Krystalizacja informacji. Przestrzeń, czy tylko informacja o niej ?

Informacja jest definiowana różnie w różnych dziedzinach nauki; najogólniej jest to właściwość pewnych obiektów. Wyróżniamy dwa rodzaje rozumienia informacji: obiektywny – informacja oznacza pewną właściwość fizyczną lub strukturalną obiektów, lub co bardziej interesujące: subiektywny – gdzie informacja istnieje jedynie względem pewnego podmiotu, najczęściej rozumianego jako umysł, gdyż jedynie umysł jest w stanie nadać elementom rzeczywistości znaczenie (sens) i wykorzystać je do własnych celów. Jeżeli nasze umysły (gr. psyché [ψυχή]), albo dusze (hebr. néfesz [נֶפֶשׁ]) są wystarczająco „spostrzegawcze”, to możemy dostrzec cudowność (stworzonego) kosmosu, w którym to pojawiają się cały czas generowane ‘sygnały informacyjne’. Wówczas świat zaczyna wydawać się całkiem przedziwnym bytem. W momencie uświadomienia sobie, że musi istnieć nadawca informacji (Stwórca) – wrażenie to potęguje się niebywale.

Nauka dowodzi, że informacja może być przenoszona w czasie i przestrzeni (Stefan Mynarski, Elementy teorii systemów i cybernetyki, 1979, s. 141). Przenoszenie w czasie nazywamy magazynowaniem lub zapamiętywaniem, przenoszenie w przestrzeni – przekazem lub komunikowaniem. Przenoszenie informacji odbywa się za pośrednictwem obiektów fizycznych i zjawisk fizycznych zwanych nośnikami informacji. Przykładowo dla zmagazynowanej informacji geometrii płatków śniegu nośnikiem jest woda, natomiast zapis został dokonany za pomocą zjawiska fizycznego. Magazynowanie związane jest najczęściej ze stanami wyróżnionymi obiektu fizycznego – podłoża zapisu, a przekaz ze stanami wyróżnionymi zjawiska fizycznego – sygnałami, czyli abstrakcyjnymi modelami dowolnej mierzalnej wielkości zmieniającej się w czasie, generowanej przez zjawiska fizyczne lub systemy.

Widzimy, że zjawisko zamarzania śniegu uwidacznia-utrwala sygnały geometrii kryształów pochodzące z systemu przestrzeni przyrody. Tego typu fenomen przenosi do umysłu ludzkości informację o naturze zjawisk. Chociaż na zdjęciach częściej przedstawia się płatki najbardziej symetryczne, ze względu na ich urodę, to i tak przyczyna, dla których sześć niezależnie rosnących ramion kryształu przyjmuje identyczny kształt, a jednocześnie żadne dwa kryształki nie są identyczne, nie jest jeszcze w pełni zrozumiana. Oprócz wody w układzie heksagonalnym (sześciobocznym) krystalizuje m.in. około 8% minerałów, w tym miejscu należy zadać pytanie dlaczego krystalizacja wody nie następuje przykładowo w systemie tetragonalnym, w którym krystalizuje około 10% innych minerałów, lub jeszcze innym.

Przedstawicielami systemu tetragonalnego są: piramidy, podwójne piramidy, czworokątne graniastosłupy i trapezoedry. Systemem klasyfikacji kryształów ze względu na układ wewnętrzny cząsteczek w sieci krystaliczne nazywamy Układ Krystalograficzny. System wyróżnia siedem układów, w których wyróżnia się 32 klasy krystalograficzne. Większość kryształów przyjmuje formę regularnego wielościanu. Zewnętrzny kształt kryształu (monokryształu) jest odzwierciedleniem jego struktury wewnętrznej. Wewnątrz kryształu atomy, jony i cząsteczki są uporządkowane przestrzennie w określony, regularny sposób. Dlaczego w określony, a zwłaszcza regularny ?

Przecież woda „mogła by” się zestalać w postaci amorficznej (bezpostaciowej, tak jak szkło), a jednak tego nie robi, ma inną strukturę wewnętrzną/atomową, i tym możemy to tłumaczyć (tylko do pewnego momentu). Układ krystalograficzny opisuje się często za pomocą sieci Bravais’go. Jest to sposób wypełnienia 'przestrzeni’ przez wielokrotne powtarzanie operacji translacji komórki elementarnej, czyli uogólniając, są to przekształcenia własności przestrzeni euklidesowych. Komórka elementarna powtarza się we wszystkich trzech osiach, tworząc zamknięta sieć przestrzenną, której główną cechą jest symetria (skąd się bierze ta cecha symetrii ? Kto tak zaprogramował materię ?). Komórka elementarna ma zawsze kształt równoległościanu.

Jak widać mamy tu bardzo skomplikowane procesy informacji geometrii przestrzeni, bliżej nie rozpoznane prawa rządzące tym fenomenem. Arystoteles w V księdze Metafizyki pisze, iż przestrzeń (podobnie, jak czas) jest „ilością”, tzn. jest ona tym, co podzielne na dwie lub więcej części. Ponadto przestrzeń jest „wielością” – przeliczalną ilością części nieciągłych („porcji” czasoprzestrzeni), które są ograniczone przez liczbę. Jest ona również „wielkością”, czyli jest wymierna – podzielna na części ciągłe, tj. długość, szerokość i głębokość. Dodatkowo długość ograniczona jest przez linię, szerokość przez powierzchnię, zaś głębokość ograniczona jest ciałem. Przestrzeń jakby to opisywał krócej Demokryt można opisać jako system stosunków pomiędzy rzeczami (Alchemią – Szczególną teorią myślenia względnego). „abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość” – List do Efez. 3:17

Wspaniałe zdjęcia płatków śniegu pochodzą z tej strony: https://imgur.com/a/ACTD4

Heksagony w pszczelim ulu

Heksagonalna budowa przestrzeni ? (Ukrywany naukowy przełom ! Budowa wszechświata staje się jasna !)

Starożytny symbol zwany „kwiatem życia„, widać że również ma kształt heksagonu.

Tajemniczy heksagon Saturna – gazowego olbrzyma, szóstej planety Układu Słonecznego ! Prosty bok „sześciokąta” na biegunie ma długość około 13 800 km. Okres obrotu całego cyklonu to 10 h 39 min 24 s i jest równy okresowi emisji radiowych z Saturna, który uznaje się za równy okresowi obrotu planety. Sześciokątna struktura nie przesuwa się więc i nie zmienia długości planetograficznej, tak jak inne chmury widoczne w atmosferze. Przyczyna powstawania tej struktury jest obiektem spekulacji (Wszystko jest Inteligentnym Projektem Boskiego Projektanta)