Drugiego maja roku Pańskiego 2015 opublikowaliśmy artykuł pt.: „WIZJA Ezechiela czy „statek kosmiczny” ? – duchowa archeologia, część I„, od tego czasu upłynęło już prawie dziewięć lat. Co się zmieniło w naszym podejściu do tej tematyki – czy coś uległo modyfikacji w tym przecudownym zagadnieniu umysłu i ducha? Motyw „tronu Bożego” o kształcie rydwanu (merkabah) z wizji Ezechiela (Ez 1,4-28; 10), który stał się głównym przedmiotem rozważań w mistyce żydowskiej, pojawia się w dwóch pismach esseńskich odnalezionych na Pustyni Judzkiej nad Morzem, jest również uważany za „pojazd UFO” w ruchach New Age, czy filmach serii „Starożytni kosmici”, co staraliśmy się sygnalizować w tekście pt.: „Tajemnica tłumaczenia Księgi Jehezkel’a dotycząca działania „mitlakkahat”…
Tematyka „tronu Bożego” znalazła także swoje odniesienia w artykule „Starożytne kontakty doświadczalne „super pojazdów-rydwanów” (mitlakkahat – merkabah – cognitio Dei experimentalis) – część I„. Tym razem chcemy spojrzeć na „boski Rydwan” bardziej mistycznie, głębiej czerpać zbawienną wodę z niesamowitej prorockiej studni – wszystko to chcemy robić spoglądając jednocześnie na miłosierdzie Jezusa Chrystusa Mesjasza (Yeshua Ha-Mashiach), wyzwoliciela z diabelskiego koła samsary.
W obecnhych czasach duchowego zamętu, czyli w epoce cywilizacji iluminacko-diabolicznej, często nazywanej „cywilizacją ufonautyczną”, a to ze względu na coraz bardziej wszechogarniającą kulturę „kosmitów” oraz ich „dyskoidalnych pojazdów” warto sięgnąć do prawdziwych wyznawców Mojżesza, i jego zapowiedzi Jeshui Mesjasza. W Polsce mało kto zdaje sobie sprawę z zaawansowanej religii „pojazdów Merkaby” jakie wyznają głównie elity oraz pewien odsetek członków ruchu New Age. Skąd się wzięła ta tajemnicza (technokratyczna) religia, albo okultystyczny ruch, pragnący podróżować do innych wymiarów, i tam napotkać owych „kosmitów”, „gwiezdnych braci”, by tworzyć z nimi hybrydy-mieszańców (dwóch trójkątów 46-tego stopnia wtajemniczenia) ?
Istnieją silne przesłanki, o których napiszemy głównie w części III cyklu „WIZJI Ezechiela”, wskazujące na zniekształcenie prawdziwego spotkania proroka Ezechiela z Boską cywilizacją, z Bogiem Jezusem. To zniekształcenie, albo wykrzywienie Przekazu polega na zastąpieniu Starożytnego Ducha, albo starożytnej duchowości na technologię, a dokładniej na „magiczną technikę kosmitów-demonów”.
Wszystko co interesuje okultystów z ruchów New Age to technologia obcych, reszta się nie liczy, albo w niewielkim stopniu prawdziwa delikatna materia dusz ich obchodzi. Dlatego w części drugiej serii o „WIZJI” przeanazlizujemy prorockie przesłanmie Esseńczyków. Chodzi taże o to, by się zastanowić, które podejście do „wizji tronu Bożego” jest prawidłowe, czy to ufologa Stevena Gree’ra, rabinów, czy może Chrześcijan ? Jak wspomnieliśmy, aspekt ufologiczny zostawimy na część trzecią, teraz chcemy się dowiedzieć czegoś od wspomnianych mistrzów Esseńskich.
Przejdzmy do zakazanej archeologii, albo dokładniej duchowej archeologii biblijnej, dotyczącej „Bożych rydwanów”, albo jednego, na którym siedzi Istota niebiańska. W zwojach z Qumran starożytni Żydzi zakodowali wiele tajemnic, o „Boskim Pojeździe”, piszą o nim w dokumencie noszącym tytuł Pseudo-Ezechiel (zwój 4Q385) oraz w Pieśniach ofiary szabatowej (zwój 4Q405).
Świątynia niebiańska ze znajdującym się w jej wnętrzu „tronem Bożym” o kształcie rydwanu (merkabah) jest centralnym motywem żydowskich tradycji mistycznych zachowanych w pismach na temat innowymiarowych pałaców niebiańskich (hekalot), spośród których do najważniejszych należą Hekhalot rabbati (tj. Księga większa pałaców niebiańskich), Hekhalot zutarti (tj. Księga mniejsza pałaców niebiańskich), Maʻaseh merkabah (tj. Dzieło rydwanu), Merkabah rabba (tj. Księga większa rydwanu), jak również Sepher hekhalot (tj. Księga pałaców), znana bardziej pod tytułem Księga Henocha hebrajska (3 Hen).
Na podstawie świadectw pochodzących z literatury rabinicznej można wnioskować, że nurt mistycznej interpretacji tronu Bożego był już w pełni rozwinięty w II wieku po Chrystusie. Natomiast wcześniej mistyka merkabah rozwijała się w ramach apokaliptyki, na co wskazują opisy tronu Bożego w niebiosach, otoczonego niezliczoną liczbą istot niebiańskich, między innymi w Księdze strażników-watcher-sów-obserwatorów (1 Hen 14,18-23), Księdze Daniela (Dan 7,9-10), czy też w Apokalipsie Abrahama (Apok Abra 18). Treścią wielu pism apokaliptycznych, zwłaszcza należących do grupy tzw. apokalips z podróżą pozaziemską, jest opis podróży wizjonera do sfery niebiańskiej, gdzie wędruje on przez poszczególne dziedzińce Świątyni, zbliżając się do miejsca najświętszego, w którym przebywa Bóg zasiadający na tronie.
