Bóg Amen – Bóg, Król Prawdziwy

Tajemnice, tajemnice i jeszcze raz tajemnice ! W Biblii Jezus naucza „Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, was nie poszarpały” (Mt 7,6). Jeśli badamy chrześcijaństwo to musimy być świadomi, że mamy w tym wypadku do czynienia z ogromną skarbnicą tajemnic. Misternie zaprojektowane Pismo Święte stanowi dla większości łamigłówkę totalną. Za powszechnie czytanymi przekładami skrywa się tekst oryginalny, grecki koine i biblijny hebrajski. Wybitny Michael Heiser mówi o Boskim Dziele jako skomplikowanych puzzlach, a przecież to znawca nie tylko greki i hebrajskiego, ale i innych języków starożytności, pradawnych zdarzeń, czy odkryć archeologicznych. Jak więc się zabrać za zrozumienie czegoś co jest niewyobrażalnie skomplikowane ?

Podstawową wskazówką są tu same słowa Zbawiciela „ Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; pukajcie, a zostanie wam otworzone. Bo każdy, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a pukającemu zostanie otworzone.” Ew. Mateusza 7:7-12 Mamy prosić ! Ale na czym polega „proszenie, szukanie i pukanie” ? W Polskich miastach znajduje się całkiem duża liczba nieprzeniknionych dla „cywilizacyjnych postępowców” budowli (starożytnych przestrzeni). Miejsca te obfitują wielką liczbą symboli i „niejasnych informacji”. Właśnie tam następują metafizyczne 'spotkania z niewytłumaczalnym’. Ktoś klęka, ktoś wykonuje jakieś mało rozpoznawalne gesty, symboliczne znaki, wołania, słychać śpiewy. „Postępowcy”, często oddani dla sprawy globalnego zjednoczenia w DUCHU rewolucji (modernistycznej), oskarżają uprawiających katolickie misterium o czary, zabobon i ciemnogród (Psy szczekają, świnie tarzają, a karawana…?). Co się tak na prawdę dzieje w duchowych budowlach ?

Powszechnie panuje zgoda, że w Katolickich Kościołach dzięki modlitwie, i poprzez modlitwę, ludzie proszą, ale czym jest modlitwa ? Najkrócej modlitwą nazywa się czynność kultową, występująca w wielu religiach. Polegającą na skierowaniu swoich myśli do istoty lub istot, mogących być lub będących przedmiotem kultu (bogowie, święci, aniołowie). Modlitwa jest czynnością charakterystyczną dla wielu religii, polegającą na wezwaniu do bóstwa. Wywodzić się ma (podobno) z praktyk magicznych i początkowo miała formę zaklęcia, które według wierzeń posiadało moc oddziaływania na rzeczywistość za pomocą słów. Za skuteczny element zaklęcia-modlitwy uchodziło wymawianie imienia wzywanego bóstwa. Często język modlitwy jest zrozumiały jedynie dla znających język sakralny, w czasach „nowoczesnego nihilizmu”, modlitwa stała się dla cywilizacyjnych rewolucjonistów ”zabobonem”, lub „magią”.

Niekiedy modlitwie towarzyszą określone gesty (np. klękanie, wykonywany znak Krzyża), a podczas jej odmawiania używa się przeznaczonych do tego akcesoriów (np. różaniec). W religiach plemiennych towarzyszy jej często taniec rytualny. W chrześcijaństwie modlitwa jest 'rozmową’ z Bogiem osobowym, zwrócenie się do niego w prośbie, dziękczynieniu czy uwielbieniu. Chrześcijanie uczą się modlitwy od proroków, świętych, a przede wszystkim od Jezusa, który według Ewangelii za życia wiele razy zwracał się do Boga i przekazywał słowa modlitwy swoim uczniom. Modlitwa jest rozmową duchową, w której chrześcijanie zwracają się również (np. w kościele rzymskokatolickim) do świętych o wstawiennictwo u Boga. Jak państwo pamiętają, z badań doktora Heisera wynika niezbicie, że w pewnym okresie Żydzi uznawali Dwóch YHWH, natomiast Nowy Testament dodaje do Nich Ducha Świętego, czy trzeba czegoś więcej na potwierdzenie Trójcy Świętej ?

W Piśmie Świętym istnieje bardzo wiele fragmentów, gdy ludzie zwracali się na modlitwie do Boga. Najważniejszy dla chrześcijan jest przykład rabina Jezusa, który oprócz zakładania na czoło i rękę Tefilin’u „modlił się nie tylko modlitwami liturgicznymi Synagogi” (Katechizm KK – 2701). Zbawiciel radził „Czuwać i modlić się w każdym czasie.” – Łuk 21, 36 oraz „gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.” – Mat 6, 6.

