Polsko-żydowska światowa potęga – חסידות

Na większości wolnych internetowych forach można się spotkać z określeniem „pejsaci” Zwrot ten ma odnosić się do religijnych (ortodoksyjnych) Żydów. Ludzie posługujący się tym terminem używają go jako określenie obrazliwe, mające wskazywać na żydowski spisek względem danego państwa lub cywilizacji. Czy ruch chasydzki faktycznie steruje cywilizacją ziemską/chrześcijańską za pomocą politycznych przywódców ? Czy chasydzi stosują magiczne metody by określić kierunek w jakim zmierza dane państwo ?

Kolejny raz okazuje się, że Polska odgrywa w tym wszystkim ważną, ogólnoświatową rolę ! To właśnie tu zrodził się najpotężniejszy ruch mesjański żydów ! Śmiem twierdzić, że za przyczyną silnego polskiego chrześcijaństwa został on nasączony duchowością. Prawdziwy Duch Boży przedarł się we wnętrza chasydzkie, a za Jego przyczyną chasydzi nabrali wiatru w żagle. W tym krótkim artykule postaram się naświetlić trochę problematykę tzw. mesjanizmu żydowskiego, który ma swój udział w ogólnoświatowych rozgrywkach politycznych, a poprzez to i my Polacy odegrać możemy znaczną rolę, zwłaszcza gdy biorąc przykład z religijnych żydów, wzmocnimy w nas „wewnętrznego człowieka” oraz Ducha Świętego. „…aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka…” List do Efezjan 3:16

Hebrajskie słowo chasid związane jest z terminem chesed oznaczającym więź prawną lub moralną, która łączy wspólników, wyrażającą się również spontaniczną sympatią nie uwarunkowaną zawartą uprzednio umową, która czyniłaby ją oczywistą lub konieczną, jest to postawa, która akceptuje obcego. Chasid przede wszystkim to człowiek związany z innymi ludźmi poprzez tak rozumianą chesed. Termin ten oznacza również bogobojnego lub pobożnego. Natomiast Chasydyzm to (hebrajskie חסידות Chasidut, liczba mnoga chasidim – pobożni, bogobojni, czyści, uczniowie cadyków) – ruch religijny lub pobożnościowy o charakterze mistycznym, powstały w łonie judaizmu. Występował w historii w trzech odmianach, a mianowicie:

– chasydyzm antyczny lub starożytny – jego przedstawiciele znani są także pod nazwą asydejczyków : Chasydyzm antyczny (starożytny albo asydejczycy) powstał w czasach hellenistycznych, czyli od momentu rozpoczęcia podbojów przez Aleksandra Macedońskiego (po roku 334 p.n.e.) jako reakcja pobożnej części społeczności żydowskiej na proces hellenizacji. Pierwsze wzmianki o nim mamy z II w. p.n.e. Chasydyzm antyczny koncentrował się głównie na obronie tożsamości religijno-narodowej Żydów przed wszelkimi formami hellenizacji. Stąd też jego przedstawiciele poparli Machabeuszów w wojnie z Seleucydami. Po zwycięskiej wojnie i ukonstytuowaniu się nowej dynastii Hasmoneuszy, asydejczycy, rozczarowani i zawiedzeni w swoich oczekiwaniach, zwrócili ostrze swej krytyki przeciw nowej dynastii i jej polityczno-militarnemu kierunkowi rozwoju.

Jednakże już wtedy, po śmierci Judy Machabeusza (ok. 160 p.n.e.), zaznaczyły się wśród samych chasydów tendencje rozłamowe. Momentem przełomowym była uzurpacja (w ich rozumieniu) stanowiska arcykapłana przez Jonatana Machabeusza w 152 rok p.n.e. (nie pochodził z linii kapłana Sadoka). Być może to wydarzenie bezpośrednio przyczyniło się do rozłamu wśród samych chasydów na umiarkowany nurt faryzeuszy i bardziej radykalny – esseńczyków, którzy zerwali z Hasmoneuszami i oficjalnym judaizmem świątynnym. Był to w zasadzie koniec antycznego chasydyzmu, ponieważ dalsze losy rozłamowców to już odrębne ruchy faryzeuszy i esseńczyków.