Głównym źródłem mistycznych rozważań dotyczących tronu Bożego była tradycja biblijna, przede wszystkim wizja Ezechiela (Ez 1 i 10), ale również inne teksty (np. 1 Król 22,19; Iz 6,1-4; Dan 7,9-10), przy czym w żadnym z tych tekstów nie pojawia się termin „rydwan”. Wydaje się, że początki mistyki merkabah sięgają czasu powstania Ksiąg Kronik (przełom IV i III w. przed Chr.), ponieważ w 1 Krn 28,18 na określenie tronu Bożego pojawia się słowo ha-berkamah, „rydwan”, które najprawdopodobniej zostało tu użyte w znaczeniu technicznym, stosowanym w późniejszej mistyce żydowskiej: „(Dawid dał Salomonowi złoto) … i na konstrukcję rydwanu cherubów ze złota, na (skrzydła) rozpostarte i okrywające Arkę Przymierza JHWH”.
Wzmianka o konstrukcji rydwanu ze złotymi cherubami, które przykrywają swoimi skrzydłami Arkę Przymierza, znajdującą się w miejscu najświętszym sanktuarium, bez wątpienia nawiązuje do Księgi Ezechiela (Ez 1,10; 43,3-4). Z całą pewnością w znaczeniu technicznym słowo (gr. arma), „rydwan” zostało użyte w Księdze Syracha (początek II w. przed Chr.) na określenie tronu Bożego z wizji Ezechiela, gdy autor stwierdza, że „Ezechiel oglądał widzenie chwały, którą On (tj. Bóg) ukazał mu na rydwanie cherubinów” (Syr 49,8). Zamiast greckiego wyrażenia „rydwan cherubinów”, w zachowanym tekście hebrajskim pojawia się zwrot „rodzaje (stworzeń) rydwanu”, który odnosi się do istot żyjących, jak również do innych elementów tronu-rydwanu, mianowicie symboli „kół, ognia, błyskawic”.
Motyw tronu-rydwanu Bożego określonego jako merkabah pojawia się w tych tekstach qumrańskich, które nawiązując do wizji Ezechiela (zwłaszcza Ez 1) stanowią interpretację materiału biblijnego. Wśród pism odnalezionych w Qumran znajduje się również kilka dokumentów, w których chociaż nie pojawia się termin merkābāh, to jednak zawierają one elementy występujące w późniejszych pismach mistyki żydowskiej. W trzech dokumentach pojawia się motyw tronu Bożego w niebiosach, który jest różnie określany, mianowicie Błogosławieństwa i przekleństwa: „siedziba honoru Twego” (zwój 4Q286); Hymn samopochwalny: „tron mocy” (zwój 4Q491) oraz aramejska Mesjańska apokalipsa: „tron królestwa wiecznego” (zwój 4Q521).Należy przy tym stwierdzić, że Księga Ezechiela była inspiracją dla treści wielu pism z Qumran, wywierając znaczący wpływ na teologię wspólnoty.
O wielkiej popularności przesłania proroka Ezechiela wśród członków społeczności qumrańskiej, prawdziwych Żydów wyznania Mojżeszowego, świadczy siedem rękopisów biblijnego tekstu Księgi Ezechiela (sześć znalezionych w Qumran i jeden na Masadzie), rękopisy Pseudo-Ezechiela, liczne cytaty, aluzje i reminiscencje znajdujące się w dokumentach niebiblijnych. Księga Ezechiela cieszyła się dużym uznaniem wśród członków społeczności z Qumran z wielu powodów. Jednym z nich był „kapłański” charakter przepowiadania Ezechiela.
Prorok Ezechiel koncentruje się na przekazywaniu swego orędzia z kapłańskiego punktu widzenia, między innymi, gdy chodzi o zbezczeszczenie Świątyni, smutek wynikający z faktu, że chwała Boża opuszcza Świątynię, akcentowanie lewickiego prawa, czy też nadzieja dotycząca ustanowienia nowej Świątyni oraz odnowionego kapłaństwa. Wszystkie te elementy pojawiają się również w pismach qumrańskich, stanowiąc świadectwo przekonań członków wspólnoty. Warto zwrócić uwagę, że niektóre elementy decydujące o tożsamości wspólnoty qumrańskiej oraz sposób jej samookreślania się, jak również określanie przeciwników wspólnoty, były zaczerpnięte z Księgi Ezechiela, między innymi nazywanie siebie „wygnańcami pustyni” (zwój 1QM 1,1-3; Ez 20,35), czy swoich wrogów „budowniczymi murów” (zwój 4Q424, Ez 13,9-16; 22,17-26).
Jednakże najważniejszym elementem, który wpłynął na duże znaczenie Księgi Ezechiela w Qumran, jest niewątpliwie tematyka eschatologiczna, która zarówno u Ezechiela, jak i w pismach qumrańskich, opiera się na motywie „powrotu z wygnania” i przyszłym odnowieniu. Prorok Ezechiel zapowiadał czas oczyszczenia na pustyni, który nastąpi przed odnowieniem (Ez 20,35). Ta zapowiedź jest interpretowana jako początek wojny eschatologicznej Synów światłości z synami ciemności (iluminackim Smokiem), która zakończy się ostatecznym zwycięstwem dobra (zwój 1QM 1,2-3). Ezechiel zapowiadał ukaranie kapłanów, którzy okazali się niewierni Bogu oraz odnowienie kapłaństwa, które zostanie oczyszczone.