Aby modlitwa była skuteczna i miła Bogu, powinna zdaniem wielu świętych spełniać pewne podstawowe cechy: powinna być kierowana „w imię Jezusa”, powinna być pełna skruchy, powinna być pełna pokory, powinna być pełna szacunku do Boga, do którego człowiek się kieruje, powinna być pełna ufności, powinna być odbywana w skupieniu. W świętych miejscach kultu ludzie przeprowadzają przed modlitwą określone czynności: maczają w święconej wodzie palce, klękają, wykonują ‘gest’ – znak krzyża.

Ten ostatni jest czymś szczególnie niezwykłym. Znak krzyża to rytuał (egzorcyzmujący) stanowiący ważny element liturgii w Kościele katolickim i prawosławnym, pojawia się także w katolickich kościołach wschodnich oraz anglikanizmie. Rozpoczyna i kończy modlitwę oraz liturgię, stanowi wyznanie, że wierni tych religii oczekują zbawienia tylko od krzyża Chrystusowego. Znakowi często towarzyszy wypowiedzenie słów „W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen”.

Amen

Amen to judaistyczna i chrześcijańska uroczysta formuła kończąca i zarazem potwierdzająca modlitwę lub hymn, także w tekstach biblijnych. Słowo „amen” jest zazwyczaj używane jako zwrot w rodzaju „niech tak będzie”. Na Bliskim Wschodzie termin ten pierwotnie miał oznaczać potwierdzenie przysięgi żołnierskiej (Asyria) – odpowiednik dzisiejszego „tak jest”, „rozkaz” lub „wykonam”. Przeważnie słowo amen występuje w Starym Testamencie w kontekście sakralno-kultowym, oznacza odpowiedź na słowo Boże, Boże obietnice, groźby itp. (Pwt 27, 15-26; Jr 11,5). 1 Księga Kronik (16, 36) wskazuje na to, że w czasach Króla Dawida, ludzie odpowiadali amen, gdy słyszeli błogosławieństwo: Niech będzie błogosławiony Jahwe, Bóg Izraela teraz i na wieki.

Jak wspomnieliśmy na początku, chrześcijaństwo to jedna wielka tajemnica, która jeszcze bardziej się pogłębia gdy zaczynamy badać starożytny tekst, w którym Biblia była spisywana. Nie całkiem jasny jest fragment Izajasza 65:16, w którym zostało użyte wyrażenie „Bóg Amen” – począwszy od Septuaginty, tłumacze postanowili ten fragment zastępować wyrażeniem „prawdziwy Bóg” lub „wierny Bóg„. W Nowym Testamencie jest użyte, jako imię Jezusa ! „Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wierny i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego” (Ap 3: 14). Tajemnica Alef i Taw – את

W przeciwieństwie do tekstów Starego Testamentu, słowo amen w Nowym Testamencie pojawia się na początku wypowiedzi. Takiego schematu nie ma w tekstach rabinicznych. Mędrcy Talmudu dostrzegają wielkie znaczenie tego słowa. Rabbi Hanina wskazuje na to, że trzy litery, z których zbudowane jest amen (EMN) są pierwszymi literami El Melech Neeman („Bóg, Król Prawdziwy„). W ten sposób amen stanowi potwierdzenie Boskiego Królestwa. (Szabbat 119b). Halacha (prawo żydowskie) mówi, że każdy, kto słyszy kogoś innego, wymawiającego błogosławieństwo, powinien odpowiedzieć na zakończenie amen.

Oczywiście to nie wszystko związane z tajemnicą Boga Amen, ale przecież nie chcemy by nas „ktoś” poszarpał, dlatego zacytujemy tu kilka zdań w temacie 'otwierania tego co zakryte’, posłużymy się jak zwykle niezawodnymi Ojcami Kościoła: (…)Zastanówmy się zatem teraz nad tekstem Marka. Napisał on. że Jan głosząc naukę wyraził te samą myśl następująco: „Idzie za mną mocniejszy ode mnie”. Słowa te mają to samo znaczenie, co zdanie: Ten. który idzie za mną, jest mocniejszy ode mnie”. Inna jednak myśl zawiera się w zdaniu: „Ja nie jestem zdolny schylić się i rozwiązać rzemyka u Jego sandałów”. Co innego bowiem znaczy: „nosić sandały”, oczywiście zdjęte z nóg Tego. który był w nie obuty, a co innego: „schylić się i rozwiązać rzemyk u sandałów”.