Istnieją również: chasydyzm niemiecki – zwany też aszkenazyjskim lub nadreńskim;

– chasydyzm nadreński narodził się w południowych Niemczech między rokiem 1150 a 1250 po upadku gmin żydowskich na skutek masakr dokonanych przez krzyżowców udających się do Ziemi Świętej, jakie nastąpiły od kwietnia do czerwca 1096 roku. Te tragiczne wydarzenia nazwano Gezerot Tatnaw (4856 roku). Aszkenazyjczycy (hebrajskie: Aszkenazim) – pierwotnie Żydzi wywodzący się z Niemiec. Biblijna nazwa „Aszkenaz” (Ks. Rodzaju 10, 3; Ks. Jeremiasza 51, 27) oznaczała, jak sądzono w średniowieczu, Niemcy. Ponieważ większość Żydów z krajów chrześcijańskich zachodniej, środkowej i wschodniej Europy od czasów średniowiecza do współczesności jest zarówno pod względem kulturalnym, jak i demograficznym spadkobiercami Żydów franko – niemieckich, terminu „aszkenazim” używa się teraz w odniesieniu do nich wszystkich. Na kulturę aszkenazyjską składają się rozmaite dialekty jidysz, żydowskiego linqua franca.

oraz

– chasydyzm polski – powszechnie i potocznie zwany chasydyzmem, Chasydyzm polski, zwany też ukraińskim, był ruchem zupełnie niezależnym od poprzedniego. Ta odmiana jest najszerzej znana, między innymi dlatego, że rozwija się do dziś jako ruch Chabad Lubawicz. Rozwinął się on w połowie osiemnastego wieku na południowowschodnich kresach Rzeczypospolitej. Na Podolu i Wołyniu pojawiło się wielu Żydów owładniętych nowa ideą mistyczną, która dostrzegała Boga wszędzie dookoła i wzywała do radosnego wychwalania Go pomimo wszystkich przeciwności i trudności, jakie przyszło tym ludziom znosić. Ruch ten wszedł w dzieje naszych ziem i pozostawił na nich swoje ślady. Chasydyzm ten ma trochę odmienny charakter, jest jednak w prostej linii spadkobiercą ruchu powstałego w XVIII wieku.

Chabad Lubawicz to grupa chasydów powstała przed 250 laty, pod koniec XVIII wieku w rosyjskiej miejscowości Lubawicze (Любавичи, Lubawiczi na terenie obecnego rejonu rudniańskiego obwodu smoleńskiego), założona przez rabiego Szneura Zalmana Baruchowicza. W swej historii Chabad-Lubavitch miało 7 głównych rabinów wywodzących się z jednej dynastii. Ostatni i uważany dość powszechnie za najwybitniejszego Menachem Mendel Schneerson (zdjęcie powyżej) zaniechał wyboru następcy i od jego śmierci w 1994 grupa nie posiada głównego rabina. Obecnie jest najszybciej rozwijającą się grupą chasydzką – liczącą niemal 250 tysięcy wyznawców na całym świecie. Znana jest z licznych akcji misyjnych wśród Żydów. Zajmuje się studiowaniem Tory, filozofią religii i edukacją. Chabad-Lubavitch był początkowo wrogo nastawiony do Izraela, później zaakceptował jego istnienie, a część dostrzega nawet w jego istnieniu sens mesjański. Należy wspomnieć, że największą przedwojenną jesziwą na świecie była założona w 1930 Jeszywas Chachmej Lublin (Lubelska Szkoła Mędrców) ! Kolejny raz Polska okazała się potęgą, także wśród Żydów !