Wspólnota qumrańska była przekonana o zbezczeszczeniu kapłaństwa w Jerozolimie i widziała jego odnowienie i oczyszczenie, które będzie się wywodzić spośród jej członków, co jakoś starał się prezentował w tłumaczonym przez nas filmie doktor Ken Johnson. Wreszcie dla Ezechiela i wspólnoty qumrańskiej widocznym znakiem przyszłej odnowy stanie się powrót chwały Bożej do odnowionej Świątyni w nowej Jerozolimie. Ponieważ ziemska Świątynia została zbezczeszczona, członkowie społeczności z Qumran idealne sanktuarium upatrywali w Świątyni niebiańskiej. Stąd też w pismach qumrańskich kilkakrotnie pojawia się motyw chwały Boga zasiadającego na tronie-rydwanie w Świątyni niebiańskiej.
Termin „rydwan” (merkabah), na określenie niebiańskiego tronu Bożego pojawia się w dokumencie zatytułowanym Pseudo-Ezechiel, który nawiązuje do wizji z Ez 1 i jest parafrazą materiału biblijnego. Wśród zwojów odnalezionych w Qumran znajduje się sześć rękopisów związanych z Księgą Ezechiela, które są określane jako Pseudo-Ezechiel (zwoje 4Q385, 4Q386, 4Q385b, 4Q388, 4Q385c, fragmenty niezidentyfikowane, i zwój 4Q391). Tekst tych rękopisów zawiera opisy wizji objawionych prorokowi Ezechielowi oraz ich interpretacji. Niektóre z nich są znane z biblijnej Księgi Ezechiela, m.in. wizja symbolu ożywienia wyschniętych kości z Ez 37 (zwoje 4Q385, 4Q386, 4Q388), wizja chwały Bożej z Ez 1 (zwój 4Q385), wizja przyszłej Świątyni z Ez 40-48 (zwój 4Q391), inne nie mają paraleli w tekście biblijnym, uważane przez niektórych jako część natchniona, np. wizja dotycząca Egiptu i Babilonu (zwój 4Q386), chociaż niewątpliwie nawiązuje ona do Ez 29-32. Podobnie jak w materiale biblijnym Księgi Ezechiela, zachowane fragmenty qumrańskich opisów wizji oraz ich interpretacja są ujęte w formę narracji autobiograficznej, jak również dialogu między Bogiem a prorokiem.
Opis wizji tronu-rydwanu Bożego znajduje się w zwoju 4Q385. Dane paleograficzne wskazują, że rękopis prawdopodobnie pochodzi z drugiej połowy I wieku przed Chr. Tekst zachował się w stanie bardzo fragmentarycznym. Pierwsze cztery linie tego fragmentu należą najprawdopodobniej do poprzedzającej sekcji, poświęconej sensacyjnej, jak dla ówczesnych Żydów tematyce zmartwychwstania i odkupienia. Natchniony autor w zwoju 4Q385 stwierdza, że Ezechiel zobaczył w wizji „blask rydwanu” (linia 6). W Księdze Ezechiela (Ez 1 i 10), na określenie niebiańskiego tronu Bożego nie pojawia się termin „rydwan”, ale słowo „tron”, a ściślej wyrażenie: „coś, co jest podobne do tronu” (Ez 1,26; 10,1), co może sugerować jakiś inny „cudowny pojazd”. Użycie w zwoju 4Q385 słowa wskazującego, że tron Boży posiada kształt i pełni funkcję rydwanu może sugerować, że dla autora tego biblijnego dokumentu jest ono swoistego rodzaju terminem technicznym na określenie wizji Ezechiela.
Termin „blask, jasność, światłość”, pojawia się kilkakrotnie w biblijnej wizji tronu Bożego (Ez 1,4.13.27.28; 10,4). Kilkakrotnie oznacza nie tyle źródło światłości, co raczej blask i jasność, które z tego źródła wypływają, stąd pojawia się w łączności z różnego rodzaju zjawiskami towarzyszącymi objawieniu się, czyli teofanii „blasku chwały JHWH” w kontekście obecności Boga w Świątyni: „I wypełnił Świątynię obłok, a dziedziniec został napełniony blaskiem chwały JHWH”.
Podobny motyw, mianowicie łączenie blasku z Bogiem, pojawia się w Księdze Izajasza, gdzie blask ognia jest synonimem chwały Bożej osłaniającej Jerozolimę i jej mieszkańców (Iz 4,5) oraz w Księdze Habakuka, gdzie stwierdza się, że w blasku skrywa się moc Boga (Ha 3,4). Warto zauważyć, że w Pieśniach ofiary szabatowej pojawia się wyrażenie „dzieła blasku” w opisie chwały Bożej (zwój 4Q405 frag. 20, kol. 2 + frag. 21-22, linie 10-11), natomiast w Błogosławieństwach i przekleństwach występuje zwrot „płomienie blasku” w kontekście opisu błogosławieństw Boga w Jego niebiańskim sanktuarium (zwój 4Q286 frag. 1, kol. 2, linia 3).
