Gdzie się znajdujemy na „skali rzeczywistości” ?

Według powszechnie przyjętych, aczkolwiek niepewnych teorii, wiek Wszechświata wynosi prawie 14 miliardów lat. Średnica widzialnego wszechświata to około 93 miliardy lat świetlnych. Cała rzeczywistość ma trzy obserwowalne wymiary przestrzenne i jeden czasowy, choć wiele wskazuje, że ma więcej wymiarów zwiniętych do mikroskopijnych wielkości. Czasoprzestrzeń jest gładką i spójną rozmaitością, a jej średnia krzywizna jest bardzo mała, co oznacza, że w dużej skali jej geometria jest w przybliżeniu euklidesowa.

Z definicji Wszechświata wynika, że nic nie może istnieć poza nim. Istnieją jednak alternatywne definicje, dopuszczające że nasz „wszechświat” jest jednym z wielu „wszechświatów”, których zbiór określa się jako wieloświat. Przykładowo teoria chaotycznej inflacji dopuszcza istnienie nieskończenie wielu wszechświatów różniących się obowiązującymi w nich stałymi fizycznymi. Wieloświatowa interpretacja mechaniki kwantowej mówi natomiast, że każdy pomiar kwantowego układu w superpozycji powoduje powstanie osobnego wszechświata dla każdego wyniku pomiaru. Ponieważ z definicji takie wszechświaty są rozłączne z naszym, tych spekulacji nie da się przetestować eksperymentalnie.

Współczesna wiedza kosmologiczna nie pozwala jednoznacznie określić wielkości całego Wszechświata, nie jest także znany kształt Wszechświata. Według współczesnych teorii Wszechświat może być płaski lub zakrzywiony. Większość naukowców przyjmuje, że Wszechświat jest płaski, ale na ten temat istnieje wiele różnorakich teorii.

Nieznane są także rozmiary Wszechświata, możliwe, że są nieskończone. Badacze podają dolne ograniczenie wynikające z ekstrapolacji oddalania się od Drogi Mlecznej najdalszych obserwowanych obiektów. Wynika z niego, że widzialny Wszechświat ma średnicę około 93 miliardów lat świetlnych.

Najstarsze znane modele wszechświata można znaleźć w Wedach, napisanych jak się podejrzewa w 2 tysiącleciu p.n.e., czyli około tysiącu lat po biblijnym potopie. Opisują one mitologię hinduską, w której wszechświat stwarza Mahawisznu, następnie Brahma tworzy w nim Brahmandę „kosmiczne Jajo”, które przechodzi poprzez cykle powstania, zniszczenia i odrodzenia, zwane Kalpami. Występuje tam też teoria pięciu żywiołów tworzących wszechświat: Waju (powietrze), Ap (woda), Agni (ogień), Prythiwi (ziemia) i Akaśa (eter). W VI wieku p.n.e. indyjski filozof Kanada opracował teorię atomizmu i twierdził, że światło i ciepło są przejawami tej samej substancji. „Hinduistyczna” koncepcja prawdopodobnie przeniknęła do starożytnej Grecji i została rozwinięta przez Leucypa, Empedoklesa i Demokryta, choć możliwe że była nauką pochodzącą od Noego, a ta rozprzestrzeniła się po regionach bliskich lądowania Arki, jak geograficzne Indie, Grecja i Egipt.

W Europie pierwsze znane modele wszechświata pochodzą od filozofów przedsokratejskich. Zauważyli oni, że to, co widzimy, może być mylące, w szczególności że materia może zmieniać swoją formę (np. lód w wodę, woda w parę). Pojawiły się koncepcje mówiące, że wszystkie istniejące substancje są formami jednej, pierwotnej, arche: u Talesa była to woda, u Anaksymenesa powietrze, u Heraklita ogień, u Pitagorasa były to liczby, a u Anaksymandera chaotyczna substancja, którą nazwał apeironem.

W odróżnieniu do starożytnych filozofów, którzy uważali wszechświat za istniejący wiecznie i nieposiadający początku, filozofowie średniowieczni uznawali, że miał on swój początek. Było to zainspirowane podstawami religii abrahamowych: judaizmu, chrześcijaństwa i islamu – stworzeniem świata przez Boga. Opierając się na niemożliwości istnienia aktualnej nieskończoności, żydowski filozof Saadja ben Josef oraz arabscy filozofowie Al-Kindi i Al-Ghazali dowodzili, że wszechświat istniejący bez początku jest logicznie niemożliwy, co wydaje się jak najbardziej celnym i wartościowym wnioskiem, przynoszącym ochłodę wielu zagubionym !

