swój cel, zamiast skazywać ją na wieczne potępienie.” – i teraz najważniejsze, z czego korzystają w Biblii ? Przykłady:…
Kabaliści odwołują się do wersetów biblijnych, interpretując je jako aluzje do reinkarnacji: Hiob 33:29-30: „Oto Bóg czyni to wszystko dwa lub trzy razy z człowiekiem, by odciągnąć jego duszę od zguby i oświecić go światłem żywych.” Interpretacja kabalistyczna Zoharu: „Dwa lub trzy razy” to liczba wcieleń, jakie dusza może otrzymać, by się oczyścić. Następnie Ks. Kaznodziei 1:4: „Pokolenie odchodzi i pokolenie przychodzi, a ziemia trwa na wieki.” Interpretacja kabalistów: Dusze powracają w nowych pokoleniach, podczas gdy świat materialny pozostaje.
Rodzaju 38:8-10 (levirat Judy i Onana) „Wtedy Juda rzekł do Onana: ‘Wejdź do żony twego brata i dopełnij z nią obowiązku szwagra, by wzbudzić potomstwo twemu bratu.’ (…) Lecz Onan, wiedząc, że potomstwo nie będzie jego, ilekroć zbliżał się do żony brata, dopuszczał się nieczystości na ziemi.”. Sefer HaGilgulim, Rozdział 15 (Ari): „Obowiązek lewiratu to nie tylko wzbudzenie potomstwa, ale przywrócenie duszy zmarłego brata w nowym ciele. Onan zgrzeszył, bo przerwał gilgul tej duszy.” Zohar, Wa-jiszlach 1:169a: „Dusza zmarłego czeka na potomka, by powrócić i naprawić świat.”
Ks. Lamentacji 3:23 „Nowe są co rano, wielka jest wierność Twoja.” Zohar, Wa-jikra 3:88a: „’Nowe co rano’ to dusze, które powracają na świat każdego dnia w nowych ciałach, by wychwalać wierność Boga.”. Rabbi Chaim Wital, Etz Chaim: „Każdego ranka Bóg odnawia świat, a dusze zstępują w gilgul, by wypełnić swoje zadania.”. Psalm 90:3 „Obracasz człowieka w proch i mówisz: ‘Wracajcie, synowie ludzcy!’” Zohar, Bereszit 1:131b: „’Wracajcie’ to wezwanie dusz, by powróciły na świat w nowych ciałach, aż wypełnią wolę Boga.” Sefer HaGilgulim, Rozdział 5: „Człowiek wraca do prochu, ale dusza nie spoczywa – zstępuje ponownie, by naprawić swoje iskry.”
1 Samuela 28:13-14 (duch Samuela): „Król jej rzekł: ‘Nie bój się! Co widzisz?’ Odpowiedziała kobieta Saulowi: ‘Widzę istotę podobną do boga, wychodzącą z ziemi.’ Zapytał ją: ‘Jaki ma wygląd?’ Odpowiedziała: ‘Wychodzi starzec, okryty płaszczem.’ I poznał Saul, że to Samuel.” Zohar, Acharei Mot 3:70a: „Duch Samuela nie był tylko cieniem – to dusza, która powróciła, by przemówić, a potem mogła zstąpić w innym ciele.” Rabbi Mojżesz Kordowero, Pardes Rimonim: „Dusze sprawiedliwych mogą powracać, by pomóc żyjącym, a potem kontynuować gilgul.”. Kabaliści interpretują wiele wersetów biblijnych jako aluzje do gilgul neszamot, choć w tradycyjnym judaizmie i chrześcijaństwie te same fragmenty mają inne znaczenie, Ojcowie Kościołą, pouczeni przez Duchza Świętego więdzą jak rozumieć ś. Kod !