Jednakże połączenie słowa „blask”, z terminem „rydwan”, użytym w sensie technicznym na oznaczenie tronu-rydwanu Bożego, pojawia się jedynie w zwoju 4Q385 frag. 614, co jest wyraźnym świadectwem interpretacji wzbogacającej motyw niebiańskiego tronu Boga z biblijnej wizji proroka Ezechiela. Użycie przez natchnionego autora zwoju 4Q385 tego rodzaju terminologii jest pewnego rodzaju wytyczeniem sposobu interpretacji niebiańskiego tronu Boga, co swój pełny wyraz znalazło w późniejszych spekulacjach mistyki żydowskiej (np. Maʻaseh merkabah, §596)
Dokument określony jako Pieśni ofiary szabatowej (lub Liturgia anielska) ma charakter liturgiczny i zawiera zbiór trzynastu pieśni przeznaczonych na kolejne szabaty roku. Treścią pieśni jest opis liturgii sprawowanej w niebiosach przez istoty niebiańskie. Na szczególną uwagę zasługuje niezwykle bogata terminologia angelologiczna (istot anielskich). Liczne wezwania do wielbienia Boga mogą wskazywać, że członkowie wspólnoty qumrańskiej uważali kult sprawowany przez aniołów w Świątyni niebiańskiej za idealny, w którym sami również mogą uczestniczyć już na ziemi poprzez modlitwę i wierne praktykowanie Tory.
Dokument zachował się w kilku rękopisach odkrytych w Qumran i na Masadzie, które pochodzą z okresu od pierwszej połowy I wieku przed Chr. do połowy I wieku po Chr. Motyw znajdującego się w miejscu najświętszym Świątyni niebiańskiej tronu-rydwanu, na którym zasiada chwała Boga, pojawia się w pieśni dwunastej (zwój 4Q405), w kontekście opisu wielbienia Boga przez różne istoty niebiańskie, które są tutaj określane jako cherubiny, bogowie, posłańcy, duchy. W zwoju 4Q405 frag. 20, kol. 2 + frag. 21-22, linie 8 czytamy: „[jest słyszalny,] i dźwięk uwielbienia; gdy wznoszą swoje skrzydła, głos [szept]u bogów. Konstrukcję tronu rydwanu błogosławią ponad firmamentem cherubinów”. Treść pieśni nawiązuje do wizji z Księgi Ezechiela (Ez 1; 10; 43), interpretowanej w świetle innych tekstów biblijnych (m.in. 1 Krl 19,11-12; Ps 68 17-20; Dn 7,9-10)16. Początek pieśni (linie 6-7) zachowały się w stanie bardzo fragmentarycznym.
Kolejnym elementem opisu uwielbienia chwały Bożej jest dźwięk będący efektem poruszania się cherubinów, o którym autor pieśni szabatowej stwierdza w linii 7, że był to „głos szmeru bogów”. Te słowa wyraźnie nawiązują do wyrażenia „głos szmeru cichego” z 1 Ks. Krl 19,12, które pojawia się w kontekście objawienia się Boga Eliaszowi: „I oto, JHWH przechodził: i wiatr wielki i silny, kruszący góry i łamiący skały przed JHWH, nie był JHWH w wietrze; a po wietrze wstrząs, nie był JHWH we wstrząsie; a po wstrząsie ogień, nie był JHWH w ogniu; a po ogniu głos szmeru cichego” (1 Krl 19,11-12 – odnośnie tajemnicy „inteligencji wiatru” odsyłamy do tekstu „Płynąc łodzią należy prowadzić medytację, rozglądając się nie tylko za „wiatrem” dopłynąć… do Niebiańskiego Jeruzalem (a wcześniej na drugą stronę morza trzcin?)
Warto zwrócić uwagę, że w 1 Ks. Król 19,12 to wyrażenie jest identyfikowane z obecnością Bożą, a więc staje się synonimem samego Boga. W późniejszej tradycji żydowskiej dźwięk poruszających się cherubinów był rozumiany jako głos uwielbienia i adoracji, zaś w literaturze mistycznej jest przedmiotem dalszych rozważań (np. Maʻaseh merkabah, §596) W linii 8 autor zwoju 4Q405, wskazując na przedmiot uwielbienia płynący ze strony istot niebiańskich, używa wyrażenia „konstrukcja tronu rydwanu”. Mając na uwadze fakt, że linie 8-9 nawiązują do Ez 1,26, naukowcy wskazują, iż zwrot „konstrukcja tronu” może być synonimem wyrażenia „coś, co jest podobne do tronu”, ale równie dobrze może być aluzją do zwrotu „konstrukcja rydwanu” z 1 Kronik 28,18, który występuje w połączeniu z wzmianką o złotych cherubach okrywających swoimi skrzydłami Arkę Przymierza znajdującą się w miejscu najświętszym Świątyni. Ponieważ Ezechiel nie używa terminu „rydwan”, stąd można przypuszczać, że wyrażenie „konstrukcja tronu rydwanu”, znajdujące się w Pieśni ofiary szabatowej z Qumran, jest interpretacją Ez 1,26 w świetle tekstu z 1 Kron 28,18.
Innymi słowy, termin „tron” został użyty przez autora zwoju 4Q405 w celu wyjaśnienia określenia hbkrm, „rydwan”, wyrażając prawdę o tym, że chwała Boża, obecna w miejscu najświętszym Świątyni niebiańskiej, unosi się na tronie, który posiada kształt rydwanu ( 3 Hen 46,2: „tron”) Takiej identyfikacji mogły też sprzyjać wzmianki o kołach, które są obecne w opisach niebiańskiego tronu Boga (np. Ez 1,15-21; 10,2; Dn 7,9; 1 Hen 14,18). Można zatem stwierdzić, że wyrażenie „konstrukcja tronu rydwanu” ze zwoju 4Q405 jest swoistego rodzaju kombinacją tekstów z Ez 1,26 oraz 1 Krn 28,18 gdzie termin „rydwan” pojawia się w znaczeniu technicznym na określenie tronu Bożego), które stanowią świadectwo interpretacji tronu-rydwanu z wizji Ezechiela.