Obserwacje Wszechświata nie mogą wykluczyć, że to co obserwujemy jest jedynie jednym z wielu rozłącznych wszechświatów, wspólnie tworzących wieloświat. Wtedy słowo „wszechświat” nie będzie oznaczać wszystkiego co istnieje, a jedynie wszystko co jesteśmy w stanie zaobserwować.

Ogólna teoria względności pozwala na stworzenie wielu możliwych modeli wszechświata. Einstein stworzył pierwszy taki model (statyczny), zakładający że Wszechświat nie zmienia się w czasie. Obserwacje oddalania się odległych galaktyk wykazały jednak, że Wszechświat podlega ekspansji, co obaliło ten model. W kolejnych latach powstały dwa modele uwzględniające tę ekspansję: model Wielkiego Wybuchu, w którym Wszechświat rozpoczął swoją historię od jednego punktu, oraz teoria stanu stacjonarnego zgodnie z którą ekspansja Wszechświata nie miała początku, a materia powstaje w nim w stałym tempie.

Z tej definicji wynika, że nie istnieje sposób na jakiekolwiek oddziaływanie z innym wszechświatem. Gdyby taka możliwość istniała, ten inny wszechświat stanowiłby faktycznie część naszego. Dlatego choć w fantastyce naukowej spotyka się podróże między równoległymi wszechświatami, formalnie nie powinno się w takiej sytuacji używać słowa „wszechświat”. Pojęcie równoległego wszechświata zakłada, że jest on fizyczny w tym sensie, że posiada swoją własną czasoprzestrzeń, swoją materię i energię oraz własny zbiór praw fizyki, może być dlatego inny od naszej rzeczywistości, posiadać w swojej przestrzeni inne byty. Dlatego taką koncepcję należy odróżnić od metafizycznego pojęcia innych poziomów egzystencji, które nie są uważane za fizyczne, czyli na przykład Duchowego Nieba Chrześcijan.

Naukowcy zastanawiający się nad tajemnicami rzeczywistości nie mogą zrozumieć wielu zagadek stworzonego Kosmosu, stawiają sobie pytanie w jaki sposób obszary o rozłącznych horyzontach osiągnęły niemal identyczne temperatury. Dlaczego promieniowanie tła ma niemal identyczną temperaturę we wszystkich obszarach nieba, skoro dociera do nas z miejsc, które nigdy nie miały ze sobą styczności  ?!

Kosmologowie Wielkiego Wybuchu, rzeczywiści eksperci obeznani z matematyką, wyobrażają sobie coś całkiem odmiennego od tego co wiemy o tzw. „Big bangu” ! Zakładają oni, że materia we Wszechświecie nie posiada zarówno granicy, jak i swojego punktu centralnego – ani teraz, ani w przeszłości, ani w przyszłości. Założenie takie, nazywane „zasadą kosmologiczną” lub bardziej świeżo „zasadą kopernikańską”
Zgodnie z teorią Wielkiego Wybuchu, nawet gdybyśmy mogli podróżować nieskończenie daleko oraz nieskończenie szybko w dowolnie wybranym kierunku, nigdy nie osiągnęlibyśmy granicy materii, to jest miejsca, poza którym materii już nie ma, a jest jedynie pusta przestrzeń. W „zamkniętej” wersji teorii Wielkiego Wybuchu powróciłbyś ostatecznie do swojego punktu wyjścia. W „otwartej” wersji nigdy byśmy nie powrócili. Ale we wszystkich wersjach mówi się, że nigdy nie osiągnęlibyśmy granicy.

Większość popularyzatorów Wielkiego Wybuchu uznała, że będzie wygodnie pozwolić ludziom, włączając do tego większość naukowców nie będących ekspertami w kosmologii – posiadać dalej błędny obraz teorii Wielkiego Wybuchu polegający na mniemaniu, że Wszechświat posiada swoje centrum i granice. Ostatnio jednak niektórzy z tych popularyzatorów rozpoczęli spóźnione próby korygowania tego błędnego wyobrażenia u opinii publicznej. Na przykład niedawny artykuł w Scientific American mówi:
„Jest nieco mylące opisywanie ekspansji jako pewnego rodzaju wybuchu materii z pewnego szczególnego punktu przestrzeni. Nie jest to właściwy obraz: we Wszechświecie Einsteina koncepcje przestrzeni i rozkładu materii są ściśle ze sobą powiązane; obserwowana ekspansja układu galaktyk ujawnia rozszerzającą się przestrzeń. Podstawową cechą tej teorii jest to, że średnia gęstość materii maleje w miarę rozszerzania się Wszechświata: rozkład materii we Wszechświecie nie tworzy obserwowalnej krawędzi.”
Jesteśmy więc w układzie zamkniętym czy otwartym, bez określonych granic czasu i przestrzeni ?