Osobiście najbardziej interesuje mnie mistyka tego ruchu. Na przykład ich doświadczenia Merkawy. Teksty dotyczące Merkawy i historii stworzenia świata, które stanowią bardzo obszerny zbiór, tworzą tak zwaną literaturę Hejchalot (literaturę pałaców niebieskich). Najstarsze pochodzą z trzeciego i czwartego wieku. W nich zawarta jest mistyka kosmogoniczna, mistyka niebios (pałaców) i mistyka tronu (rydwanu), który znajduje się w pałacach niebieskich. Teksty literatury Hejchalot wiele miejsca poświęcają opisowi środków, za pomocą których mistyk ma się wznieść do nieba. Opisują podróż niebieską, przejście przez boskie pałace, niebezpieczeństwa takiej wędrówki, a na końcu pojawienie się bóstwa na tronie w otoczeniu aniołów. Są to podręczniki do użytku mistyków.

Mistyczne wniebowstąpienie (wstąpienie) poprzedzało intensywne przygotowanie ascetyczne, trwające nawet czterdzieści dni. Mistyk nie jadł żadnych roślin, sam przygotowywał sobie chleb, aby nie jeść chleba upieczonego przez kobietę, dokonywał kąpieli rytualnych i zachowywał okresy ścisłego postu. Wkładając głowę między kolana (pozycja ułatwiająca przejście na inny poziom świadomości) mistyk wyśpiewywał pieśni i hymny, które wyśpiewują aniołowie przed tronem Boga. W tych tekstach sporo miejsca zajmuje opis wędrówki przez siedem pałaców w najwyższym niebie. Aniołowie strzegą wejścia, trzeba im pokazywać pieczęcie i wypowiadać skomplikowane formuły magiczne. Najbardziej niebezpieczny jest poziom szóstego pałacu. Kto pokona przeszkody, ma wizję świętego Króla, który z wysokości nieba zstępuje ku tronowi Chwały.

Najgłębszym poziomem mistyki Merkawy jest wizja Szi’ur Qoma (mistyka ciała). Jest to bardzo enigmatyczny opis, który zawiera trzy zasadnicze motywy: lista członków Ciała Świętego opisana za pomocą terminów z Pieśni nad pieśniami i liczb astronomicznych (na przykład wysokość karku wynosi 10 do potęgi 12 szerokości ziemi); lista imion przypisywanych tym członkom jest dla nas nieczytelna. Itnieje gwarancja wejścia do przyszłego świata dla studiujących to dzieło. Możliwe, że rozmiary ciała i nieczytelne nazwy mają uświadomić, że Bóg przekracza dane arytmetyczne i ludzkie dociekania. Chasydyzm jest ruchem mistycznym, a w nim kabała jest często podstawą.

Innym kierunkiem myślenia mistycznego była Sefer ha-Razim (Księga Tajemnic), która zawiera formuły magiczne przydatne na wszystkie okoliczności życia i stanowi żydowski odpowiednik magicznych papirusów greckich. Przedstawia historię przekazywania magii, którą Noemu objawił anioł Raziel. Istnieje również inny ważny etap mistycznego myślenia, reprezentowany przez wspomnianych chasydów nadreńskich. Ich teologia w praktyce była (jest?) nową koncepcją modlitwy. Byli przekonani, że porządek, treść i słowa modlitw, które dotarły do nich nie były przypadkowe; przekazywane przez pokolenia, pochodzą z początkowego objawienia. W badaniu tekstów rytualnych stosowali gematrię, notarikon oraz temurę.

Co z Kabałą, która jest metodą zmiany rzeczywistości ?

Wygnanie Żydów z Hiszpanii (1492 rok) w sposób zasadniczy wpłynęło na życie i psychikę całego narodu, który, według zapowiedzi opartych na spekulacjach, na ten właśnie rok 1492 spodziewał się odkupienia. Wobec zaistniałych faktów trzeba było dać odpowiedź o ich sens i zadanie, jakie z nich wypływa. Kabała w tym czasie okazała się najbardziej witalną siłą, zdolną sprostać temu zadaniu. Celem, jaki wybitny chasyd Izaak Luria wyznaczył kabale, była interpretacja zła, nieszczęść i prześladowań, jakie spadły na naród.