W dalszym opisie uwielbienia chwały Boga przez istoty niebiańskie, synonimem wyrażenia „konstrukcja tronu rydwanu” (linia 8) są słowa „siedziba chwały Jego” (linia 9). Jak zauważają naukowcy wyrażenie „siedziba chwały Jego”, podobnie jak zwroty synonimiczne („siedziba
honoru Twego” w zwoju 4Q286), występują często w późniejszej literaturze na temat pałaców niebiańskich. Warto zwrócić uwagę na wyrażenie „dzieła blasku”, które przywołuje na myśl częste użycie terminu „blask”, w wizji Ezechiela (Ez 1,4.13.27.28), a zwłaszcza Ez 10,4, gdzie jest mowa o „blasku chwały JHWH”. W zwoju 4Q385 o niebiańskim tronie mówi się jako o „blasku rydwanu”. Motyw blasku jest częstym elementem opisów niebiańskiego tronu-rydwanu Bożego w literaturze mistycznej rabinackiej.
W opisie chwały Bożej wielbionej przez istoty niebiańskie dwukrotnie pojawia się motyw ognia. Najpierw stwierdza się, że istoty niebiańskie – określone jako „duchy” – mają wygląd „jak gdyby postaci ognia” (porównajcie Ez 1,13.27; 8,2), a następnie pojawia się wzmianka o tym, że otaczają one tron Boży „w postaci potoków ognia”. Istoty te to „inteligencje OGNIA”, tak jak istnieją „inteligencje wiatru”… ! Podobny motyw pojawia się w Księdze strażników-watcher-sów-obserwatorów, gdzie jest mowa o tym, że „spod wysokiego tronu wypływały potoki ognia płonącego” (1 Hen 14,19), co w odnalezionym aramejskim fragmencie brzmi po rekonstrukcji tekstu, jako „potoki [ognia]” (zwój 4Q204 frag. 1, kol. 7, linie 1-2). W tradycji biblijnej o inteligencjach „rzekach ognia” jest mowa w Dan 7,10: „Rzeka ognia wypływała, i wychodziła sprzed Niego” („rzeki światła” w zwoju 4Q405, frag. 15, mamy tu inteligencje „rzeki ognia”, prosimy sprawdzić tekst o „rzekach wodnych”, czyli „inteligencjach wodnych„). W późniejszej literaturze o charakterze apokaliptycznym i mistycznym motyw potoków/rzek ognia stał się stałym elementem opisu tronu Bożego.
Autor dwunastej pieśni szabatowej wiele uwagi – podobnie jak ma to miejsce w wizji Ezechiela – poświęca szczegółowemu opisowi istot niebiańskich, wysławiających Boga zasiadającego na tronie-rydwanie w niebiańskiej Świątyni. W sposób szczególny zostaje podkreślony fakt niezliczonej liczby aniołów, które otaczają tron-rydwan Boży. W tradycji biblijnej o wielkiej liczbie istot niebiańskich otaczających tron Boga jest mowa w Dan 7,10: „tysiąc tysięcy służyło Mu, i miriady miriad stały przed Nim”. Podobny motyw pojawia w Księdze strażników-obserwatorów: „dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy stało przed Nim” (1 Hen 14,22) oraz w Księdze gigantów: „sto setek służy mu, tysiąc tysięcy [oddaje] mu [cześć]” (zwój 4Q530, kol. 2, linia 17). Warto zauważyć, że we wszystkich przypadkach – podobnie jak w dwunastej pieśni szabatowej (linie 7-9, 12) – aniołowie, którzy otaczają niebiański tron, wysławiają i wielbią zasiadającego na nim Boga.
Motyw niezliczonej liczby aniołów otaczających niebiański tron i wielbiących Boga jest częstym elementem opisów w późniejszej literaturze mistycznej. Warto zwrócić uwagę, że w zwoju 4Q405 aniołowie wielbiący Boga w Świątyni niebiańskiej są ukazani jako armia, o czym świadczy terminologia militarna użyta w opisie ich organizacji, mianowicie obozy bogów” oraz „chorągwie i[ch]” (linie 13-14). Podobna terminologia jest używana w odniesieniu do organizacji Izraela podczas wędrówki przez pustynię w drodze do Kanaanu (Lb 1-2; 10) oraz wojska, w skład którego wchodzą aniołowie i ludzie podczas wojny eschatologicznej w Zwoju wojny („obozy świętych Jego” w zwoju 1QM 3,5; „obozy Boga” w zwoju 1QM 4,9; „chorągwie Boga” w zwoju 1QM 3,6). Używanie terminologii militarnej w odniesieniu do organizacji aniołów pojawia się w 3 Hen 19,6 i jest częste w późniejszej literaturze rabinicznej, co przekłaa się także na ufologię, gdzie ufonauci są także przedstawiani jako „wojskowi-legion„.
Warto zauważyć, albo nawet silnie to podkreślić, że w Pieśniach ofiary szabatowej termin „merkabh” kilkakrotnie pojawia się w liczbie mnogiej, jako „merkabanot” „rydwany”, co bez wątpienia jest określeniem istot niebiańskich (Po prostu szok ! Jeśli dotarliście do tego miejsca…). W zwoju 4Q403 „rydwany” pojawiają się w paralelizmie z „cherubinami”: „chwalcie wspólnie rydwany debiru Jego, i błogosławcie cudownie cherubini ich i koła ich”. W zwoju 4Q405 linia 3 (pieśń jedenasta) pojawia się wyrażenie „rydwany chwały Jego”. W zwoju 4Q405 „rydwany” pojawia się ze słowem „chwała”, które odnosi się do Boga: „poruszają się nieustannie z chwałą rydwanów cudownych”.