Ogólna teoria względności wymaga, aby w pozbawionym brzegu oraz centralnego punktu Wszechświecie postulowanym przez Wielki Wybuch czas biegł zasadniczo z tą samą prędkością w każdym miejscu. W ten sposób wszystkie części takiego typu Wszechświata byłyby jednakowo stare – miałyby miliardy lat.

Biblijni kosmologowie stwierdzają, że materia we Wszechświecie posiada brzeg oraz obszar centralny. Co więcej, implikuje ona również, że Ziemia, w kosmicznej skali odległości, znajduje się w pobliżu tego centrum, a kiedy połączymy tę ideę z ogólną teorią względności Einsteina i uruchomimy obliczenia matematyczne, w rezultacie uzyskamy zupełnie inny rodzaj kosmosu – kosmos, w którym czas biegnie z różną prędkością w różnych miejscach!

W ten sposób Wszechświat posiadający centrum musi posiadać różną prędkość upływu czasu w różnych miejscach. Jest to nieunikniona konsekwencja całej fizyki, jaką dzisiaj znamy, możemy nakreślić bardzo rozsądny wniosek na postawie biblijnych i naukowych obserwacji: musiał być taki okres w przeszłości Ziemi, kiedy czas biegł ze znacznie mniejszą prędkością niż zegary w odleglejszych częściach Wszechświata. Jak wynika z ogólnej teorii względności Einsteina, procesy fizyczne zachodzące w odległym kosmosie w czasie miliardów lat, mogły wydarzyć się w zwyczajnym jednym ziemskim dniu, cztery dni po stworzeniu świata. Ten potwierdzony eksperymentalnie efekt, zwany jest grawitacyjną dylatacją (wydłużeniem) czasu ! (W skali biblijnej Wszechświat miałby więc 6 tysięcy, licząc z perspektywy Ziemi)

Wiele kultur stworzyło własne mity dotyczące powstania wszechświata. Większość tych mitów można zaliczyć do kilku kategorii. Pierwsza obejmuje mity, w których wszechświat wykluwa się z jaja: motyw ten pojawia się w fińskim poemacie Kalevala, chińskiej historii o Pangu czy hinduskiej Brahmandapurana. Druga grupa to mity, w których wszechświat jest samostwarzającym się bóstwem, jego fragmentem bądź emanacją, jak w buddyjskiej koncepcji Adi-buddy, starogreckiej historii Gai, azteckiej Coatlicue czy staroegipskim Atum. W kolejnej grupie mitów wszechświat powstaje z ciała martwego bóstwa, np. Tiamat w mitologii sumeryjskiej czy Ymira w mitologii nordyckiej. Wedle innych mitów wszechświat został powołany do istnienia przez akt kreacji, np. przez staroegipskiego boga Ptaha.

Biblijne opowiadanie o stworzeniu nazywane jest Heksaemeronem ponieważ według niego Bóg stworzył świat w ciągu sześciu dni, po których odpoczął w dniu siódmym. Jest opisem kosmologicznym i wyraża żywą wiarę w konstrukcję wszechświata. Z czternastu, zachowanych kosmologii starożytnych Heksaemeron wyróżnia się zasadniczo od innych wiarą w monoteistyczną naturę Boga.

Linki:

Świat jest dziełem Inteligentnego Projektanta – cudowny program Tv Trwam !

Pamięć absolutna (globalna) Total recall – resety cache i RAM ?

Miłość do Jezusa – pokarmem żywota rodu boskiego Lecha

Zakazane obrazy świadomości (archeologicznej tożsamości)

„oto Czuwający i Święty zstępował z nieba”

Wiek Ziemi według fizyka nuklearnego ?

Duchowe poglądy o rzeczywistości

Kolumna geologiczna ? Faszerstwo !

Marzulli ujawnia kolejne sensacyjne wyniki badań !

Bereszit bara Elohim et haszemaim – Na początku stworzył Bóg…

Przedświadomość megalityczna

Megalityczna rzeczywistość kontra darwinistyczna Maja माया

Wyginięcie mamutów i zagadkowe artefakty starożytnej cywilizacji, co je łączy ?

Sklepienie ochronne nad Ziemią przedpotopową, czy zdajemy sobie sprawę jak niesamowity był to świat !?

Żelazna logika naukowca kreacjonisty – dr Thomas Kindell

Inteligentny wybuch cwanej zupy

„Bóg przywraca to, co przeminęło”, czyli „Oblivion” w nowej formie

Nowy nieznany rodzaj jogi ?

Wyginięcie mamutów i zagadkowe artefakty starożytnej cywilizacji, co je łączy ?

Amnezja trwa i cały czas jest nam narzucana !

ESOcast 53: Chile Chill 3

13

3