Kabała luriańska wyeksponowała na tle przeżyć narodu mistyczną ideę wygnania, które nie jest karą, ale misją, oraz ideę odkupienia. Pojawił się ideał ascety, którego celem jest reforma mesjańska, realizująca się w likwidacji grzesznej skazy świata i restytucji wszystkich rzeczy w Bogu. Asceta ten za pośrednictwem tikkun przerywa historyczne wygnanie narodu żydowskiego i wewnętrzne wygnanie, które jest udziałem całego stworzenia. Według Lurii kształt światów zależy od zachowań religijnych i od wypełniania nakazów Tory.

W każdym działaniu człowiek powinien mieć mistyczną intencję (kawanna). Kawanna może stać się potężnym narzędziem, jeżeli używa jej właściwy człowiek we właściwym miejscu. Ten, kto się modli, ma ogromną władzę nad wewnętrznymi światami, ale też spoczywa na nim wielka odpowiedzialność za spełnienie mesjańskiego zadania, jakie ma spełnić. W tym punkcie nauki luriańskiej mistyka spotyka się z magią, w której człowiek chce przez modlitwę wpłynąć na wyroki Opatrzności. Jednak w praktyce modlitwy mistycznej, podjętej w ezoterycznych grupach zwolenników Lurii, kawanna prowadziła do mistycznego kontaktu z Bogiem, który w tradycji mistycznej nosi nazwę dewekut. Dewekut jest typowo kabalistyczną formą unii mistycznej z Bogiem.

Czy istnieje problem żydowski w Polsce ? Moim zdaniem nie istnieje. Problemem jest brak znajomości historii Polski. Żydzi w Polsce są od bardzo dawna, wielu z nich jest prawdziwymi Polakami oraz chrześcijanami. Oczywiście zagadnienie wpływu chasydzkich rabinów na zachowania „polskiej” władzy dotyczy innych sfer (sefir), o których tu nie mam zamiaru pisać. Ważne byśmy pamiętali o historii, za którą ukrywa się Bóg – Stwórca wszechświata, a Ten bada nasze serca i nerki, i Jego należy prosić o wsparcie w sytuacjach trudnych ! On jest zarządcą tej planety i to On ustanawia koleje losu, w których Polacy i Żydzi są ze sobą silnie historycznie – duchowo – religijnie związani.

[…]Chasydyzm niemiecki pojawił się po tragicznych pogromach Żydów pod koniec jedenastego wieku, bardzo podobny jest kontekst historyczny pojawienia się chasydyzmu na terenach Ukrainy, poprzedziły go wydarzenia roku 1648 (…) korzystając z Historji Żydów H. Graetza (tekst z roku 1929 ma pisownię wówczas obowiązującą). Autor ten w taki sposób opisuje przyczyny i przebieg pogromów: W Polsce położenie Żydów było znośniejsze niż w Niemczech i Włoszech. Klęski wojny trzydziestoletniej zmusiły wielu Żydów niemieckich do szukania przytułku w Polsce. Żyd był dla szlachcica polskiego więcej niż podskarbim, był jego mądrym doradcą. Szlachta używała zwłaszcza Żydów do eksploatacji świeżo założonych osiedli, do czego sama nie miała ani zdolności, ani nieodzownej wytrwałości.(…)