Motyw wielu tronów-rydwanów , które uczestniczą w niebiańskiej liturgii pojawia się w późniejszej literaturze mistycznej: „w pierwszym pałacu stoi cztery tysiące miriad rydwanów ognia (…); w drugim pałacu stoi sto tysięcy miriad rydwanów ognia (…); w trzecim pałacu stoi dwieście tysięcy miriad rydwanów ognia (…); w czwartym pałacu stoi tysiąc tysięcy-miriad rydwanów ognia (…); w piątym pałacu stoi cztery tysiące tysięcy-miriad rydwanów ognia (…); w szóstym pałacu stoi czterdzieści tysięcy tysięcy-miriad rydwanów ognia (…); w siódmym pałacu stoi sto tysięcy tysięcy-miriad rydwanów ognia (…)”, po opisie liczby rydwanów ognia następuje opis sprawowanej przez istoty niebiańskie liturgii: „w pierwszym pałacu rydwany ognia mówią: święty, święty, święty (…); w drugim pałacu rydwany ognia mówią: błogosławiona jest chwała JHWH (…); w trzecim pałacu rydwany ognia mówią: błogosławione jest imię chwały Jego królestwa (…)” (Maʻaseh merkabah, §554-555; zob. też Wniebowzięcie Izajasza 7; Hekalot zutarti, §413-419).
Motyw wielu tronów pojawia się w Dan 7,9: „Patrzyłem, aż zostały postawione trony i Starowieczny zasiadł”, co najprawdopodobniej odnosi się do Boga oraz do istot niebiańskich tworzących Jego dwór. Wydaje się, że motyw tronów-rydwanów występujący w Pieśniach ofiary szabatowej i późniejszych pismach na temat pałaców niebiańskich nawiązuje do Iza 66,15: „Bo oto JHWH nadejdzie jak ogień, i jak nawałnica rydwany Jego”, jak również do Ps 68,18: „Rydwanów Boga są dwie miriady (dwadzieścia tysięcy), tysiąc razy powtórzone, Pan jest wśród nich”, co w Pesikta de Rab Kahana jest wyjaśnione jako „tysiące rydwanów posługujących aniołów zstąpiło ze Świętym, niech będzie błogosławiony, na Synaj”.
Podumowując, z jednej strony istnienie w pełni rozwiniętego nurtu żydowskiej mistyki, w której centralnym motywem była Świątynia w niebiosach, ze znajdującym się w jej wnętrzu tronem Bożym o kształcie rydwanu (merkabah), można datować na II wiek po Chr., na co wskazuje literatura na temat pałaców niebiańskich (hekalot). Z drugiej zaś strony uzasadniona wydaje się opinia, że początków mistyki merkabah należy upatrywać znacznie wcześniej, a mianowicie na przełomie IV i III wieku przed Chr., co wiąże się z czasem powstania Ksiąg Kronik, gdzie po raz pierwszy termin merkabah pojawia się w sensie technicznym, stosowanym w późniejszej mistyce żydowskiej jako określenie tronu-rydwanu Boga (1 Krn 28,18; zobaczcie też podobne użycie w Księdze Syracha, Syr 49,8). Z uwagi na to spostrzeżenie rodzi się pytanie o istnienie tradycji mistycznych w okresie pomiędzy ich początkami w IV-III wieku przed Chrystusem a ich pełnym rozwojem u zmierzchu starożytności i później, w średniowieczu.
Wydaje się, że na wczesnym etapie mistyka merkabah rozwijała się w ramach apokaliptyki, o czym świadczy obecność motywu tronu Bożego w niebiosach w Księdze strażników-obserwatorów (1 Hen 14, 18-23), Księdze Daniela (Dn 7,9-10), jak również w Apokalipsie Abrahama (ApAbr 18). Odkrycie zwojów pamięci Total Recall na Pustyni Judzkiej nad Morzem Martwym potwierdziło istnienie spekulacji na temat Świątyni w niebiosach, tronu Bożego o kształcie rydwanu oraz liturgii niebiańskiej. Chociaż trudno w jednoznaczny sposób wskazać bezpośredni związek między opisami tronu Bożego (merkabah) w pismach qumrańskich a późniejszymi tekstami na temat pałaców niebiańskich, to jednak bez wątpienia w obydwu przypadkach chodzi o ten sam nurt tradycji religijnej.
Należy podkreślić, że istotne elementy żydowskiej mistyki merkabah, koncentrujące się wokół interpretacji tronu Bożego z wizji Ezechiela (Ez 1), są obecne zarówno w pismach qumrańskich, jak i w późniejszej literaturze na temat pałaców niebiańskich (zwłaszcza Maʻaseh merkabah). Reasumując, można stwierdzić, że motyw tronu-rydwanu Bożego w pismach qumrańskich wskazuje na ciągłość rozwoju nurtu mistycznego, którego pierwsze ślady znajdują się w tekstach biblijnych, a który w całej pełni rozwinął się w późniejszej literaturze mistycznej.