Doktryna reinkarnacji (gilgul neszamot w judaizmie, metempsychosis lub reincarnatio w terminologii grecko-łacińskiej) nie jest oficjalnie uznawana w głównym nurcie chrześcijaństwa, w tym w doktrynie ojców Kościoła. Chrześcijaństwo od samego początku kładło nacisk na jednorazowe życie ziemskie, zmartwychwstanie ciała i sąd ostateczny, co kontrastuje z ideą wielokrotnych wcieleń. Klemens Aleksandryjski (150–215 n.e.), działał w Aleksandrii i łączył chrześcijaństwo z filozofią grecką. Nie popierał reinkarnacji, ale jego pisma zawierają spekulacje o losie dusz. Klemens mówi o przemianach duszy, ale nie precyzuje, czy chodzi o kolejne wcielenia, czy rozwój duchowy w zaświatach. „Stromata”, Księga VII, Rozdział 2: „Filozofowie mówią, że dusza przechodzi w inne ciało, my zaś głosimy zmartwychwstanie”. Klemens znał koncepcje reinkarnacji z filozofii greckiej (np. Pitagoras, Platon), ale jako chrześcijanin odrzucał je na rzecz jednorazowego życia i zmartwychwstania.
Grzegorz z Nyssy (335–395 n.e.), jeden z ojców kapadockich, był pod wpływem Orygenesa i rozważał los dusz w sposób spekulatywny, choć nie popierał reinkarnacji. „O stworzeniu człowieka” (De Hominis Opificio), Rozdział 28: „Dusza dąży do boskości i oczyszcza się przez wiele przemian”. Grzegorz wierzył w stopniowe oczyszczanie duszy (apatheia), ale w ramach życia pośmiertnego, a nie reinkarnacji. „Dialog o duszy i zmartwychwstaniu”: „Jeśli dusza jest nieśmiertelna, nie ma potrzeby, by wielokrotnie przybierała ciało”. Grzegorz odrzuca ideę wielokrotnych wcieleń, argumentując, że dusza osiąga cel przez zmartwychwstanie.
Augustyn z Hippony (354–430 n.e.), jeden z najważniejszych ojców Kościoła, stanowczo odrzucał reinkarnację, choć znał ją z platonizmu i manicheizmu (który wyznawał przed nawróceniem). „O państwie Bożym”, Księga XII, Rozdział 20: „Niechaj dalekie od nas będzie wierzyć, że dusze powracają z ciała do ciała, jak uczył błąd Pitagorasa i Platona”. Krytykuje platoników i manichejczyków, którzy wierzyli w metempsychozę. „Wyznania” (Confessiones), Księga VII, Rozdział 7: „Czym jest moja dusza? Czyżby przelewała się w inne ciała?”. Augustyn znał reinkarnację z manichejskich nauk, ale po nawróceniu na chrześcijaństwo podkreślał jednorazowość życia i zmartwychwstanie jako jedyną drogę zbawienia.
Ireneusz z Lyonu, „Przeciw herezjom” (Adversus Haereses), Księga I, Rozdział 25: „Karpokrates uczył, że dusze powracają w ciała, aż doświadczą wszystkich grzechów”. Ireneusz opisuje heretycką sektę Karpokratesa, która wierzyła w reinkarnację jako sposób na „przeżycie wszystkiego”. Ireneusz potępia tę doktrynę, kontrastując ją z ortodoksyjną wiarą w zmartwychwstanie. Ojcowie Kościoła (np. Augustyn, Ireneusz) stanowczo odrzucali reinkarnację, widząc ją jako sprzeczną z chrześcijańskim zmartwychwstaniem i jednorazowym życiem (Hbr 9:27: „Postanowiono ludziom raz umrzeć, a potem sąd”).
Komentarz do Księgi Koheleta (In Ecclesiasten), Koh 1:9-10 „Nie jest prawdą, co mówią filozofowie, że dusze powracają w cyklach czasu; Pismo mówi: ‘Co się stało, to się stało, i co będzie, już było,’ nie po to, by dusze żyły ponownie, lecz by bieg historii się powtarzał.”. W komentarzu do Koheleta Hieronim odnosi się do wersetu „Nie ma nic nowego pod słońcem” (Koh 1:9), który niektórzy (np. pitagorejczycy) mogli interpretować jako wsparcie dla reinkarnacji. Hieronim odrzuca takie odczytanie, twierdząc, że tekst mówi o cykliczności wydarzeń, a nie dusz. List 130 do Demetriady (Epistula 130) : „Strzeżmy się, by nie podążać za snami Pitagorasa, który wyobraża sobie, że dusze przechodzą w różne ciała, gdy apostoł Paweł mówi: ‘Raz umieramy, a potem sąd’.” Cytat z Listu do Hebrajczyków jest dla Hieronima kluczowym dowodem przeciw reinkarnacji, a odniesienie do Pitagorasa wskazuje na źródło tej idei w filozofii greckiej.
