W poszukiwaniu Nefilim, część II – urywek nie publikowanej jeszcze książki L.A. Marzulliego

29 września 201412 kwietnia 2016 argonauta

Odkrywca prehistorycznej działalności anielskiej Marzulli, wyda niebawem swoją drugą książkę w temacie zaginionych starożytnych ras. Na jego blogu pojawiła się niewielka część jednego z rozdziałów. Książka nosi tytuł „On the trail of the Nefilim – part II” Autor opublikował niewielką partię tej książki, ponieważ jedna z większych stacji telewizyjnych chce przywłaszczyć sobie jego odkrycie.Takie posunięcie wyprzedza ich i ma zabezpieczyć autora.

Stało się tak za sprawą osoby, której Marzulli niefrasobliwie przekazał kilka informacji, a ta jak się okazało współpracuje ze wspomnianą telewizją. Człowiek ten razem z ekipą filmową nakręcili film dokumentalny, który ma niedługo znalezć się na ekranach telewizyjnych w USA. Temat jest gorący, odkryty szkielet, ma mieć według obliczeń ponad 2.5 metra. Dochodzenie zaczęło się gdy Marzulli przeczytał książkę Jima Watsona pt.: „Mysterious Catalina” W środku znalazł opis odkopanych szczątków istoty mierzącej 2m 75cm (9 stóp), archeologicznych odkryć tego typu dokonał Ralph Glidden, miały one miejsce w latach 1920-30.

Glidden założył muzeum i udostępnił znaleziska dla opinii publicznej, jego zbiory osiągnęły liczbę setek szkieletów, w większości były to pozostałości autochtonów. Całe zamieszanie rozpoczęło się gdy w jego kolekcji szkieletów pojawiło się kilka egzemplarzy wykraczających poza standardowe rozmiary człowieka. Pozostałości tzw. gigantów stały się sensacją, którą rozgłaszały ówczesne gazety: „Los Angeles Times” pisał o 11 Tajemniczych Grobach Dzieci na Wyspie Katalina, Alma Overholt – Los Angeles Times (dane z roku 1923), 6 Listopada 1932 roku „ProQuest Historical Newspapers Los Angeles TImes (1881– 1989)

Kiedy Gligdden zmarł zgromadzone zbiory artefaktów wraz ze szkieletami trafiły na Uniwersytet Świętej Barbary (University of Santa Barbara). Marzulli odkrył, że te archeologiczne skarby zostały podzielone na trzy części, jedna poszła do UCLA, kolejna do Anglii, a trzecia do Francji. Marzulli twierdzi, że właśnie tak się tuszuje ślady niecodziennych odkryć zakazanej archeologii. To co nie pasowało w jego opinii do darwinowskiego paradygmatu, zostało na przestrzeni lat usunięte z kolekcji. Marzulii zadaje sobie pytanie: „z jakiego powodu magazyn „Los Angeles Times” miałby podawać informację o odkryciu blisko 3 metrowego szkieletu ?„, dając jednocześnie przykładowe odpowiedzi: „Dla przyciągnięcia czytelników? By wzbudzić sensację ?” Niczego nie można wykluczyć, jednak notka prasowa istnieje, jest faktem.

Wycinek starego wydania:

Marzuliemu udało się dostać do magazynów UCLA. Był tam razem z Jimem Watsonem oraz w asyście archeologa tej instytucji, urzędnikiem odpowiedzialnym za zbiory. Prawo stanowe nakazuje by w czasie inspekcji tego typu kolekcji był obecny miejscowy indianin, w tym przypadku pochodził on z plemienia Chumash. Nakazany rdzenny świadek uczestniczył w przeglądzie oraz dbał by nikt nie robił zdjęć, a także by ludzkie szczątki były traktowane z należytą czcią, tego typu asysta jest standardową procedurą prawną. W swojej książce Marzulli zastanawia się na tym zdarzeniem, bo w jego ocenie nie były to szczątki rodzimych Indian, lecz inna rasa, tzw. Nefilim. Jak sam wierzy przybyła na te tereny tysiące lat temu z obszaru Lewantu, będąc wygnaną przez Bożą Moc Arki Przymierza. Marzulli był oprowadzony po magazynie instytucji, jednak niczego niezwykłego nie zobaczył, zapytał towarzyszącego mu antropologa kryminalistyki co sądzi o Gliddenie, ten w odpowiedzi, szyderczo stwierdził, że: „…był on kimś więcej niż tylko szabrownikiem grobów…”

Mając ze sobą odlew wielkiej czaszki, w których specjalizuje się kolega odkrywcy Joe Taylor, pokazał go oficjelowi zbiorów, ten odruchowo odparł, że to efekt uzyskany za pomocą drewnianej kołyski (cradle head boarding), Marzulli kazał mu się przyjrzeć bliżej, naukowiec oniemiał z wrażenia i zapytał: „…skąd pan to ma ?!..”, w ten sposób stał się bardziej otwarty rozpoczynając dyskusję na temat darwinizmu oraz tzw. epoki lodowcowej, według której w zamieszchłych czasach nastąpić miała wędrówka ludów.

Marzulli udał się następnie na Wyspę Catalina, by osobiście zobaczyć starą gazetę, zdjęcia i list dotyczący sprawy gigantów. Wszystko to jest trzymane w Muzeum Wyspy Catalina. Po dotarciu do muzeum poprosił o jakiekolwiek fotografie zrobione przez Gliddena. Pokazano mu muzealne zbiory, a w nich setki zdjęć. Po przeszukaniu zbiorów pojawiła się jedna bardzo cenna fotografia. Zdjęcie zostało skatalogowane z informacją, iż pochodzi z Wyspy Catalina, z roku 1919, a szkielet ma mierzyć ponad dwa i pół metra. Dalszą historię już znacie państwo z tego wpisu: http://argonauta.pl/pozaziemskie-pochodzenie-synow-boga-biblijni-giganci/

W opinii specjalistów szkielet ma mierzyć pomiędzy 2m i 45 cm do 2m i 53 cm. W dniu dzisiejszym (29/09/2014) na blogu Marzulliego pojawiła się informacja, że badacz ten udaje się w kolejne tajemnicze miejsce, gdzie ma się znajdować ciekawy artefakt muzealny, miejmy nadzieję że ktoś uchyli rąbka starożytnej tajemnicy innej rasy „ludzi”

Dzięki naszemu portalowi możecie państwo przyjrzeć się tej gigantycznej czaszce, jest ona ogromna i nawet jeśli stosowano opaski uciskowe to nie da się standardowo wytłumaczyć tak wielkiej pojemności, nie były to zmiany chorobowe, o czym Argonauta.pl informował w tym wpisie: http://argonauta.pl/coraz-bardziej-sensacyjna-wiedza-o-wielkich-czaszkach-z-paracas/