Podobnie jak większość innych tekstów Hekhalot, Ma’aseh Merkabah zajmuje się tematyką wiedzy o tajemnych imionach Boga używanych teurgicznie (praktykowanie rytuałów niekiedy o magicznym charakterze, występujące w późnej starożytności i średniowieczu.) do mistycznego wznoszenia się. Rozpoczyna się rozmową pomiędzy rabinem Izmaelem a rabinem Akiwą, podczas której ten ostatni objaśnia tajemnice świata duchowego, a także opisuje wygląd sfer niebiańskich. W całym tekście obecne są hymny z długimi listami tajemnych imion Boga, a także wiele imion aniołów, w tym sekcja zawierająca listę różnych anielskich zasad obowiązujących w 7 pałacach. W różnych miejscach tekstu podane są również szczegółowe instrukcje rytualne, w tym dotyczące techniki przywoływania anioła Obecności:
„Imię księcia Tory brzmi Jofiel i każdy, kto go szuka, musi pościć przez 40 dni, jeść jego chleb z solą i nie jeść nieczystej żywności; musi wykonać 24 zanurzenia i nie patrzeć na żadne kolorowe ubrania; jego oczy muszą być spuszczone na ziemię. I musi modlić się ze wszystkich sił, skierować swoje serce na swoją modlitwę, zapieczętować się własną pieczęcią i wymówić 12 wypowiedzi: „Ty jesteś żywym Bogiem w niebie, wyrytym jako…”
Należy cały czas pamiętać, że Księciem Tory jest Jej Twórca, czyli Jezus Chrystus, w jęz. hebr. nazywany jako Yeshua Ha-Mashiach, i to On może udoskonalić duszę do mistycznego wznoszenia się! W Polsce mało kto wie, albo zdaje sobie sprawę co praktykują niektórzy rabini, czym się zajmują by odbyć innowymiarowy kontakt, gdzie podróżują, i czym podróżują. Z tego względu słowa naszej mistytczki i rycerki św. Faustyny nie powinny nikogo dziwić: „a duch mój po raz pierwszy ujrzy światy nieznane”. Również nie powinno was drodzy Rodacy dziwić to co opisaliśmy w tekście pt.: „Starożytne kontakty doświadczalne „super pojazdów-rydwanów” (mitlakkahat – merkabah – cognitio Dei experimentalis) – część I„, zwłaszcza jeśli przypomnicie sobie Nowo Testamentowy rodzaj merkabah, albo „wzięcie-mitlakkahat” z 2 Listu do Koryntian 12,2-4 „Znałem człowieka w Chrystusie, który przed czternastu laty – czy to w ciele było, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie – został uniesiony w zachwyceniu aż do trzeciego nieba (τρίτοςοὐρανός – tritos uranos) I wiem, że ten człowiek – czy to w ciele było, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie – został uniesiony w zachwyceniu do raju (παράδεισος – paradeisos) i słyszał niewypowiedziane słowa, których człowiekowi nie godzi się powtarzać.”
Jak państwo już wiedzą, żydzi wyznania Mojżeszowego, ci pierwsi i jedyni, czyli Esseńczycy, byli głęboko praktykującymi Merkabę, natomiast ci po przybyciu Mesjasza Jeszui, oddzieleni od chrześcijaństwa, też starają się to robić, ale bez zezwolenia Księcia Tory nie wiemy czy im się udaje osiągnąć „pałace niebiańskie”, te na wyższych poziomach? Jako katoliccy Żydzi wyznania Chrystusowego, prawdziwego Mesjasza Jeszui musimy być świadomi podróży jakie odbywała św. Faustyna. Każdy chrześcijanin, dzięki częstemu wspominaniu przez nas miłosierdzia, może tego doświadczyć. Katoliccy Żydzi mają się nad czym zastanwaniać, co medytować. Dopiero co przeczytaliście powyżej: „Ma’aseh Merkabah zajmuje się tematyką wiedzy o tajemnych imionach Boga„, a to nas prowadzi do niebywałego katolickiego mistycyzmu Imion Bożych, posiadamy mistyczne przekazy wspaniałego Dionizego Aeropagity, niebywałego jogina, jedynej Jogi Zbawiciela, oto jego słowa:
„O Imionach Bożych” – O bogu nie należy mówić nic więcej ponadto co w Piśmie Świętym. Bóg jest nieskończony, jest ponad bytem(„nie jest”, bo nie ma go w bycie), jest niepoznawalny, jest jednością, sprawcą wszystkiego. II. Dzięki dobru boga można się do niego zbliżać, podążać w jego kierunku. III. Bóg objawia się ludziom stosownie do ich możliwości pojmowania w Piśmie Świętym. Bóg jest podstawową zasadą która rządzi innymi, jest dobrocią, sprawiedliwością, życiem, esencją, przyczyną wszystkiego. IV. Różne imiona boga określają różne jego atrybuty, za pomocą materialnych znaków (nośników) przekazuje treści które są niematerialne, za pomocą mnogości to co jest jednym. Oglądać boga bezpośrednio będzie można dopiero po zbawieniu (dusza oswobodzona z materii). Dzięki rozumowi można, w miarę możliwości ludzkiego poznania, poznawać boga (ale nie bezpośrednio, bo to co „z bytu” czyli istniejące może poznawać tylko byt, a bóg wykracza poza niego).
V. Nie da się poznać jak dobroć boga przenika do bytu, ale wiadomo, że trafia do aniołów. Można ją poznać wznosząc się na anielski poziom, albo „zawieszając wszelką operację umysłową” (mistyczna ekstaza). Teologia apofatyczna(gr.apofatikos- „przeczący”) negatywna – o bogu można mówić jaki nie jest. Źródłem wszystkiego jest opaczność boża (patrz I.). VI. Bóg jest wszystkim (pewnie w sensie „od niego”) i niczym (z wyżej wymienionych powodów). Rozdział II I. Wszystkie nazwy (określenia) trójcy św. odnoszą się de facto do boga(trójca jest jednością, a nie czymś zbiorczym). II. Nie należy rozdzielać esencjalnych atrybutów trójcy, ale to co odnosi się do poszczególnych osób nie może być uogólniane dla całej trójcy. III.