Jeśli więc żaden z ewangelistów nie myli się i obaj mówią prawdę, co mogą stwierdzić wierni, to wynika stąd, że Chrzciciel wypowiedział te zdania w różnym czasie i pod wpływem różnych myśli. Otóż wbrew opinii niektórych ludzi ewangeliści nie różnili się miedzy sobą, gdy opowiadali o tych samych sprawach, jakby nie pamiętali dokładnie każdej wypowiedzi każdego wydarzenia. Wielką wiec rzeczą jest nosić sandały Jezusa, ale wielką rzeczą jest też schylić się do jego cielesnych, przyziemnych spraw, aby w uniżeniu oglądać obraz i rozwiązać każde niejasne zagadnienie odnoszące się do tajemnicy wcielenia, a zagadnienia te są symbolizowane przez rzemyk u sandałów. Jeden jest bowiem węzeł niejasności, tak jak jeden jest rygiel poznania. Nawet „większy od wszystkich, którzy się narodzili z niewiast”, nie jest zdolny rozwiązać tego węzła i otworzyć tego rygla, bo tylko Ten, kto zawiązał i zamknął, udziela, komu chce, daru rozwiązania rzemyka u sandałów i otwarcia tego, co zostało zamknięte.(…)

Mały egzorcyzm, czyli „W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen”

Kiedy dotykamy czoła, dotykamy ran pod koroną cierniową, kiedy dotykamy miejsca poniżej mostka, dotykamy przebitych stóp Chrystusa. Kiedy dotykamy ramion, faktycznie dotykamy przebitych rąk Chrystusa. I ostatnie piąte miejsce rany to przebite serce włócznia Pana naszego Jezusa Chrystusa. Im częściej wykonujemy Znak Krzyża ze świadomością Ukrzyżowanego Chrystusa na świątyni naszego Ducha, czyli ciała, tym mniej będziemy grzeszyć, tym więcej łask możemy otrzymać. Znak Krzyża jest głównym gestem liturgicznym sięgającym I wieku chrześcijaństwa, choć na początku był to tylko malutki znak-znaki. Zwyczaj kreślenia na sobie wielkiego znaku krzyża pojawił się prawdopodobnie w VIII wieku, a upowszechnił się bardzo szybko bo już w wieku IX. Początkowo czyniono ten znak trzema palcami dotykając najpierw czoła i brzucha, a następnie prawego i lewego ramienia (czyli odwrotnie niż czynimy to dziś !). Trzy palce (kciuk, wskazujący i środkowy) połączone ze sobą oznaczają Przenajświętszą Trójce, a dwa pozostałe zgięte do środka dłoni oznaczają dwie natury Chrystusa (boską i ludzką).

I chociaż w pierwszych wiekach nie było różnic między chrześcijaństwem wschodnim a zachodnim, to różnice zaczęły się pojawiać w XI wieku. Wtedy to w Kościele Zachodnim zaczęto wykonywać ten znak wyprostowanymi trzema palcami (kciuk, wskazujący i środkowy). W XIII wieku różnice się pogłębiły. Kościół bizantyjski pozostał wierny tradycji !, a w Kościele łacińskim zmieniono kierunek ruchu ręki z prawego do lewego ramienia na kierunek z lewego do prawego ramienia ! I teraz najciekawsze, w liturgii bizantyjskiej znak krzyża wykonuje się wielokrotnie. W liturgii łacińskiej przed modernistycznym Soborem Watykańskim II kapłan wykonywał ten gest 33 razy podczas całej Mszy świętej ! REFORMA posoborowa zredukowała je do zaledwie kilku ! (Jak już pisaliśmy liczba 33 to magiczna cyfra tajnych bractw, choć również, a może przede wszystkim, liczba ziemskich lat Jezusa. Badając najnowsze angielskie formacje w zbożu doliczono się 33 zewnętrznych elementów, obrzeża wewnątrz 100 metrowego koła, okalających jeden z najbardziej skomplikowanych dzieł „kosmitów’.)

Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Katolickich Kościołach wschodnich wykonywany jest prawą dłonią ze złączonymi trzema palcami: kciukiem, wskazującym i środkowym (symbolika Trójcy Świętej). Dwa pozostałe palce pozostają schowane (symbol dwóch natur Jezusa). Przed reformą Nikona rosyjscy prawosławni czynili znak krzyża tylko przy pomocy palca wskazującego i środkowego, krzyżując je. Tę formę do dzisiaj zachowali staroobrzędowcy.