Przedpotopowe miasto Kekova ze starożytnej Turcji – Miejsce zamieszkania „ludów morza”

Licja, nazywana również Likią, to kraina położona w południowo-zachodniej Anatolii, zajmująca większą część półwyspu Teke. Orientacyjnie obszar Licji można wyobrazić sobie kreśląc linię łączącą Dalyan i Antalyę – tereny położone na południe od tej linii to właśnie Licja. Jej granice wyznacza od południa Morze Śródziemne, a od wschodu, północy i zachodu – trzy górskie pasma, z czego dwa, nazywane Boncuk Dagları oraz Baba Dagi, są częścią gór Taurus, a trzecie to góry Bey (Bey Dagları).

Cywilizacja Licyjska jest dobrze rozpoznana w omawianej strefie dzięki licznym pozostałością odnajdowanym w wyniku pracy archeologów. Wiek tych starożytnych resztek ocenia się na 5 i 4 wiek przed naszą erą, należą one do okresu Heleńskiego oraz Rzymskiego (Według datacji ewolucjonistycznej).

Starożytne Egipskie i Hetycke zródła pisane z drugiego tysiąclecia p.n.e. wspominają plemię nazwane „Likią” albo „Lukką” Hetycki król Suppiluliuma wspomina jego najazd na „Krainę Likii” w 14 wieku p.n.e. Ludy te są również wspomniane w pisanych zródłach egipskich z Bitwy pod Kadesh z roku 1274 p.n.e., zostali oni określeni tam jako „Likijczycy ludzie morza”

Według historyków „Lukka” znaczy „Ziemia Światła” To dzięki inskrypcjom i reliefom egipskim dotrwały do naszych czasów jedyne świadectwa pisane dotyczące Ludów Morza. Są one punktem wyjścia wszystkich rozważań związanych z tym tematem. Egipcjanie zetknęli się z niektórymi plemionami, określanymi później jako Ludy Morza, kiedy te nie stanowiły jeszcze wielkiego zagrożenia. W inskrypcji ze Świątyni Obelisków w Byblos czy tzw. listach z Amarna korespondencji dyplomatycznej dwóch ostatnich faraonów XVIII dynastii Amenhotepa III i Echnatona (1350-1320 p.n.e.), wielokrotnie zostały wymienione nazwy plemion Szardana, (Szirdanu), Danuna i Lukki.

Ludy Morza pozostają jedną z większych zagadek starożytności. Egipskie zapiski świadczą o ich wielkiej potędze. Jednym z cytatów Egipcjan jest ten ze stelli z Tanis: „…Oni przybyli poprzez morze w ich wojennych statkach i nikt nie mógł się im oprzeć…”

Historycy podejrzewają, że ich siedzibą, bądz punktem wypadowym było wspaniałe miasto usadowione na tureckiej wyspie Kekova. Jak widzać na poniższym zdjęciu „komnata” wydrążona za pomocą nierozpoznanej technologii jest otoczona murem wzniesionym zapewne przez „ludzi morza” Wiele z tej i innych „tureckich” pozostałości jest pod wodą, co można dostrzec na załączonych zdjęciach.

Pewne zródła wskazują na możliwość, iż część z wyspy została zatopiona w wyniku gigantycznego trzęsienia Ziemi w okresie drugiego wieku naszej ery. Biorąc pod uwagę znikome dane historyczne na temat „Ludów Morza” możemy przyjąć, że te tajemnicze budowle pochodzą ze znacznie starszych czasów.

Kolejne zdjęcie daje nam wskazówkę, że tak prawdopodobnie jest. Widać na nim podobną konstrukcję wydrążoną w litej skale. Lekko na prawo widoczna jest strefa gdzie w miejsce brakującej skały został wpasowany mur kamienny jako ściana. Ten właśnie dodatek jest typowym elementem wznoszonym przez ludy przybyłe na dane tereny, podobne cechy można obserwować w Ameryce południowej, w Peru, tam też spora część murów jest dobudowana do o wiele doskonalszych budowli. Obserwujemy w takich przypadkach chęci po potopowych by naśladować lub kontynuować to co pozostało po globalnej katastrofie. Te dobudowane przestrzenie charakteryzują niską technologią wykonania.

Ludzie Likka mogli pochodzić z ewolucyjnego okresu Brązu, więc ich możliwości kształtowania skały w tak przedziwny sposób byłyby niebywale ograniczone, czy wręcz niemożliwe. Wydaje się, że oni po prostu odziedziczyli te na prawdę starożytne miejsca.

Pierwsze zdjęcie poniżej to Ameryka południowa, dobudowany niskiej jakości mur kultur pózniejszych.

Kolejne zdjęcie to Turcja i pozostałość kataklizmu.

Sensownym wydaje się założenie, że poziom morza był w owych czasach o wiele niższy. Geolog dr Robert Schoch wierzy, że pozostałości te mogą pochodzić z okresy 12.000 p.n.e.Zagadka jest o tyle niesamowita, że możemy porównać te „tureckie”, częściowo zatopione megality, z tymi pochodzącymi z Ameryki południowej, w wyniku czego kolejny raz historycy i archeolodzy ewolucyjni będą musieli się mocno podrapać po głowach.

Poniżej kompilacja zdjęć z Turcji i Peru. Widać tą samą technologię „występów” skalnych obserwowaną w innych zakątkach globu. Moim zdaniem jest to pozostałość przedpotopowego świata wegetarian. Świata Noego gdzie obrabianie skał w taki sposób było na porządku dziennym.

Zielone strzałki pokazuję kamienne „występy” Cecha przedpotopowej technologii związanej ze sposobem budowania bądz usuwania skały. Poniżej kolejna seria zdjęć, widoczne podobieństwo do pozostałości w innych miejscach na kuli ziemskiej.

Tutaj Turcja i Egipt

19