Komentarz do Ewangelii Mateusza, Mt 17:10-13 „Nie należy wierzyć, że Eliasz przeniósł się w Jana Chrzciciela, jak bajają niektórzy heretycy, lecz że Jan przyszedł w duchu i mocy Eliasza, jako poprzednik Pana, by przygotować drogę.” Komentując słowa Jezusa o Janie jako Eliaszu (Mt 17:12-13), Hieronim odrzuca interpretację sugerującą reinkarnację (np. gnostycką lub pitagorejską). Zamiast tego podkreśla, że Jan pełnił rolę Eliasza symbolicznie, zgodnie z proroctwem Malachiasza (Ml 3:23). Przeciw Rufinowi (Adversus Rufinum), Księga I, Rozdział 28 „Rufin broni błędów Orygenesa, jakby dusze powracały do nowych ciał, co jest absurdalne; bo gdyby tak było, dlaczego nie pamiętamy poprzednich żywotów?”.
W sporze z Rufinem (ok. 401 n.e.), który tłumaczył i bronił pism Orygenesa, Hieronim atakuje ideę preegzystencji dusz, sugerując, że prowadzi ona do reinkarnacji. Używa argumentu logicznego (brak pamięci) przeciw tej doktrynie, niestety logika ta jest ciągle atakowana przez doktrynę Nowej Ery, tłumacząca brak pamięci „gęstością umysłu”, powodującą zapomnienie, podobne elementy znajdujemy u Platona. Hieronim uważa reinkarnację za niepraktyczną i sprzeczną z ludzkim doświadczeniem, co wzmacnia jego teologiczną krytykę, również się z tym zgadzamy, jednak bez Chrystusa i Jego Nowego Testamentu, Jego Kluczy, nie jest to takie proste.
List do Galatów, Ga 6:8 „Nie należy wierzyć w sny Pitagorasa, że dusze żyją ponownie w ciałach; ‘Kto sieje w ciele swoim, z ciała zbierać będzie zniszczenie’ – jedno życie dano nam do siania.” Omawiając werset o zasiewie i żniwie, Hieronim odrzuca ideę wielokrotnych żywotów, wskazując, że człowiek ma jedną szansę na moralne działanie.
List 60 do Heliodora (Epistula 60) „Nie rodzimy się ponownie, jak uczą filozofowie pogan, lecz raz się rodzimy i raz umieramy, by w zmartwychwstaniu osiągnąć chwałę.”. List z 396 n.e., pocieszający Heliodora po stracie bliskiego, podkreśla jednorazowość życia i nadzieję na zmartwychwstanie, a nie powrót w nowym ciele. Hieronim był jednym z najzagorzalszych krytyków reinkarnacji wśród ojców Kościoła.
Jak pisaliśmy wielokrotnie, Biblia jest napisana super Kodem, klucze do Jej zrozumienia posiada Maszijach, a nie rabini ! Klucze do nieba w Nowym Testamencie, szczególnie w kontekście Ewangelii Mateusza (Mt 16:19), są jednym z najbardziej intrygujących i wielowarstwowych symboli biblijnych. Wiążą się z tajemnicą władzy duchowej, autorytetem Kościoła, a w interpretacjach mistycznych i ezoterycznych mogą być postrzegane jako szyfr do zrozumienia głębszych prawd objawienia, super duchowej zaawansowanej interpretacji. „Klucze Królestwa Niebieskiego” oznaczają autorytet przekazany Piotrowi, a w szerszym sensie Kościołowi, do zarządzania sprawami duchowymi na ziemi. „Związywanie” i „rozwiązywanie” to terminy zapożyczone z żydowskiej tradycji rabinicznej (asar i hitir), oznaczające moc ustanawiania zasad, przebaczenia grzechów i wykluczania ze wspólnoty (ekskomuniki). Klucze w kulturze bliskowschodniej i biblijnej były symbolem władzy, dostępu i zaufania. Ich pojawienie się w Nowym Testamencie nawiązuje do wcześniejszych obrazów ze Starego Testamentu.
