W Kazachstanie odkryto linie „Nazca”

Ponad 50 starożytnych geoglifów zostało odkryte w Kazachstanie. Pośród wielu znaków archeolodzy odkryli ogromną swastykę. Nikt nie wie dlaczego tworzono te specjalne symbole. Odkrycia dokonano za pomocą systemu Google Earth. Zanotowano wiele różnych kształtów, w tym prostopadłościany, pierścienie, krzyże i swastyki.

Rozmiar średnicy tych starożytnych grafik wacha się od 90 do 400 metrów. Jak zwykle obiekty te są dobrze widoczne z powietrza, podczas gdy na ziemi nie można ich dostrzec.W ciągu ostatniego roku na terenach Kazachstanu pracował zespół archeologów z Uniwersytetu Kostanay, we współpracy z Litewskim Uniwersytetem Vilnius.

Zastosowano technikę zdjęć lotniczych oraz radar prześwietlający powierzchnię ziemi. Ich odkrycia zostały zaprezentowane w corocznych spotkaniach w Istmbule. Naukowcy ci twierdzą, że wiele z tych glifów zostało wykonanych w postaci ziemnych usypisk, swastyka jednak była zrobiona za pomocą drewnianej belki. W miejscach archeologicznej odkrywki napotkano pozostałości struktur mieszkalnych wraz ze śladami palenisk, co mogło by oznaczać, iż miejsca te były używane do przeprowadzania rytuałów. Te wielkie oznaczniki mogły mieć również i inne znaczenie, jak choćby przypisanie posiadanego obszaru ziemi do właściciela. (6 zdjęć poniżej to Kazachstan)

Archeolog Irina Shevnina stwierdziła, że: „…Na razie możemy powiedzieć tylko tyle, że geoglify zostały stworzone przez starożytnych ludzi, jednak określenie kim byli twórcy oraz ustalenie celu, dla którego stworzono te znaki pozostaje zagadką…”

Poniżej starożytna swastyka znaleziona na terenach dzisiejszego Jordanu.

Nazwa swastika pochodzi z sanskrytu i oznacza „przynoszący szczęście” (swasti – powodzenie, pomyślność, od su – „dobry” i asti – „jest”, -ka sufiks rzeczownikowy). Obecnie w krajach Europy i obu Ameryk symbol ten kojarzony jest prawie wyłącznie z Adolfem Hitlerem i nazizmem, natomiast w Azji jest powszechnie stosowanym symbolem szczęścia i pomyślności.

W hinduizmie swastyka jest często stosowanym znakiem. Jest uznawana za symbol Ganapatiego, słoniogłowego bóstwa o ludzkim ciele, ku któremu kierowana jest początkowa mantra lub recytacja w większości praktyk religijnych hindusów. Podobnie, w nowożytnym hinduizmie, znak swastyki pojawia się na pierwszej karcie ksiąg. W Chinach znak swastyki pojawił się ok. 2000 lat temu, wraz ze sprowadzeniem buddyzmu z Indii. Za czasów dynastii Tang z woli jedynego w historii Chin kobiety cesarza Wu Zetian znak ten trafił do chińskiego pisma wraz z lekcją „wan”. Jest symbolem religijnym w dźinizmie i buddyzmie, a także w tybetańskiej tradycji bon. Podobnie jak w Korei, gdzie symbol swastyki widnieje na wielu świątyniach buddyjskich, także w Japonii związany jest z buddyzmem.

Triskelion celtycki:

U plemion germańskich w I-IV w. n.e. pojawiła się forma trójramienna (triskelion). Do dziś wzór ten przetrwał w herbach Sycylii i Wyspy Man. Jeszcze w 1918 roku, przed niemieckimi nazistami, swastyka w kolorze niebieskim (jak na fińskiej fladze) została przyjęta jako znak przynależności państwowej fińskich wozów bojowych. Miała ona zagięte ramiona krótsze od ramion krzyża. Następnie stała się znakiem rozpoznawczym fińskich samolotów, z ramionami długości równej ramionom krzyża, lecz w odróżnieniu od niemieckiej, malowana jako krzyż prosty, a nie ukośny.

Jako znak rozpoznawczy fińskich sił zbrojnych, swastyka zniknęła w 1944 roku, jako jednoznacznie kojarzona z nazizmem. Fińska ochotnicza organizacja pomocnicza kobiet Lotta Svard, działająca od początku lat 20. do 1944 r. przyjęła w 1921 r. jako swój symbol niebieską swastykę z różami. Lotnictwo Łotwy znakowało w latach 1935-1940 swoje samoloty ciemnoczerwoną (jak kolory łotewskiej flagi) swastyką. Islandzka firma transportowa Eimskip używała od czasu swego powstania w 1914 roku, starego nordyckiego symbolu oznaczającego Młot Thora, który jest swastyką o skróconych ramionach.

Odmianą swastyki jest również słowiański kołowrót (kolovrat), który ma osiem ramion. Także Baskowie mają swój, ważny i pochodzący z dawnych czasów znak lauburu nazywany czasem baskijską swastyką. (Kołowrót jest jedną ze słowiańskich odmian swastyki.)

Znak swastyki znany był wśród Słowian, również na ziemiach polskich – zwana była też swargą. W okresie I Rzeczypospolitej symbol swastyki widniał również na herbie szlacheckim Boreyko. W swej starożytnej roli talizmanu przetrwała na Podhalu, gdzie nazywana jest „krzyżykiem niespodzianym”; nazwę tę zaproponował prof. Antoniewicz (w latach 20. ubiegłego wieku), w różnych kształtach rzezana lub malowana na belkach stropu i w innych zakamarkach, miała – jako symbol Słońca – płoszyć „złe”, które by chciało się zagnieździć w domu. Można ją zobaczyć m.in. w schronisku Murowaniec na Hali Gąsienicowej, w barierce klatki schodowej. (Swastyki w motywie zdobniczym zwanym potocznie Rękami Boga, pochodzącym z popielnicy z Białej koło Łodzi, rysunek poniżej)

W dwudziestoleciu międzywojennym symbol swastyki pojawił się w Wojsku Polskim jako część emblematu noszonego na kołnierzu munduru przez artylerzystów 21 i 22 Dywizji Piechoty Górskiej oraz odznak pułkowych Pułku Strzelców Podhalańskich i Pułku Piechoty Legionów. Granatowa swastyka była tłem odznaki instruktorskiej Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Znak ten był też symbolem założonego w 1822 Towarzystwa Wydawniczego IGNIS (łac. ogień).

Denar Mieszka I lub jego wnuka Mieszka II

herb Boreyko XIV–XV wiek.

Góralski krzyż na odznace oficerskiej 2 PSP w Sanoku 1921-1939

Zródło:

http://www.livescience.com/47954-geoglyphs-discovered-in-kazakhstan.html

24

1