(…)Inna horda hajdamacka przypuściła szturm do obwarowanego miasta Tulczyna, gdzie się schroniło 6000 chrześcijan i około 2000 Żydów. Wśród Żydów nie brakło ludzi walecznych, którzy nie chcieli zginąć bez oporu. Polacy i Żydzi zobowiązali się wzajemną przysięgą, że jedni drugich nie zdradzą i społem bronić będą miasta i twierdzy do upadłego. Wówczas kozacy uciekli się do podstępu. Kazali powiedzieć oblężonym w twierdzy Polakom: „wydajcie nam Żydów; rozprawimy się tylko z nimi, a was ani tkniemy”. Zaślepieni i niepomni przysięgi panowie polscy zwrócili się wobec tego do Żydów z żądaniem wydania sobie broni. Żydzi ulegli i Polacy wpuścili bandę do miasta. Ograbiwszy uprzednio Żydów, kazali im kozacy wybierać między śmiercią a chrztem.

Ale nikt nie chciał za taką cenę okupić swego życia i półtora tysiąca Żydów zginęło na oczach Polaków w strasznych męczarniach. Lecz i Polaków spotkała natychmiast kara za zdradę. Pozbawieni pomocy Żydów, stali się łatwą pastwą kozaków, którzy zabijali ich z szyderczymi słowami, że wiarołomcom nie dochowuje się wiary. To smutne zdarzenie miało przynajmniej jedną dobrą stronę, że Polacy odtąd zawsze trzymali z Żydami i nie odstryehnęli się od nich przez cały czas trwania tej wojny. Liczba 600.000 dusz żydowskich, które miały zginąć w ciągu dziesięciolecia tych wojen (1648-1658), jest wprawdzie grubo przesadzona, nie popełnimy jednak chyba dużej omyłki, oceniając ją na 250.000. Z upadkiem Polski jako wielkiego mocarstwa zanikło też znaczenie Żydów polskich. Zubożałe, przygnębione i poniżone szczątki nie mogły już przyjść do siebie.

W tak wielką wpadli biedę, że ci, których losy zawieruszyły do Prus, najmowali się do robót polnych za kawałek chleba. Jak w dobie wygnania Żydów z Hiszpanji i Portugalji napotykało się wszędzie zbiegów sefardyjskich, tak samo spotykało się podczas wojen polskokozackich Żydów polskich w zbiedzonej postaci, którzy uniknęli krwawej łaźni, pożarów, głodu i moru lub powleczeni przez Tatarów w niewolę i wykupieni przez swych braci, szukali jakiegokolwiek schronienia. Dążąc ku zachodowi przez Gdańsk i ziemie położone nad Wisłą, przybywali tacy zbiegowie do Hamburga, wędrowali dalej do Amsterdamu, skąd ich wyprawiano do Frankfurtu n. M. i innych miast w kraju nadreńskim. Ku południowi uciekało wielu z nich do Morawji, Czech, Austrji i Węgier i wędrowali stamtąd do Włoch.

Jeńcy zagarnięci przez Tatarów dostawali się do prowincji tureckich, a po części nawet do krainy Berberów. Wszędzie przyjmowali ich bracia z wielką serdecznością, pielęgnowali, odziewali i wspierali. Żydzi włoscy z wielką ofiarnością wykupywali ich z niewoli i wspomagali. Zamożniejsi członkowie gminy liworneńskiej opodatkowali się na rzecz wyzwalania i utrzymania nieszczęsnych Żydów polskich. Również gminy niemieckie i austrjackie, lubo same jeszcze nie ochłonęły po klęskach wojny trzydziestoletniej, dowiodły względem nich czynem uczuć braterskich, których nie miały na języku, lecz tem głębiej w sercu chowały.[…] Należy zadać sobie pytanie czy my jako Naród Polski pomagamy własnym rodakom/obywatelom w sposób wystarczający ? Czy jesteśmy dla siebie bardziej wrogami, czy przyjaciółmi, w jaki sposób traktujemy własną historię ?!

Linki:

Krzyżacy – edycja Hollywood

https://www.youtube.com/watch?v=MgktFbRcSm0

Gdyby Amerykanie kręcili „Potop”

Uzbrojenie średniowiecznego wojownika – Bitwa pod Palędziem 2012

21

8