Wspólne imiona trójcy to te przekraczające byt (transcendentna negacja), imiona odnoszące się do poszczególnych osób to: Jezus, Duch Święty, Bóg Ojciec. IV. Osoby trójcy jednoczą się w bogu, cechy ją określające są jednością (cokolwiek…), a te które odnoszą się do poszczególnych osób są wyróżnione. V. Relacje między osobami boskimi są asymetryczne (np. syn/ojciec). Cechą wspólną trójcy jest akt twórczy, dzięki niemu wszystko poza bogiem uczestniczy w nim(otrzymuje od niego jego łaskę), ale nie substancjalnie, tylko „rzeczywiście” (jak ślad od pieczęci). VI. Gdy istota jest z gorszego materiału to łaska boża choć cały czas taka sama, nie może dostatecznie dobrze na nią wpłynąć. VII. Znamy boskie rzeczy tylko dlatego, że w nich uczestniczymy, a same w sobie są niepoznawalne (gdy poznajemy mądrość to poznajemy ją o tyle o ile w niej partycypujemy, a nie nią samą). Rozdział III I. Zbliżyć się do boga można tylko przez modlitwę (bóg „przyciąga nas do siebie”).
Rozdział IV 1.Bóg jest źródłem wszelkiego dobra, jest dobrem substancjalnie. Dobro „rozlewa się” od boga jak promienie od słońca. 2. Z boskiej dobroci, anioły mają wszystkie swoje niesamowite przymioty(nie ma sensu opisywać), także dusze od niej mają swój rozum, życie, nieśmiertelność. 3. Dobro boga jest tak wspaniałe, że nawet niebyt chce w nim uczestniczyć. 4. Dobro boga stworzyło niebiosa i słońce które jest jego najdoskonalszym obrazem; dobro jest celem każdego żyjącego stworzenia. 5. Bóg jest światłem. 6. Bóg jest światłem intelektualnym. 7. Bóg jest pięknem i i pięknością (samą). 10. Wszystko istnieje dzięki pięknu i dobru i do niego dąży. 11-12. Bóg jest nazywany miłością, chodzi nie o miłość zmysłową, ale duchową (Apage). 19-22. Zło nie pochodzi od boga, wszystko co istnieje jest dobrem, zło jest przypadłością dobra. 24. Zło to brak (prywacja), nie istnieje substancjalnie (w świecie, w duszy). 25-28 Nie ma zła w zwierzętach, przyrodzie, ciele, materii. 30. Zło jest ułomnością.” – koniec cytatu
Teologia mistyczna jest to nauka doświadczalna, opierająca się na uczuciu, natchniona przez Boga, o rzeczach niebiańskich. Sama w sobie i w swoich środkach jest nadprzyrodzoną, bo człowiek nie może własną swoją siłą wtargnąć do niedostępnego sanktuarium Bóstwa: to Bóg, źródło mądrości i życia, spuszcza na człowieka promienie prawdy świętej, wzrusza go, unosi aż na łono swoich nieskończonych blasków, których rozum nie rozumie, a którymi serce rozkoszuje się, które miłuje i czci. Modlitwa tylko, wychodząca z czystych ust, może skłonić Boga ku nam i wyjednać uczestnictwo w darach niebiańskich.
Cel teologii mistycznej, jak każdej łaski boskiej, polega na zjednoczeniu nas z Bogiem, naszym początkiem i końcem: dlatego to pierwszym obowiązkiem każdego, kto pragnie tej nauki, jest oczyścić się od wszelkiego brudu i oderwać się od wszelkiego przywiązania do rzeczy stworzonych; starać się zatopić w czcigodnych doskonałościach Boga i, o ile możności, wyrazić w sobie żywy obraz tego, który, będąc nieskończenie doskonałym, raczył się stać naszym wzorem. Kiedy dusza, wierna swemu powołaniu, dochodzi wreszcie do Boga przez to poczucie wewnętrzne i to niewypowiedziane uczucie, które tylko ci mogą ocenić, którzy je poznali i go zaznali, wówczas znajduje ona swój spokój w tym słodkim zjednoczeniu, którego Bóg jej udziela. Nic nie może dać wyobrażenia o tym stanie: jest to ubóstwienie naszego Pana i Zbawiciela, Jego Merkabah…, z tego powodu nie potrzebujemy pozyskiwać wiedzy o technologicznych „statkach kosmicznych Obcych”, jak i okultystycznych metodach łączności z tymi stworami, to Duch Święty jest naszym „pojazdem”…, a celem pałac Niebiańskiego Jeruzalem.
Linki:
„WIZJA Ezechiela czy „statek kosmiczny” ? – duchowa archeologia, część I”
„Tajemnica tłumaczenia Księgi Jehezkel’a dotycząca działania „mitlakkahat”…
„a duch mój po raz pierwszy ujrzy światy nieznane”
Kosmiczna medytacja poprzez Rydwany bogów Merkaby oraz wybawienie prawdziwego Boga Jezusa – Hoggard
Super zaawansowany katolicyzm duchów oraz istot niebiańskich, plus Kazanie Ks Natanka w sprawie…
Chrześcijanie otrzymają duchowe ciała niezniszczalne, a eNWO-wcy staną się UFO potworakami GMO?!
Jogiczna kontemplacja biblijnych kodów oraz istot z wodnych cieków przybywających na pustynięArrakis
Kosmiczna medytacja globalnej uprawy, Biblijny Kod może powodować doznania mistyczne,zdrowie duchowe
Kosmiczne dwa obozy, mianowicie wspólnota podległa Bogu, której przewodzi Książę świateł oraz drugi
Starożytne inteligentne (pochwytujące) moce duchowych istot oraz UFO w oparciu o przekazy z Biblii !
Największy sekret loży UFO masońskich z 46 stopnia wtajemniczenia- tajemnica mieszania z Ks. Daniela
Innowymiarowe duchowe księstwa rządzą całym kosmosem i planetą Ziemia,gigantyczna maskirowka Saturna
19
1