Izajasz 22:22 „I położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu; gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy zamknie, nikt nie otworzy.” W Mt 16:19: Jezus, jako Mesjasz z rodu Dawida, przenosi ten autorytet na Piotra, czyniąc go zarządcą nowego „domu” – Królestwa Niebieskiego. Klucze otwierają to, co ukryte, co w kontekście mistycznym może oznaczać dostęp do boskich tajemnic, tego co zaszyfrowane. W interpretacjach mistycznych i ezoterycznych „klucze do nieba” mogą być postrzegane jako szyfr – symboliczny kod do zrozumienia głębszych warstw Biblii i rzeczywistości duchowej.
W tradycji gnostyckiej i kabalistycznej klucze symbolizują tajemną wiedzę (gnosis), która pozwala wejść do sfery boskiej. Choć Nowy Testament nie popiera gnostycyzmu, fraza „Królestwo Niebieskie” jest wieloznaczna – może oznaczać niebo, stan duchowy lub rzeczywistość eschatologiczną. Jeden z Ojców Kościoła pisze: „Klucze to nie tylko władza, ale zrozumienie tajemnic Bożych, dane tym, którzy wierzą.” „Związywanie i rozwiązywanie” jest zdaje się kodem do interpretacji Pisma. W kabale (Zohar, Bereszit 1:15a) podobne wyrażenia odnoszą się do manipulacji siłami kosmicznymi. W kontekście Mt 16:19 kabaliści widzą w tym autorytet nad duchowymi „bramami” wszechświata. Augustyn (O nauce chrześcijańskiej) pisze: „Klucze Piotra to moc rozeznawania prawdy Pisma, która otwiera Królestwo.” Augustyn traktuje je jako metaforę hermeneutyczną. Mistycy jak Pico della Mirandola (XV w.) widzieli w kluczach Piotra analogię do kabalistycznych „bram” (sza’arim) do sefirot – boskich emanacji. Klucze miałyby otwierać dostęp do tajemnic Boga. Gnostycy (np. walentynianie) interpretowali klucze jako wiedzę ezoteryczną, odblokowującą drogę do pleromy (pełni boskości).
W Objawieniu Jana klucze śmierci i Otchłani (Ap 1:18) oraz klucz Dawida (Ap 3:7) sugerują, że Chrystus posiada ostateczny „kod” do końca czasów. „Związywanie i rozwiązywanie” Piotra może być ziemskim odbiciem tej kosmicznej władzy. W ikonografii chrześcijańskiej Piotr często trzyma dwa klucze – jeden do nieba, drugi do ziemi – co odzwierciedla dualizm Mt 16:19. Klucze implikują istnienie bramy (por. J 10:9 – „Ja jestem bramą”), co wiąże się z ideą przejścia do Królestwa. „Klucze do nieba” w Nowym Testamencie (Mt 16:19, Ap 1:18, Ap 3:7) to wielowymiarowy symbol, dlatego prośmy na kolanach, modląc się do Chrystusa, Władcy kluczy, by nam otworzył to co zamknięte. Jemu niech będzie chwała na wieki wieków. Amen !
Linki:
dodatkowy bardzo ważny tekst w sprawie konstruktu Matrixa tego kosmosu oraz reinkarnacji to ten o nazwie: „Religia Jahwistyczna trydencka, czyli nauka Ojców Kościoła i świętego Tomasza (Tajemnice Atlantydy oraz Roberta Kilwardby – jedno wieczne życie po-reinkarnacyjne?)”
Pięć skupisk pamięci Total Recall
Kosmiczny Matrix UFO istot oraz ich milionów ciał bionicznych składowanych w giga-zbiornikach NWO !
Mieszkańcy Niebios nagrani na video, tajemnice biblijnej ufologii oraz istot duchowych innegowymiaru
15
